Υπάρχουν διάφορα περιστατικά που τα παρασύρει η εκκωφαντική επικαιρότητα και στα οποία αν στεκόταν κανείς πιο προσεκτικά, θα μπορούσε, αν μη τι άλλο, να βγάλει πολύ χρήσιμα συμπεράσματα. Πρώτα από όλα με τον θλιβερό πρόεδρο της ΠΟΕΔΗΝ, Μιχάλη Γιαννάκο, ο οποίος με πρωτοφανή κυνισμό δήλωσε ότι το εμβόλιο κατά του κορωνοϊού ευθύνεται για μια παρενέργεια στην υγεία μιας νοσοκόμας – και αμέσως μετά τις πρώτες αντιδράσεις των επιστημόνων, ομολόγησε ότι ο μόνος λόγος που συνέδεσε (χωρίς να υπάρχουν στοιχεία) την ασθένεια της νοσοκόμας με το εμβόλιο ήταν για να πάρει αποζημίωση η νοσοκόμα! Ο άνθρωπος αυτός ομολόγησε ότι επεδίωξε συνειδητά απάτη σε βάρος του δημοσίου και κυρίως πως διέδωσε την πιο επικίνδυνη ψευδή και αντιεπιστημονική είδηση, ότι δηλαδή ο εμβολιασμός ευθύνεται για την παράλυσή της, δημιουργώντας δημόσιο πανικό. Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει ένας πολίτης για να ευαισθητοποιηθούν να τον εγκαλέσουν οι αρμόδιοι θεσμοί του κράτους;

Αυτή η απογοητευτικά εύγλωττη σιωπή όλων απέναντι σε μια τέτοιου μεγέθους και επικινδυνότητας, δημόσια αλητεία, τι μήνυμα εκπέμπει προς την κοινωνία; Μπορεί ο Πιερρακάκης να μας στέλνει δεκαετίες μπροστά αλλά αυτή η σιωπή μας κρατά σταθερά σε ένα Μεσαίωνα, στον αγιάτρευτο ελληνικό Μεσαίωνα του συνδικαλισμού, έτσι όπως λειτουργεί τον τελευταίο μισό αιώνα. Κανείς δεν τόλμησε να εγκαλέσει τον συνδικαλιστή, κανείς δεν τόλμησε να αναμετρηθεί με την εξουσία του, ούτε οι αρμόδιοι θεσμοί -το κράτος δικαίου – ούτε και η πολιτική ηγεσία (κυβέρνηση και κόμματα της αντιπολίτευσης). Πόσο βαθιά προσβλητική μπορεί να είναι αύτη η σιωπή για μια δημοκρατία;

Μια δεύτερη περίπτωση δημοφιλούς θεσμικού λαϊκισμού είναι συνάντηση της Πρόεδρου της Δημοκρατίας με την Ολυμπιονίκη κυρία Μπεκατώρου για την σεξουαλική της κακοποίηση. Η εμπλοκή της Πρόεδρου σε μια καταγγελία η οποία δεν μπορεί να φτάσει στο ακροατήριο για διάφορους νομικούς λόγους, μπορεί να ανακουφίζει μεν το λαϊκό- αλλά όχι αλάνθαστο ή αθώο- αίσθημα δικαίου αλλά ανοίγει μια μεγάλη και επικίνδυνη πόρτα στην ατεκμηρίωτη και αναπόδεικτη κατηγορία, στην κακόβουλη κατηγορία και αυτό είναι πρόβλημα – όσο κι αν υποστηρίζουμε και πιστεύουμε ως άτομα την κυρία Μπεκατώρου.

Ως ένα τρίτο παράδειγμα από την τρέχουσα επικαιρότητα θα διάλεγα την απίστευτα λαϊκίστικη απαίτηση της ηθοποιού Ζέτας Δούκα, να παρέμβει ο πρωθυπουργός σε όλο αυτό το μπάχαλο των σεξουαλικών και άλλων παρενοχλήσεων που απασχολεί την επικαιρότητα. Να εμπλακεί σε ένα ζήτημα με απίθανες νομικές ιδιαιτερότητες εξευτελίζοντας το κράτος δικαίου λες και είναι υπόθεση του πρωθυπουργού να διαλευκάνει πώς έβαλε χέρι ο τάδε στη δείνα ή να πάρει θέση για το αυτονόητο, ότι δεν επικροτεί δηλαδή τον βιασμό! Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά, όπως δεν ήταν σοβαρή η ζέση με την οποία ανταποκρίθηκε το πρωθυπουργικό γραφείο στο επιεικώς ανόητο αίτημα της ηθοποιού.

Το ίδιο απογοητευτική υπήρξε και η απεγνωσμένη προσπάθεια του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης να προσδώσει πολιτικές ευθύνες στο πρωθυπουργό μέσα από μια διελκυστίνδα απίθανων συνδέσεων σε μια επιλεκτικά διαλεγμένη υπόθεση . Εδώ έχουμε και περίπτωση αποθεμένης υποκρισίας καθώς υπηρξε εκ μερους του απαράδεκτη συγκάλυψη της γνωστής υπόθεσης του πρέσβη της Βενεζουέλας. Όπως επίσης απαράδεκτος είναι ο πολιτικός δάκτυλος που κρύβεται πίσω από την αφισοκόλληση με ευθείες απειλές εναντίον ενός ανθρώπου ο οποίος βρίσκεται στη δίνη φημών που ακόμα δεν έχουν κατατεθεί με επίσημο τρόπο και επωνύμως. Αυτό το λαϊκό κάλεσμα σε δημόσιο λιντσάρισμα αυτόκλητων εκδικητών, είναι καθαρά μια αμιγώς ναζιστική πρακτική. Τι να πει κανείς για αυτή την ανοχύρωτη θεσμικά χώρα… Μια χώρα όπου το κράτος δικαίου είναι επικίνδυνα αντιδημοφιλές και έκθετο στην πιο χονδροειδή εκδοχή του λαϊκισμού και των λαϊκών δικαστηρίων που αθωώνουν και καταδικάζουν κατά βούληση.