Η δόξα αυτού του μάταιου κόσμου περνά και χάνεται, όπως η καλοκαιρινή άμμος μέσα απ’ τα χέρια, και αυτό το πικρό συμπέρασμα έχει πολλές ευκαιρίες να το συλλογίζεται τώρα ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου.

Η δόξα αυτού του μάταιου κόσμου περνά και χάνεται, όπως η καλοκαιρινή άμμος μέσα απ’ τα χέρια, και αυτό το πικρό συμπέρασμα έχει πολλές ευκαιρίες να το συλλογίζεται τώρα ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου.

Ο άλλοτε κραταιός υπουργός Οικονομικών, που προσπερνούσε κάποτε με ανυποψίαστη έπαρση τους μύδρους των πολιτικών του αντιπάλων, βρίσκεται από την περασμένη Δευτέρα στο έλεος της Δικαιοσύνης, αντιμέτωπος με τα ίδια του τα έργα.

Αργά μεσάνυχτα εκείνης της μέρας και με ευρεία πλειοψηφία, η Βουλή αποφάσισε να του ανοίξει, έστω απρόθυμα για ορισμένους, την πόρτα του Ειδικού Δικαστηρίου για τα κακουργήματα της απιστίας περί την υπηρεσία και της νόθευσης εγγράφου, όπως και για παράβαση καθήκοντος σε βαθμό πλημμελήματος.

Ο ίδιος αρνήθηκε «απόλυτα και κατηγορηματικά» τις κατηγορίες και με κάθε τρόπο υπογράμμισε ότι η εμπλοκή του στο σκάνδαλο αυτής της «καταραμένης» «λίστας Λαγκάρντ» με ονόματα Ελλήνων μεγαλοκαταθετών στην ελβετική τράπεζα HSBC έγινε «για να προσφέρουν κάποιοι στην κοινωνία το θέαμα μιας ανθρωποθυσίας και να ανακουφιστεί η πίεση σε αυτούς για όλα όσα οι πολίτες υφίστανται».

Ο αποδιοπομπαίος…

Το «δίκιο» του ο Παπακωνσταντίνου θα έχει την ευκαιρία να το αναζητήσει πιθανώς στο (ειδικό) δικαστήριο, για το οποίο ήδη οργανώνει την επιχειρηματολογία του, η οποία συνοψίζεται ως εξής: Μπορεί να ήταν ο υπουργός που «έβαλε τη χώρα στο μισητό μνημόνιο», το οποίο αυτοί που πρώτα το κατήγγειλαν το υπηρετούν σήμερα, μη έχοντας εθνική – πατριωτική πολιτική, με τον ίδιο φανατισμό σε βάρος του λαού, όμως μόνο αυτός θα σηκώσει στους ώμους του όλα τα ανομήματα του παρακμιακού πολιτικού συστήματος.

Την επομένη ακριβώς ημέρα, η τακτική Δικαιοσύνη, όπου παράλληλα συνεχίζεται η έρευνα, έδειξε με εκκωφαντικό τρόπο ότι ο Παπακωνσταντίνου θα έπρεπε να έχει τουλάχιστον έναν ακόμα για παρέα.

Ο εισαγγελέας παράγγειλε την άσκηση ποινικής δίωξης εναντίον του τέως επικεφαλής του ΣΔΟΕ Ι. Διώτη για υπεξαγωγή εγγράφου σε βαθμό κακουργήματος, όπως και κατά του προκατόχου του, Ι. Καπελέρη, για το γεγονός ότι δεν εισπράχθηκαν οι αναλογούντες φόροι υπέρ του Δημοσίου, από τη λεγόμενη «λίστα Λαγκάρντ».

