Στην τελευταία σκηνή της αμερικανικής σειράς «Homeland» η Αμερικανίδα πράκτορας Κάρι Μάθισον έχει «φυγαδευτεί» στη Ρωσία και είναι παντρεμένη με Ρώσο αρχιπράκτορα. Βλέπουμε ότι έχει γράψει βιβλίο με τίτλο «Γιατί πρόδωσα τη χώρα μου» και το στέλνει στο πρώην αφεντικό της, σύμβουλο Ασφαλείας πολλών Προέδρων και πρώην διευθυντή της CIA. Συγχρόνως, με δική της επιλογή, αυτό μετατρέπεται στο νέο «καρφί» των ΗΠΑ στη Ρωσία. 

Αν και μυθοπλασία, βγαλμένη πάντως από τη ζωή, καταδεικνύει ίσως το βασικότερο πρόβλημα επί του παρόντος για τις ΗΠΑ: το αμερικανικό όνειρο πέθανε και έχει αντικατασταθεί με ένα φοβικό και ιδεολογικά αποστεωμένο δόγμα τοξικής άμυνας εναντίον της διαφορετικότητας και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.
Η ιδεολογική προσέγγιση του Τραμπ, στον οποίο δεν αντιστάθηκε καθόλου το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ελέω της κατάκτησης της εξουσίας και στον οποίο άνοιξε τον δρόμο με την πολωτική επιλογή της Χίλαρι Κλίντον το Δημοκρατικό Κόμμα, βγάζει έναν συλλογικό θυμό της αποτυχίας της αγοράς, που όλα αυτά τα χρόνια έμαθε να λατρεύει μόνο τους αριθμούς.
Συγχρόνως, ειδικότερα μετά τη δεκαετία του 1990, όλες οι αρχές της πρωτοκαθεδρίας των ΗΠΑ θρυμματίστηκαν στον βωμό μιας αδηφάγου παγκοσμιοποιημένης οικονομίας χωρίς καμία ιδεολογική πυξίδα. 

Η μεγαλύτερη… συνωμοσία
Ακόμα και το σύνθημα «Κάνε την Αμερική πρώτη ξανά» ενέχει αυτό τον τοξικό θεσμικό φόβο που θέλει τις ΗΠΑ κλεισμένες στον εαυτό τους, χωρίς παρέμβαση και χωρίς τον πάγιο ρόλο της ιδεολογικής καθοδήγησης του δυτικού κόσμου. 
Εδώ και δεκαετίες είχαμε συνηθίσει οι Ηνωμένες Πολιτείες να διαποτίζονται από μια σχεδόν γοητευτική αίσθηση πατριωτισμού, ο οποίος αφορούσε κυρίως τη σημαία, τις αξίες και ίσως λιγότερο τον Πρόεδρο. Αυτός ο ενδεχομένως και παραγωγικός πατριωτισμός αντικαταστάθηκε από πόλωση, ψέμα, ανακρίβειες και φυσικά θεωρίες συνωμοσίας. 
Σε αυτό το πλαίσιο ο Τραμπ δεν φοβήθηκε να τα βάλει και με το τελευταίο οχυρό του θεσμοθετημένου θεματοφύλακα του αμερικανικού συντάγματος, το FBI. Οι περισσότεροι θυμούνται την κόντρα του με τον διευθυντή Κόμγουεϊ και την αποπομπή του, αφού ο τελευταίος δεν «φίλησε» το δαχτυλίδι του ξανθού ηγέτη και τόλμησε να μιλήσει για «εθνική προδοσία» στις τελευταίες εκλογές.
Η κυβέρνηση Τραμπ έχει σαφή ιδεολογικό στόχο τον αφοπλισμό του συλλογικού πατριωτισμού των αξιών και τη μεταμόρφωσή του σε μια εγωιστική, φοβική ιδεολογία φαντασιακής υπεροχής σε έναν κόσμο που έχει τείχη στα εθνικά σύνορα.

