Θυμάστε τότε που όλα ήταν φαινομενικά καλά στον ΣΥΡΙΖΑ πλην όμως υπήρχε το αγκαθάκι της «διαρχίας» που κανείς δεν διευκρίνιζε πώς θα λυθεί σε περίπτωση που σκάγανε εκλογές; «Τσίπρας ή Αλαβάνος»; αναρωτιόμασταν τότε. Που να φανταζόμαστε ότι από αυτή τη διαρχία δεν θα «ξεμπερδεύαμε» εύκολα. Θυμάστε που στα κανάλια δείχνανε ατάκες του Αλαβάνου όπως «καλώς τα παιδιά» και «θ’ αφήσουμε το γάμο να πάμε για πουρνάρια»;

Ε να που τώρα, το έργο της «διαρχίας» επαναπροβάλλεται μαζί με τις «κομμένες» σκηνές. Director’s cut που λένε. Τα τρέηλερ τα είδαμε από τον περασμένο Οκτώβρη (ή μήπως από τον Ιούνη;), τώρα το έργο έχει πρεμιέρα. Και είναι σπονδυλωτό, αφού δύο παράλληλες ιστορίες τέμνονται (θα μπορούσαν και να μην –αυτό περιμένουμε να δούμε).

Ο Τσίπρας μπορεί να είναι επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η σχέση του με αυτόν όλο και αδυνατίζει όσο προτεραιότητα αποτελεί το κόμμα και το μπάχαλο μικροκομματικής ασυνεννοησίας που επικρατεί μέσα σε αυτόν. Το δε μπάχαλο απειλεί να λάβει εκρηκτικές διαστάσεις εν όψει έκτακτου συνεδρίου τον Μάιο. Την ίδια ώρα ο Αλαβάνος προσπαθεί να κερδίσει έδαφος στη λεγόμενη εκλογική και πολιτική συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ, μήνες μετά την αυτοεκπαραθύρωσή του από τα όργανα. Εμφανίζεται δε πολύ αισιόδοξος. Στην εκδήλωση της Δευτέρας για το Σύμφωνο Σταθερότητας, το οποίο ο ίδιος ανάγει σε αιχμή, με ομιλητές τον ίδιο και τον καθηγητή Κώστα Βεργόπουλο, προανήγγειλε ότι η επόμενη συνάντηση θα είναι στο Σπόρτινγκ και η μεθεπόμενη στον Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας! Το απλό μέλος ΣΥΡΙΖΑ Χαλανδρίου, άρα, προφανώς διεκδικεί ηγετικό ρόλο.

Το θέμα είναι το εξής: Το σενάριο είναι κομμάτι πολύπλοκο. Ιντριγκάρει μεν τους μυημένους οι οποίοι όσο κι αν έχουν κουραστεί από τις «επαναλήψεις» και τα «ριμέικ», είναι σε θέση να ψιλοκαταλάβουν τι παίζεται, να διαβάσουν κάτω και πίσω από τις γραμμές, να διακρίνουν τις εσωτερικές συμμαχίες και τα μέτωπα που αναδύονται, να βάλουν τις παρεμβάσεις κάτω από το πολιτικό και ιδεολογικό μικροσκόπιο των αριστερών παραδόσεων, και πάει λέγοντας.

Για την υπόλοιπη κοινωνία όμως το έργο είναι κουλτουριάρικο. Πολύ κουλτουριάρικο.

Δύο αστεράκια…Κι αυτά λόγω συμπάθειας στους αριστερούς κομπάρσους…