Σύμφωνα με την επιχειρηματολογία που οικοδομεί ο παραπεμπόμενος Παπακωνσταντίνου, ευθύνες για αυτήν την υπόθεση έχει και ο Βενιζέλος που κράτησε ερμητικά κλεισμένες στα συρτάρια του και χωρίς καν να διανοηθεί να αξιοποιήσει επί 15 σχεδόν μήνες αυτές τις ζωτικές πληροφορίες. Ξεχνά όμως ο πρώην τσάρος ότι η Εξεταστική Επιτροπή δεν συστάθηκε για να αναζητήσει ευθύνες για την καθυστέρηση, αλλά για την «εξαφάνιση» και πλαστογράφηση της γνήσιας λίστας…

Οι προστάτες

Πέρα απ’ ό,τι ισχυρίζεται ο πρώην υπουργός, στην κοινή γνώμη δημιουργείται η αίσθηση ενός ακόμη κουκουλώματος μιας ζοφερής υπόθεσης. Αυτό άλλωστε έχει υποστηρίξει και ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλοντας την άποψη ότι η Προκαταρκτική Επιτροπή που συστάθηκε στη Βουλή από τις 23 Ιανουαρίου του 2013 είχε στόχο να συγκαλύψει την αλήθεια και δεν έφτασε ποτέ στο τέλος της έρευνας, παρά διέκοψε με βίαιο τρόπο τις εργασίες της, εμφανίζοντας, με ευθύνη των Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, ένα διάτρητο πόρισμα που μπάζει νερά.

Αν ο τέως υπουργός Οικονομικών αποφασίσει – πράγμα που δεν αποκλείεται να κάνει – να προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, είναι σίγουρο, όπως βεβαιώνουν αρκετοί στη Βουλή, ότι θα βρεθούν αρκετά κενά που θα καταρρίψουν άνετα τον ισχυρισμό ότι (και) σε αυτήν την περίπτωση τηρήθηκαν οι στοιχειώδεις κανόνες της νομιμότητας και της δικονομίας.

Όσο ο Παπακωνσταντίνου οφείλει να εξηγήσει την αβελτηρία του στην αξιοποίηση των επίμαχων στοιχείων, άλλο τόσο χρωστάνε εξηγήσεις και άλλοι που γνώριζαν εξαρχής την κατάσταση και συνέχισαν να παίζουν στο εξοργιστικό μοτίβο της απραξίας.

Βλέποντας τα ονόματα των μεγαλοκαταθετών και έχοντας μπροστά τους την ανησυχητική προοπτική ότι η έρευνα δύναται να φτάσει σε ανεπιθύμητες περιοχές της πολιτικής και επιχειρηματικής ζωής, οι βουλευτές των τριών κομμάτων που προαναφέραμε, λειτούργησαν στην πράξη σαν προστάτες των συμφερόντων όσων περιλαμβάνονται στη λίστα και, για να το πούμε στεγνά, αυτών που στήριξαν και έχουν στενό νταραβέρι με τον δικομματισμό, ενταφιάζοντας με όλες τις τιμές την αλήθεια.

Προφανώς, το θέμα δεν αφορά την ηθική αξιολόγηση των πραγμάτων, όσο κι αν δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει το ανυπέρβλητο ηθικό βάρος στη συμπεριφορά των ανθρώπων.

Όμως δεν μπορεί στο διηνεκές να περνά απαρατήρητο το συμπέρασμα ότι, κάθε φορά, διάολε, που η ημετέρα πολιτική «αφρόκρεμα» βρίσκεται μπροστά σε καίρια διλήμματα, διαλέγει συνεχώς τους ίδιους συμμάχους και πηγαίνει πρόθυμα με την πλευρά του μεγάλου πλούτου, από τον οποίο αντλεί την ισχύ της, και μεθοδικά εναντίον των λαϊκών τάξεων, τις οποίες στέλνει εκδικητικά στην καρμανιόλα.

Αυτή η βαθιά αδικία και οι μονομερείς ταξικές επιδρομές πνίγουν τον τόπο. Ο κόσμος της εργασίας γυρνάει τα γρανάζια, για να αλμυρίζει η αναίδεια τον πλούτο που παράγεται στις σκιερές τράπεζες της Ελβετίας…

Μέχρι πότε; Στο ερώτημα αυτό ας απαντήσει καθένας από το δικό του ύψος…