«Love Never Dies»: το μίσησαν οι κριτικοί, το αποθεώνει το κοινό

«Love Never Dies»: το μίσησαν οι κριτικοί, το αποθεώνει το κοινό

Λονδίνο και μιούζικαλ: μια ακλόνητη σχέση! Εγώ θα τη διαταράξω; Βρέθηκα στο «Love Never Dies», τη συνέχεια της απόλυτης ερωτικής ιστορίας του Άντριου Λόιντ Βέμπερ «To φάντασμα της όπερας». Το έργο που οι κριτικοί μίσησαν και το κοινό αποθεώνει. Είναι αλήθεια πως όταν είδα το «Φάντασμα της όπερας» ήμουν σε τρυφερή ηλικία και το λάτρεψα. Βρέθηκα λοιπόν στο θεωρείο του Adelphi Theatre (τα λεφτά για πλατεία χάθηκαν κάπου στη Νιου Μποντ Στριτ), περιμένοντας να δω ένα υπερθέαμα αντάξιο της φήμης των συντελεστών της παράστασης. Οι ώρες που πέρασα στο θέατρο μου κατέστρεψαν μια από τις πιο γλυκές αναμνήσεις της εφηβείας μου. Μέσα σε μόνο δυο ώρες ο τρυφερός Ραούλ του Λερού, ο γεμάτος ιπποτισμό και ενδιαφέρον για τις τέχνες, έγινε ένας μέθυσος χαρτοπαίχτης, που έχασε την τεράστια οικογενειακή περιουσία του σε καζίνο του Μόντε Κάρλο! Η Κριστίν εμφανίζεται με δεκάχρονο εξώγαμο γιο – δεν θα πω τον πατέρα, αν και μπορείτε να τον φανταστείτε! To location μεταφέρεται από τη μυστηριώδη Όπερα του Παρισιού σε παραθαλάσσιο προάστιο της Νέας Υόρκης, σε ένα λούνα παρκ! Οι σκηνές και η μουσική που βασίζονταν στην όπερα αντικαταστάθηκαν από νούμερα που προτάσσουν την αμερικανική αντίληψη περί καμπαρέ και θυμίζουν κακής ποιότητας γουέστερν με την Ντόλι Πάρτον! Το Φάντασμα, η γοητεία του οποίου πηγάζει ακριβώς από το μυστήριο που το ακολουθεί, γυροφέρνει τη σκηνή την περισσότερη ώρα, χωρίς τη μάσκα του. Όσο για τη μουσική, οι καλύτερες στιγμές είναι αυτές (οι λίγες) που προέρχονται αυτούσιες από το «Φάντασμα της όπερας». Έμεινα μέχρι το τέλος για να δω έκπληκτος την Κριστίν να πεθαίνει, αλλά κυρίως από περιέργεια για το ποιοι χειροκροτούν όταν πέσει η αυλαία. Δεν μου έκανε εντύπωση όταν είδα το πλήθος των Ασιατών, των ντυμένων από την κορυφή ως τα νύχια με τα χρώματα της Burberry, να χειροκροτούν αλαλάζοντας, επικροτώντας αυτό που ποτέ δεν κατάλαβαν λεκτικά και που αμφιβάλλω αν έστω τους συνεπήρε αισθητικά. Το κακό, όταν μένεις μέχρι το τέλος της παράστασης, είναι ότι μετά σου μένει λίγος χρόνος για μπύρες. Ακόμα και σε αυτό άτυχος.

Μάρκος Βουτσίνος