Το δικό της κέφι

Η λέξη «τραγουδιστής» έχει καταλήξει να είναι συνώνυμο της φράσης «κάνω τα χατίρια στον κόσμο». Δεν θέλω να εμφανίζομαι στα κέντρα, αλλά τι να κάνω, «αυτό θέλει ο κόσμος», δεν θέλω να λέω σουξέ, αλλά «αυτά θέλει ο κόσμος». Αν πέτυχε κάτι η Χάρις Αλεξίου όλα αυτά τα χρόνια είναι να κάνει τον κόσμο να θέλει αυτά που εκείνη ήθελε. Διαλέγει δρόμο, τον περπατάει και καταλήγει στο τέλος να μη βαδίζει μόνη. Μαζική ναι, αλλά όχι πηγαίνοντας στη «συγκέντρωση» των άλλων. Στήνει δική της εξέδρα και ο κόσμος έρχεται εκεί. Το έκανε με το «Δι’ ευχών», όταν οι κριτικοί της εποχής την κατηγορούσαν ότι «πουλάει» το λαϊκό παρελθόν της. Το έκανε με τον δίσκο «Οδός Νεφέλης 88», όταν είπαν ότι «η Αλεξίου μεγαλοπιάνεται και θέλει να γίνει δημιουργός». Το έκανε με το «Ως την άκρη του ουρανού σου», όταν είδε το τέλος του έντεχνου, την ώρα που οι κριτικοί δεν ήθελαν να το παραδεχτούν. Τώρα, την ώρα της πλαστής εξωστρέφειας και του κατ’ ανάγκην κεφιού, η Χάρις Αλεξίου κάνει το δικό της κέφι. Κλείνεται μέσα της, κοιτάει τον σκοτεινό εαυτό της και τον ανοίγει σε κοινή θέα, στο cd της «Η αγάπη θα σε βρει όπου και να ’σαι». Πάει πάλι κόντρα, κι όμως με τραγούδια όπως το σπαρακτικά γυμνό «Μεγάλωσα» που έγραψε η ίδια (αξίζει να διαβάσετε όλους τους στίχους στο ένθετο βιβλιαράκι του δίσκου), θα κάνει και πάλι κατάσταση. Θα έρθει το κοινό, θα γίνει το «σκοτεινό» μαζικό, γιατί στο αληθινό έρχεται ο κόσμος.