Καθαρά Δευτέρα ante portas. Αχ, χαρταετέ μου, πώς να πετάξεις σ’ αυτόν τον μαύρο τον ουρανό;

Καθαρά Δευτέρα ante portas. Αχ, χαρταετέ μου, πώς να πετάξεις σ’ αυτόν τον μαύρο τον ουρανό; ● Μαύρο κι άραχλο το άυλο σκηνικό και εξαιρετικός σαν πάντα ο Άρης Σερβετάλης στη μυστήρια εικαστική περφόρμανς περί Μπέκετ, που παρουσιάζεται στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Πρόκειται για ένα εξουθενωτικά επαναλαμβανόμενο μάντρα λεκτικής και σωματικής αυτομαστίγωσης, που βασίζεται στο ούτως ή άλλως πιο παράδοξο «ραδιοφωνικό» θεατρικό του μεγάλου Ιρλανδού. Αλλά δεν ξέρω, ρε γαμώτο… Όταν η εγκεφαλικότητα και η αβανγκαρντία γίνονται περίπου αυτοσκοπός, όταν λείπει το συναίσθημα ή έστω μια κορύφωση, τότε ο θεατής ζώνεται από αμηχανία. Ενίοτε, και από χασκόγελα… ● Α, γουστάρω τρελά: ο Τιμ Μπάρτον, λέει, αυτός ο φωτισμένα σκοτεινός δημιουργός που μάλλον από κάποιο συμπαντικό ολίσθημα γεννήθηκε Αμερικανός, θα προεδρεύσει των κριτών στις φετινές Κάννες. Ο Big Fish στην Κρουαζέτ των… θαυμάτων ● Μπα, μπα; Ο Ρένος Χαραλαμπίδης μόλις τοποθετήθηκε επικεφαλής του τμήματος ελληνικών σινεπαραγωγών της Audio Visual; Καίτοι, βέβαια, έχουν περάσει έτη φωτός από την ανένδοτη φρεσκάδα και τον δεν-χαμπαριάζω αυθορμητισμό τού «No Budget Story» του, η έλευση του Ρένου μπορεί και να κομίζει ελπίδα. Μπορεί, λέω… ● Εκείνο που σίγουρα με ψιλοανησυχεί είναι «η ιδιαίτερη έμφαση» που θα δοθεί, λέει, από την εταιρεία στις παιδικές ταινίες ● «Mazoo» και «Ζουζούνια», τώρα και στο πανί;

ΦΕΥΓΟΥΝ

Πέθανε, πλήρης ημερών και μιας κάποιας αηδίας, εικάζω, για τον ευτελισμό πασών των ιδεολογιών, ο Κώστας Αξελός. Το «παιχνίδι του κόσμου», πάντως, συνεχίζεται κανονικά, με νέους αδιαπραγμάτευτους όρους και σημαδεμένα χαρτιά… ● Καλέ, φεύγουν, λέει, οι αγρότες απ’ τα μπλόκα; Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς συνδικαλοβαρβάτους; ● Τη δουλειά που κάνει το Ίδρυμα Ευγενίδου και το Πλανητάριο τη λατρεύω. Οι άνθρωποι απλά λειτουργούν σε ένα σύμπαν εντελώς παράλληλο της γενικότερης νεοελληνικής προχειρότητας και ξεφτίλας… Αυτή όμως η τελευταία ψηφιακή ταινία με τον «Μικρό πρίγκιπα» του Εξιπερί με απογοήτευσε κομμάτι. Δεν φταίνε, βέβαια, οι «πλανητάνθρωποι». Είναι η αλφαδιασμένη και αλλόκοτη αισθητική των ιαπώνων δημιουργών της ταινίας, που κάθε άλλο παρά δικαιώνει την πιο ποιητική ελεγεία που γράφτηκε ποτέ για την υπαρξιακή τραγωδία της ενηλικίωσης. Κρίμα. ● Πώς το έθεσε η καλλίκομος (και, μεταξύ μας, ολίγον υπερτιμημένη) Έμα Σάπλιν σε συνέντευξη Τύπου που έδωσε έναν ολόκληρο μήνα πριν από τη μεγαρική εμφάνισή της; «Οι Έλληνες είστε διαφορετικοί από τους άλλους μεσογειακούς λαούς». Κολοκύθια! Για ρίξε μια ματιά, κούκλα μου, στα πρόσφατα δυσοίωνα ιβηρικά spread και μετά τα ξαναλέμε…

Τατιάνα Καποδίστρια