Είναι κάτι παιδιά που δεν γίνονται άντρες

«Ό,τι κάνουμε στην τηλεόραση είναι χιλιοειπωμένο», δήλωσε ο –ειλικρινέστατος, οφείλω να ομολογήσω– Χριστόφορος Παπακαλιάτης και έσπευσε να μας αποδείξει των λόγων του το αληθές με τη νέα τηλεοπτική σειρά του «4». Για τις ανάγκες της οποίας έχει επιστρατεύσει όλα τα κινηματογραφικά και τηλεοπτικά κλισέ. Επιστρέφοντας τελικά στην τηλεόραση, ύστερα από τρία χρόνια, όχι για να μας εντυπωσιάσει και να μας δείξει τι χάναμε τόσο καιρό που δεν τον βλέπαμε, αλλά για να μας θυμίσει ότι «είναι κάτι παιδιά που δεν γίνονται άντρες». Έτσι, σαν αυτά τα παιδιά, αρνείται ή δεν μπορεί και εκείνος να ενηλικιωθεί καλλιτεχνικά, γυρνώντας διαρκώς γύρω από το είδος που έδειξε ότι μπορεί να κάνει από συμπαθητικά έως καλά, όχι όμως και να το εξελίξει: τη μεταμοντέρνα σαπουνόπερα. Το «4» το έχουμε ξαναδεί άπειρες φορές ως σίριαλ, ως ταινία, ως θεατρικό, το έχουμε διαβάσει και ως εύπεπτο μυθιστόρημα. Να περιμένουμε το «5» ή να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με την υπόθεση του Παπακαλιάτη ως σεναριογράφου;