Διαβάζω κάτι διθυράμβους που ξυγγράφουν προκαταβολικώς ορισμένοι για την επικείμενη επανεμφάνιση της Μαρινέλλας και του Κώστα Χατζή…

Διαβάζω κάτι διθυράμβους που ξυγγράφουν προκαταβολικώς ορισμένοι για την επικείμενη επανεμφάνιση της Μαρινέλλας και του Κώστα Χατζή (στις 25 Ιανουαρίου στο «Παλλάς», σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή), κάμποσες δεκαετίες μετά τον τριπλό δίσκο βινυλίου «Ρεσιτάλ», ο οποίος είχε ξεπουλήσει – πάνω από 500.000 αντίτυπα –, το μακρινότατο 1976, και όντως αγαπήθηκε και τραγουδήθηκε πολύ.
«Δίνουν ξανά ρεσιτάλ…», «έτοιμοι για τον νέο θρίαμβο…», «τα ουσιαστικά και τα αληθινά κερδίζουν πάντα τη μάχη με τον χρόνο και κατακτούν επάξια τη θέση τους στην Ιστορία» και άλλα πολλά υπερ-ενθουσιώδη.
Παρεξήγηση! Άλλο δημοφιλής, άλλο «ιερό τέρας» της τέχνης. Το ότι η Μαρινέλλα από το λαϊκό πάλκο και τις ταινίες του ’50 έφτασε επιβιώσασα στο 2013 συντονιζόμενη με την ελαφρολαϊκή καψούρα του μικροαστικού σαλονιού, της νεοπλουτίστικης βίλας και της φωταγωγημένης νυχτερινής πίστας, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως τα δύο τραγούδια του Άκη Πάνου που είπε σε πρώτη εκτέλεση («Πυρετός» και «Κοίτα με στα μάτια», 1971), δεν την καθιστά ογκόλιθο του πολιτισμού. Η ίδια έχει ομολογήσει σε συνεντεύξεις της – και προς τιμήν της – ότι πάμπολλες φορές ατύχησε στην επιλογή ρεπερτορίου και ότι «θα προτιμούσε να έχει πει καλύτερα τραγούδια».
Κατά τα άλλα, το ότι σηκώθηκε από την καρέκλα και αλώνιζε τη σκηνή με υπερβολικές «θεατράλε» κινήσεις που καθήλωναν τα καταπιεσμένα κοριτσόπουλα και ξετρέλαναν διαχρονικά ένα τμήμα της γκέι κοινότητας, μάλλον στην κοινωνιολογία του τραγουδιού ανήκει ως φαινόμενο, παρά στην πολύτιμη και ακριβή του μυθολογία.
Ο Κώστας Χατζής ευτύχησε να τραγουδήσει Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, Μαρκόπουλο και Ξαρχάκο στα νιάτα του, στη δεκαετία του ’60, και μετά έγινε συμπαθής μέσα από μία ναΐφ καταγγελτική τραγουδοποιία (τύπου «Ουαί!»), που τις περισσότερες φορές ηττήθηκε κατά κράτος από το μελό και τη γελοιότητα (με στίχους – καταπέλτη, όπως «ήμουνα στα Πετράλωνα / πατούμενα εμπάλωνα / μόνος μουντζουρωμένος / στις πρόκες μου σκυμμένος…»).
Οκ, η Μαρινέλλα έχει καταπληκτική φωνή, μόνο οι κουφοί δεν το ξέρουν. Σύμφωνοι, ο Χατζής έχει παθιασμένη ερμηνεία. Όμως τα «ιερά τέρατα» της συλλογικής παρηγορίας που λέγεται ελληνικό τραγούδι ήταν και είναι άλλα: ο Μάρκος, ο Τσιτσάνης, ο Αττίκ, ο Γιαννίδης, ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Σαββόπουλος, ο Λοΐζος, ο Πάνου, ο Σιδηρόπουλος, ο Γκάτσος, ο Παπαδόπουλος, ο Ρασούλης, η Παπαγκίκα, ο Παγιουμτζής, η Ρόζα, η Βέμπο, η Νίνου, η Νταντωνάκη, ο Καζαντζίδης, ο Ξυλούρης – και όχι μόνο. Μην κοροϊδευόμαστε.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.