Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, όλοι ανεξαιρέτως οι γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολειά δεν θεωρούνται Έλληνες πολίτες και κατά συνέπεια τα παιδιά τους δεν δικαιούνται την ελάχιστη υποχρέωση της Πολιτείας να τους παρέχει δωρεάν τα σχολικά βιβλία. Αυτή η «δακτυλοδεικτούμενη» κατηγορία μαθητών πρέπει να πληρώσει για τα βιβλία της, σαν να της επιβάλλεται μια ιδιότυπη τιμωρία που τολμά να έχει επιλογές πέραν του δημόσιου σχολείου.

Κάθε χρόνο, λοιπόν, οι «στιγματισμένοι» μαθητές ψάχνουν να… ανακαλύψουν τα βιβλία τους εναγωνίως στα βιβλιοπωλεία της επικράτειας, συνήθως με αμφίβολα αποτελέσματα επιτυχίας. Έτσι, ενώ αρχίζουν τα μαθήματα, απουσιάζουν τα βιβλία. Στην Ελληνική Δημοκρατία αποτελεί… αμάρτημα (και όχι επιλογή) η ιδιωτική εκπαίδευση, όχι όμως το να τινάζεις στον αέρα τα ασφαλιστικά ταμεία με δομημένα ομόλογα ούτε το να λεηλατείς με τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος λίμνες, δημόσια οικόπεδα και κτίσματα…

Πρόκειται για μια πολιτική που εφαρμόζεται εδώ και χρόνια, η οποία παραβιάζει κατάφωρα την ισονομία των πολιτών και αντιμετωπίζει με μικροψυχία πολίτες οι οποίοι στην πλειονότητά τους επιβαρύνονται δυσβάσταχτα προκειμένου να καλύψουν, ως προς την παιδεία, τις τερατώδεις ελλείψεις και την προκλητική αδιαφορία ενός ανίκανου, ανάλγητου και αστείου κράτους.

Φαίνεται πως για την ελληνική πραγματικότητα (η οποία ποτέ δεν είχε σε εκτίμηση την παιδεία, παρά μόνο τα φράγκα που βγαίνουν από την εκμετάλλευσή της) η συνειδητή επιλογή πολλών οικογενειών να επενδύσουν στην παιδεία των παιδιών τους και όχι στα… 4Χ4 αποτελεί παράπτωμα, ηθικό μειονέκτημα, τεκμήριο πολυτέλειας, αιτία τιμωρίας…