Πολλοί ήταν οι Δυτικοί ηγέτες που έβγαλαν έναν αναστεναγμό ανακούφισης, όταν άκουσαν τον Τζο Μπάιντεν να λέει από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ότι «η Αμερική επιστρέφει». 
Η τετραετία του Ντόναλντ Τραμπ είχε κάνει τη ζωή πολύ δύσκολη για ουκ ολίγους συμμάχους και εταίρους των ΗΠΑ, καθώς ο τέως Πρόεδρος κατάφερε σε σύντομο χρονικό διάστημα να ανατρέψει σχεδόν το σύνολο της μεταπολεμικής εξωτερικής πολιτικής της χώρας κινούμενος σε πλήρη αντίθεση με την παραδοσιακή πολιτική και τη γραφειοκρατία της Ουάσιγκτον.

Το να πει κάποιος ότι η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ υπό τον Τραμπ ήταν sui generis μοιάζει με κομπλιμέντο. Ο Τραμπ: 
● συγκρούστηκε σχεδόν με το σύνολο των συμμάχων των ΗΠΑ,
● αμφισβήτησε ανοιχτά το ΝΑΤΟ, 
● προχωρούσε κάθε τόσο σε μονομερείς ενέργειες (αποχώρηση από τη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, αποχώρηση από τη Συμφωνία του Παρισιού για την Κλιματική Αλλαγή, αποχώρηση από την εμπορική συμφωνία ΤΡΡ, αποχώρηση από τον ΠΟΥ), 
● καθόριζε μείζονες πολιτικές με βάση τις προσωπικές του σχέσεις με διάφορους ηγέτες και 
● κατάφερε να τρομάξει τους πάντες, ιδίως μετά την πολυμέρεια και τον κοσμοπολιτισμό του Ομπάμα.
Και όλα αυτά χωρίς καμία αναφορά στις συναντήσεις του με τον Κιμ Γιονγκ Ουν και τα αμφίβολα αποτελέσματα που παρήγαγαν.

Η «κληρονομιά»
Επομένως είναι απολύτως φυσιολογικό για τους ηγέτες της Δύσης να αισθάνονται ανακούφιση όταν ακούν τον Πρόεδρο των ΗΠΑ να λέει ότι «θα διορθώσουμε τις σχέσεις με τους συμμάχους μας», «θα επανεξετάσουμε από μηδενική βάση το ζήτημα της απόσυρσης δυνάμεών μας από το εξωτερικό» (π.χ. από τη Γερμανία), «θα ηγηθούμε με τη διπλωματία», «το σπουδαιότερο κεφάλαιό μας είναι οι σύμμαχοι και εταίροι μας», «σταματάμε να πουλάμε όπλα» στις αντιμαχόμενες πλευρές της Υεμένης. Εν ολίγοις να ακούνε πράγματα στα οποία μπορούν να τοποθετηθούν, ενδεχομένως να διαφωνήσουν, αλλά εν πάση περιπτώσει να τα κατανοήσουν.
Ωστόσο, παρότι ο Μπάιντεν είπε – και λέει – αυτά που οι σύμμαχοι των ΗΠΑ θέλουν διακαώς να ακούσουν (ίσως όχι όλοι, αλλά η πλειονότητα), δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα μπορέσει να τα κάνει. Ο Τραμπ του αφήνει μια βαριά «κληρονομιά» και ο νέος Πρόεδρος θα πρέπει να κάνει μεγάλο αγώνα για να την ανατρέψει και να προχωρήσει σε μια νέα προσέγγιση στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Τα εμπόδια που θα πρέπει να ξεπεράσει είναι πολλά και κάποια από αυτά είναι και εσωτερικά.

