Ο Κωνσταντίνος Τζαμιώτης γράφει για το μυθιστόρημά του «Η πόλη και η σιωπή», εκδόσεις Καστανιώτη.

Ο Κωνσταντίνος Τζαμιώτης γράφει για το μυθιστόρημά του «Η πόλη και η σιωπή», εκδόσεις Καστανιώτη:

Η οικονομική καθίζηση της χώρας έβγαλε στην επιφάνεια πολλά δεινά. Καθημερινά όλο και περισσότεροι άνθρωποι σπάνε, χάνουν το κουράγιο τους, απελπίζονται και φαίνονται χειρότεροι από όσο πραγματικά είναι. Από την άλλη, δεν λείπουν και εκείνοι που αφυπνίζονται, εγκαταλείπουν τις βολικές βεβαιότητες, επινοούν εκ νέου τον εαυτό τους και αναλαμβάνουν δράση. Μ’ αυτές τις σκέψεις μπήκα στην περιπέτεια του καινούριου βιβλίου μου «Η Πόλη και η σιωπή».

Ο Αργύρης Τρίκορφος, ο κεντρικός ήρωας, είναι ένας απ’ αυτούς τους καθημερινούς ανθρώπους που κυκλοφορούν γύρω μας χωρίς να γίνονται πάντοτε ορατοί. Όπως γράφτηκε πρόσφατα κάπου, κυριολεκτικά είναι ένας από μας, εμείς όλοι είμαστε κατά κάποιον τρόπο ο Αργύρης Τρίκορφος. Πριν από μερικά χρόνια ίσως ήταν ένας ακόμη απαθής μεσοαστός που ετεροκαθορίζεται από την αγοραστική του δύναμη. Δεν θα προσφερόταν για ήρωας βιβλίου, εκτός και αν φιλοδοξούσες να γράψεις έναν λίβελλο εναντίον του καταναλωτισμού. Η προσωπική του καθίζηση και κυρίως ο τρόπος που αντιδρά σ’ αυτήν είναι που τον καθιστούν ενδιαφέροντα. Η ικανότητά του να φέρεται ασυνήθιστα όντας απολύτως συνηθισμένος είναι που ξεχωρίζει την περίπτωσή του.

Όπως τόσοι και τόσοι άλλοι βιώνει τρεις μεγάλες σιωπές. Πρώτα τη σιωπή της Ιστορίας. Ανδρώθηκε σε ένα οπτιμιστικό περιβάλλον, κυρίαρχη αφήγηση του οποίου υπήρξε η βεβαιότητα για αέναη πρόοδο, και ξαφνικά βρίσκεται να αντιμετωπίζει μια ολοσχερή καταστροφή. Ακολουθεί η σιωπή του Θεού. Διδάχθηκε πως το καλό ανταμείβεται και τώρα διαπιστώνει πως όποιος αποκλίνει από το κυρίαρχο μοντέλο του ατομικισμού τιμωρείται αυστηρά. Τέλος, έρχεται η σιωπή του έρωτα. Το αδιέξοδο στη σχέση του με τη γυναίκα που αγαπά, εξαιτίας της άρνησής του να φερθεί ως άνθρωπος της εποχής μας, ολοκληρώνει την προσωπική του δυστοπία.
Με επίκεντρο αυτή την προσωπική ιστορία και συμπρωταγωνίστρια τη σημερινή Αθήνα, προσπάθησα να αποδώσω κάτι συνολικό, κάτι που αφορά καθημερινά όλο και περισσότερους.