Μέσα σ’ ένα κλίμα πλήρους απαξίας της καθημερινής ζωής, η ελληνική κοινωνία μοιάζει να βρίσκεται εγκλωβισμένη σε αδιέξοδο παρακολου­θώντας τις εξελίξεις μοιρολατρικά, μ’ ένα πολιτικό σύστημα ανίκανο να αντα­ποκριθεί αξιόπιστα στις τεράστιες προ­κλήσεις του παρόντος και πλήρως ανύ­παρκτο για να αντιδράσει στο σύνολό του, παγιδευμένο στις χρόνιες και βλα­κώδεις κομματικές αγκυλώσεις του, στα ξεπερασμένα του στερεότυπα, σαν ξε­χασμένο σ’ έναν ομιχλώδη απροσδιόρι­στο παρελθόντα χρόνο…

Μέσα σ’ ένα κλίμα πλήρους απαξίας της καθημερινής ζωής, η ελληνική κοινωνία μοιάζει να βρίσκεται εγκλωβισμένη σε αδιέξοδο παρακολου­θώντας τις εξελίξεις μοιρολατρικά, μ’ ένα πολιτικό σύστημα ανίκανο να αντα­ποκριθεί αξιόπιστα στις τεράστιες προ­κλήσεις του παρόντος και πλήρως ανύ­παρκτο για να αντιδράσει στο σύνολό του, παγιδευμένο στις χρόνιες και βλα­κώδεις κομματικές αγκυλώσεις του, στα ξεπερασμένα του στερεότυπα, σαν ξε­χασμένο σ’ έναν ομιχλώδη απροσδιόρι­στο παρελθόντα χρόνο… Αυτό το απολιθωμένο και αποκρουστικό κομματικό πολιτικό σύστημα με τα παρωχημένα πρόσωπα – που πολλές φορές ανακα­λούν εφιάλτες… – παριστάνει ότι αντι­μετωπίζει σθεναρά την πρωτοφανή κρί­ση που πλήττει τη χώρα για πέμπτη (!) συνεχόμενη χρονιά.
 
Οι σημαντικές ανακατατάξεις στο πο­λιτικό σκηνικό όχι μόνο δεν έφεραν τις αναμενόμενες εξελίξεις, αλλά προσέ­θεσαν μιαν ακόμα μεγάλη απογοήτευ­ση. Για παράδειγμα, από τη μία το εκλο­γικό σώμα τιμωρεί καθ’ ολοκληρίαν το ΠΑΣΟΚ κι από την πίσω πόρτα προκρίνει στην πολιτική ζωή ένα νέο ΠΑΣΟΚ στη χειρότερη εκδοχή του, «αυτό που θα επαναπροσλάβει όσους απολυθούν», αυτό που δεν εντόπισε ούτε ένα λάθος πολιτικής στα παρελθόντα χρόνια, αυτό που τα φορτώνει όλα στο μνημόνιο, στους Γερμανούς και στον Σόϊμπλε!
 
Έτσι, έχουμε τον ΣΥΡΙΖΑ (που σε όλη τη διάρκεια της πολιτικής του παρουσίας ο ακραίος του λόγος κατακεραύνωνε τις εκάστοτε εξουσίες και το διεφθαρμένο σύστημα γενικότερα) να γίνεται αιφνι­δίως ο υπερασπιστής της πιο απεχθούς εκδοχής αυτού του συστήματος, νομιμο­ποιώντας τις εκατοντάδες χιλιάδες κομ­ματικές προσλήψεις «των δικών μας γα­λάζιων παιδιών» και των «πρασινοφρου­ρών» – μιας πραγματικής εκτροπής που για τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ καθώς φαίνεται δεν υπήρξε ως φαινόμενο, αλλά αποτελεί μια ακόμα βρόμικη προβοκάτσια των μνημονιακών δυνάμεων.
 
Για τον ΣΥΡΙΖΑ, επίσης, δεν υπήρξαν τα πλαστά πτυχία, η κραυγαλέα αναξιοκρατία, γενικά το μαύρο χάλι της μετα­πολίτευσης που κατήγγελλε διαπρύσια για χρόνια… Ωστόσο, για να μην τον αδι­κούμε, στον χώρο της παιδείας δείχνει περισσότερο συνεπής, διατηρώντας ζω­ντανό το επαναστατικό του προφίλ, μια και πολιτεύεται διεκδικώντας ελεύθερα ανοιχτά πανεπιστήμια επί εικοσιτετρα­ώρου βάσεως για τα πρεζόνια, τους λα­θρομετανάστες, τους αναρχικούς – και κλειστά για τους αγωνιζόμενους (για το μέλλον τους…) φοιτητές. Προφανώς, ένα μεγάλο κομμάτι του λαού προσδοκά ανάσταση των παλιών καλών ημερών. Αλλιώς δεν εξηγείται…

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.