Όσο περνάμε από τα Καυδιανά Δίκρανα της κρίσης τόσο πιο πολύ γίνεται φανερή η σύγχυση γύρω από την εθνική μας ταυτότητα.

Όσο περνάμε από τα Καυδιανά Δίκρανα της κρίσης τόσο πιο πολύ γίνεται φανερή η σύγχυση γύρω από την εθνική μας ταυτότητα. Αυτή η θολούρα που έχουμε και η εντυπωσιακή αδυναμία που επιδεικνύουμε να κατανοήσουμε απλά πράγματα ή ακόμα και να σκεφτούμε πρωτογενώς λογικά, κρατά τις ρίζες της βαθύτατα στον τρόπο με τον οποίο συγκροτήθηκε το νεοελληνικό κράτος. Στους μύθους, τις δοξασίες και τις ονειροφαντασίες που το συνόδεψαν… Αν δε, προσθέσει κανείς και τον ανόητο όσο και καταστροφικό μεγαλοϊδεατισμό, το πράγμα γίνεται εκρηκτικό.

Το τι μας φταίει, λοιπόν, γίνεται περίπλοκη υπόθεση, έτσι που πίσω από κάθε εθνική αβλεψία να κρύβονται πάντα σκοτεινές δυνάμεις, οι οποίες έχουν βάλει στο μάτι τον ελληνισμό. Ιδιαίτερα μας φθονούν και μας ζηλεύουν για τις ανεπανάληπτες επιδόσεις των Νεοελλήνων στον Όμηρο και τον Ησίοδο, στον Ηρόδοτο και τον Θουκυδίδη, στον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, μια και εκείνοι (οι κακοί ξένοι), όταν οι αρχαίοι μεγαλουργούσαν (για λογαριασμό του κάθε Μητσάρα και βαρύμαγκα Βαγγέλα), έτρωγαν βελανίδια πάνω στα δέντρα – σύμφωνα με την απίθανης ευρηματικότητας διατροφική υποτίμηση!

Εγκαλείται ένας ανόητος πολιτικός και πίσω από την κραυγαλέα του ευθύνη κρύβονται επίσης σκοτεινοί κύκλοι ανομολόγητων συμφερόντων που επιζητούν τον πολιτικό του αφανισμό… Πίσω από κάθε μας παραστράτημα υπάρχει και μια επίμονη παιδαριώδης διάθεση μετάθεσης ευθυνών, γιατί ο Έλληνας και ο ελληνισμός δεν αναλαμβάνουν – από «άποψη»… – καμία ευθύνη.

Με εμπεδωμένη αυτή την ασυνάρτητη αντίληψη, ότι δηλαδή για τα χάλια μας φταίνε οι Γερμανοί, οι Άγγλοι, οι Γάλλοι και οι Πορτογάλοι κατά περίσταση, αρνούμαστε συστηματικά τόσο την εθνική όσο και την προσωπική μας ενηλικίωση. Έτσι, φερόμαστε ως μωροί, ως ανόητοι, ως άνθρωποι που δεν μπορούν να αποκτήσουν εμπειρία, ούτε να αξιοποιήσουν τα πλεονεκτήματά τους. Γι’ αυτό και σε κάθε μας ενέργεια ο αυθορμητισμός μας (λόγω πολιτισμικών μας καταβολών στην ελευθεριότητα δίχως συνέπειες) περισσεύει, όπως και οι διάφοροι αυτοσχεδιασμοί της στιγμής.

Γενικά και ειδικά, μας φταίει η ατυχία μας και το γεγονός ότι κατά βάθος είμαστε όλοι καλά παιδιά που ζουν μερικές φορές το δράμα της παρεξήγησης! Γενικά, οι ξένοι δεν ξέρουν να ζήσουν, γι’ αυτό και μας έχουν στο μάτι!