Είδα το «Μένγκελε» του Θανάση Τριαρίδη πριν από λίγες μέρες, το οποίο παίζεται στο Faust. Ομολογώ ότι το θέμα δεν ήταν ό,τι πιο ελκυστικό για μένα, αλλά πήγα γιατί με εξιτάρισε το δίδυμο των ηθοποιών, Λάζαρος Γεωργακόπουλος – Μυρτώ Αλικάκη. Δεν λάθεψα.

• Είδα το «Μένγκελε» του Θανάση Τριαρίδη πριν από λίγες μέρες, το οποίο παίζεται στο Faust. Ομολογώ ότι το θέμα δεν ήταν ό,τι πιο ελκυστικό για μένα, αλλά πήγα γιατί με εξιτάρισε το δίδυμο των ηθοποιών, Λάζαρος Γεωργακόπουλος – Μυρτώ Αλικάκη. Δεν λάθεψα. Οι δυο τους σε ένα έργο με πάμπολλες εναλλαγές ύφους και ρόλων είναι θαυμάσιοι, ο δε Κώστας Φιλίπογλου με δυο ηθοποιούς, δυο σκαμπό και δυο κινητά έχει κάνει μια σκηνοθεσία που ρέει στον χώρο. Το κείμενο έχει τις αδυναμίες του, αλλά σκηνοθέτης και ηθοποιοί τις υπερβαίνουν.

• Ξεκίνησε τις παραστάσεις του το «Blance/Μετεπιβίβαση» του Μιχάλη Παλίλη (κείμενο και σκηνοθεσία) στο θέατρο Σημείο. Τον μονόλογο ερμηνεύει ο Φαίδων Καστρής. Ο Μιχάλης Παλίλης μάς μεταφέρει στο σύμπαν ενός πλάσματος που, καταρρακωμένο από την πραγματικότητά του, τις κακοποιήσεις που έχει υποστεί, τα λάθη που έχει κάνει, καταλήγει σε ένα ψυχιατρείο έχοντας κρυφτεί πίσω από μια θεατρική περσόνα, αυτήν της Μπλανς. Το κείμενό του πλάθει κάποιες εικόνες εξαιρετικές, κάποιες όμως είναι μπερδεμένες ή και χαοτικές. Ο Φαίδων Καστρής, μόνος στο μαύρο σκηνικό, δίχως κανένα αντικείμενο να πιαστεί, αγκαλιάζει αυτό το πλάσμα με υποκριτική μαεστρία και τρυφερότητα, του δίνει τη φωνή του, το βλέμμα του, την πλαστικότητα των κινήσεών του. Καταθέτει πραγματικά ό,τι έχει. Αν μόνο τον βοηθούσε λίγο παραπάνω το κείμενο…

• Γιατί, όπως μου έλεγε κι ένας φίλος, «καλές ιδέες στην ελληνική θεατρική παραγωγή και κυρίως στα κείμενα έχουμε, πολλές. Όταν γίνονται θεατρικό υλικό δημιουργείται το πρόβλημα». Δεν έχει κι άδικο…

• Εμμένω στα ελληνικά έργα σήμερα, καθώς βρέθηκα στο θέατρο Μουσούρη, όπου ο Πέτρος Φιλιππίδης ανεβάζει τον «Φον Δημητράκη» του Δημήτρη Ψαθά, σε μια παράσταση αξιώσεων και σε μεγάλα υποκριτικά κέφια την ανδρική τριπλέτα Φιλιππίδη – Σκιαδαρέση – Μαυρόπουλου, δίχως να υστερεί η Μαρία Κατσανδρή (που ειδικά στην πρώτη σκηνή παίζει κυρίως με τα μάτια και την έκφραση κι είναι θαυμάσια). Εντύπωση όμως μου έκανε το κοινό, που έμοιαζε χωρισμένο στα δύο. Υπήρχαν εκείνοι που ήταν εμφανές ότι είχαν έρθει «για να γελάσουν» κι εκείνοι που αντιλαμβάνονταν πόσο πικρό είναι το έργο, πόσο απόλυτα ξεγυμνώνει τους ήρωές του ο Ψαθάς.