Το εγχώριο μέτωπο
Για να είμαστε ειλικρινείς, ένα μεγάλο μέρος των πολιτών στις ΗΠΑ συμφωνεί απόλυτα με την προσέγγιση του Τραμπ ότι η Αμερική δεν μπορεί να πληρώνει με χρήματα και ανθρώπινο δυναμικό για την ασφάλεια των άλλων – έστω των συμμάχων της. Ότι δεν γίνεται οι ΗΠΑ να είναι απλωμένες παντού για διαφορετικούς λόγους. Ότι πρέπει να μαζευτούν και να κάνουν και οι σύμμαχοι αυτό που πρέπει, να ασχοληθούν οι ίδιοι με την ασφάλεια και την ευημερία τους. Το ότι η προσέγγιση αυτή (ενδεχομένως) είναι κοντόφθαλμη σε μεσομακροπρόθεσμο διάστημα δεν τους νοιάζει.
Οι άνθρωποι αυτοί ψήφισαν Τραμπ και άλλους πολιτικούς στη Γερουσία και στη Βουλή των Αντιπροσώπων που πιστεύουν τα ίδια και οι πολιτικοί αυτοί δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα κάνουν τη ζωή του Μπάιντεν εύκολη όταν, π.χ., θα προσπαθήσει να καθησυχάσει τους Ευρωπαίους ηγέτες ότι οι ΗΠΑ δεν θα αποχωρήσουν από το ΝΑΤΟ, ας πούμε, επειδή κάποιες χώρες – μέλη δεν πιάνουν το προαπαιτούμενο 2% του ΑΕΠ στις ετήσιες αμυντικές δαπάνες. Αντιθέτως θα τον κατηγορήσουν ότι επιτρέπει στους συμμάχους να έχουν δωρεάν άμυνα και ασφάλεια.

Η καχυποψία των συμμάχων

Εκτός από τα εσωτερικά προβλήματα που ο Μπάιντεν θα κληθεί να λύσει, υπάρχουν και τα εξωτερικά, με πρώτο και κυριότερο τη δυσπιστία που πλέον πολλοί σύμμαχοι νιώθουν έναντι της δέσμευσης των ΗΠΑ. Με τον Μπάιντεν 78 ετών, το πολιτικό σκηνικό στην Αμερική ρευστό και το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα να ζει ακόμα υπό τη σκιά του Τραμπ, δεν είναι λίγοι οι ηγέτες συμμαχικών χωρών των ΗΠΑ που αισθάνονται ότι αυτό που συνέβη από το 2017 έως το 2021 κάλλιστα μπορεί να επαναληφθεί το 2025 μετά τις νέες εκλογές. Δηλαδή ότι μπορεί να εμφανιστεί ένας νέος Τραμπ και το σκηνικό της απροσδιοριστίας να επαναληφθεί.
Δεν είναι τυχαίο ότι η Ε.Ε. επί Τραμπ άρχισε να συζητάει για τη δική της κοινή αμυντική πολιτική. Προφανώς, επειδή μιλάμε για την Ε.Ε., το πράγμα θα πάει αργά. Αλλά και μόνο η συζήτηση σε επίπεδο ηγετικών χωρών, όπως η Γαλλία και η Γερμανία, είναι αρκετή για να δείξει πόσο χρόνο και πολιτικό κεφάλαιο θα πρέπει να ξοδέψει ο Μπάιντεν για να επαναφέρει τα πράγματα σε ένα επίπεδο παρόμοιο με αυτό του 2016.

Στη γραμμή του τέως για την Κίνα

Ταυτόχρονα ο Μπάιντεν, όσο κι αν θέλει, δύσκολα μπορεί να γκρεμίσει όλα όσα έκανε ο Τραμπ. Για το ζήτημα των σχέσεων με την Κίνα ο νέος Πρόεδρος θα μπορούσε κάποιος να πει ότι εμφανίστηκε «τραμπικότερος» του Τραμπ λέγοντας ότι «θα συγκρουστούμε με τις οικονομικές ατασθαλίες της Κίνας. Θα απαντήσουμε στις επιθετικές κινήσεις της, θα αντισταθούμε στην επίθεσή της στα ανθρώπινα δικαιώματα, την πνευματική περιουσία και την παγκόσμια διακυβέρνηση». 
Για την ώρα κατέστησε σαφές ότι, όσον αφορά τις εμπορικές συμφωνίες, δεν αλλάζει κάτι σε σχέση με την προηγούμενη κυβέρνηση.
Επίσης χρωστάει στον Τραμπ τις «Συμφωνίες του Αβραάμ», δηλαδή διμερείς συμφωνίες μεταξύ του Ισραήλ και αραβικών κρατών για «κανονικοποίηση» των σχέσεών τους, οι οποίες δίνουν μια αμυδρή ελπίδα για έστω λίγο μικρότερη αναταραχή στη Μέση Ανατολή. Και του χρωστάει και την αναθεώρηση της NAFTA, η οποία έγινε λίγο πιο συμφέρουσα για την Αμερική, έστω κι αν έχασε την ΤΡΡ και κάθε ελπίδα να την αναβιώσει. Εν κατακλείδι, πάντως, όσο κι αν ο Μπάιντεν θέλει να διαγράψει την κληρονομιά που του άφησε ο Τραμπ στην εξωτερική πολιτική, δύσκολα μπορεί να ξεφύγει από τη β