Ακόμα λίγο κλάψε που σου πάει…

Δεν λέω κάτι καινούργιο: Είναι θλιβερό να κάνεις καριέρα ενώ δεν έχεις ταλέντο – εκατοντάδες τα παραδείγματα γύρω μας. Είναι ακόμη πιο θλιβερό ενώ έχεις ταλέντο να κάνεις καριέρα πουλώντας την προσωπική ζωή σου και δη τη μιζέρια σου. Ξαναβγήκε λοιπόν η Τζούλι Μασίνο, όχι για να τραγουδήσει με τη φωνάρα της και να διεκδικήσει έτσι τη δόξα που δεν έχει καταφέρει ακόμα να αποκτήσει, αλλά για να κλάψει που ύστερα από ένα ατύχημα στην πίστα (πτώση) παραλίγο να μην ξαναπερπατήσει – ως γνωστόν, όποιος νύχτα περπατεί λάσπες και (γλιστερά) γαρίφαλα πατεί. Όπως παλαιότερα έκλαιγε για κάποιους κάλους στις φωνητικές χορδές της, που δεν της επέτρεψαν να γίνει η νούμερο ένα παρά την κατάντησαν την νούμερο ένα από το τέλος. Το δημόσιο κλάμα τής πάει πολύ, ως φαίνεται. Και αν δηλώνει «με το να λυπηθείς κάποιον του κάνεις κακό. Το να αφεθείς εσύ στην αυτολύπηση είναι ολέθριο», η ίδια τι άλλο κάνει παρά να εκλιπαρεί τα δάκρυα του κοινού περιφέροντας τα ρετάλια της αξιοπρέπειάς της; (Παρεμπιπτόντως, εκατό χρόνια στην Ελλάδα, θα μάθει επιτέλους να ξεχωρίζει τα γένη;).