Τοξικός λαϊκός καπιταλισμός
Έτσι οι δύο βασικοί «ανταγωνιστές» των ΗΠΑ στην παγκόσμια σκακιέρα, Κίνα και Ρωσία, επενδύουν στο ακριβώς αντίθετο: συνεχίζουν να εργαλειοποιούν μια εξωστρεφή διάσταση του πατριωτισμού, που ως κεκαλυμμένος εθνικισμός κινητροδοτεί την πίστη και την αφοσίωση. 
● Οι Ρώσοι ανέκαθεν συνασπίζονταν γύρω από τη «Μαμά Ρωσία», που τώρα, εκτός από την αισθητική του «ξανθού γένους», συμπεριλαμβάνει τις οικονομικές επιδόσεις και την Ορθοδοξία. 
● Η Κίνα, από την άλλη, επιμένει την επιθετική εξάπλωσή της διά της παγκοσμιοποίησης, την οποία στηρίζει με την παραγωγή όλων των «καταναλωτικών αντικειμένων του πόθου» στο έδαφός της. Συγχρόνως, αγοράζει το χρέος των ΗΠΑ και της Αφρικής και παραμένει ισχυρός εναλλακτικός παίκτης στην παγκόσμια οικονομία.

Αναζητούν νέο όραμα
Σε αυτή την τριμερή (αν)ισορροπία του φόβου και με άλλους περιφερειακούς παίκτες, όπως η Ινδία, η Ιαπωνία, η Βρετανία και η Ε.Ε., σε ιδεολογική σύγχυση, τίθεται ως άμεση αμερικανική προτεραιότητα ένα νέο όραμα ώστε να ξαναγίνουν οι ΗΠΑ η ηγέτιδα δύναμη της Δύσης. 
Καθώς η Ε.Ε. οδεύει στον γκρεμό των λογιστών και των μισανθρώπων «σαν τρελό φορτηγό», οι επόμενες εκλογές στις ΗΠΑ αποκτούν μια ακόμα ιστορική διάσταση: θα πάνε σε μια «διόρθωση» με την εκλογή του Μπάιντεν ή θα υποκύψουν σε μία ακόμα τετραετία νεολαϊκίστικου τραμπισμού;
Στις ΗΠΑ πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι τώρα είναι η ώρα για την επικαιροποίηση ενός αμερικανικού οράματος λελογισμένης εξωστρέφειας, μακριά από τις νεοταξικές πολιτικές που ήθελαν τους κερδοσκόπους στο πηδάλιο. Άλλωστε η πανδημία κατέδειξε ότι οικονομία χωρίς τους ανθρώπους και τις κοινωνίες δεν πρέπει – αλλά κυρίως δεν μπορεί – να υπάρξει.

Για ποια σημαία, για ποια πατρίδα;
Η αναβίωση του νέου μεταμοντέρνου εθνικού αφηγήματος των ΗΠΑ δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ένα νέο αφήγημα για την Ενωμένη Ευρώπη. Επί του παρόντος μόνο ο Μακρόν φαίνεται να θέλει να το κάνει πραγματικότητα, με τη βοήθεια του Κόντε και άλλων ηγετών που θέλουν το ευρωπαϊκό όραμα να αγκαλιάσει τις εθνικές πληγές της Ε.Ε., ώστε αυτή να μετατραπεί σε ένα ομοσπονδιακό κράτος. 
Αυτό δεν σημαίνει ότι χρειάζεται ένας νέος Ψυχρός Πόλεμος για να αναβιώσει το δίπολο «Η Δύση και οι άλλοι». Αυτό ξεπεράστηκε. Όμως, ήδη πολλοί κρίνουν ότι βρισκόμαστε ενώπιον της ιστορικής αναγκαιότητας για μια ηγέτιδα ιδεολογία της Δύσης που θα ενώνει και δεν θα διχάζει. Που θα επαναφέρει τις αξίες, τον πολιτισμό και την κουλτούρα στο προσκήνιο. 
Θεωρούν ότι έχει έρθει η ώρα να ηττηθούν οι κήρυκες του μίσους, της οικονομίας εις βάρος των ανθρώπων και του τοξικού ατομισμού, ώστε να ξεπροβάλει ένα ενωτικό «μαζί», το οποίο σκοτώνει την πολιτική ορθότητα και δημιουργεί μια ξεκάθαρη λίστα αξιών, στη βάση του σεβασμού για την υπέρτατη αξία: τον άνθρωπο.
Οι αμερικανικές εκλογές, στις οποίες θα συγκρουστούν οι δύο στρατηγικές, δεν είναι μακριά…
 

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.