Η αναζήτηση τρόπων διάσωσης της ελληνικής οικονομίας συνεχίζεται διευκρινίζοντας δύο πράγματα: Πρώτον, ότι το ελληνικό δημοσιονομικό πρόβλημα είναι μια από τις παραμέτρους των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η ευρωπαϊκή νομισματική ένωση. Δεύτερον, ότι η Ελλάδα αποτελεί αυτήν την περίοδο το πεδίο της μάχης μεταξύ δύο ανταγωνιστικών πόλων οικονομικής ισχύος.Της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (δηλαδή της Γερμανίας) και των μηχανισμών του ΔΝΤ (δηλαδή της πολιτικής ισχύος των ΗΠΑ και του ατέλειωτου χρήματος της Κίνας)…
Η Γερμανία επέβαλε τους κανόνες της (και) στη ζώνη του ευρώ/Ετσι το Βερολίνο οικοδόμησε και κατοχύρωσε την ηγεσία του στην Ευρώπη. Σήμερα, λοιπόν, στη δίνη της παγκόσμιας κρίσης, η Γερμανία βρίσκεται μπροστά σε σοβαρά διλήμματα: Θα στηρίξει το οικοδόμημα της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης;Ή θα επιλέξει την υποχώρηση;
Αν επιλέξει να δώσει μάχη για το ευ ρώ, είναι υποχρεωμένη να πληρώσει για τη διάσωση όχι μόνο της ελληνικής οικονομίας, αλλά και της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας. Προφανώς, αν καταρρεύσουν οι οικονομίες των τεσσάρων αυτών χωρών, το πλήγμα για το ευρώ, αλλά κυρίως για τη γερμανική ηγεσία στην Ευρώπη, θα είναι ανεπανόρθωτο…
Ανεξαρτήτως, πάντως, των επιλογών του Βερολίνου, σεό,τι αφορά την Ελλάδα ο δρόμος μοιάζει να έχει μία μόνο κατεύθυνση: Οικονομική κηδεμονία και καθημερινή επιτήρηση είτε από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είτεαπό το ΔΝΤ. Είναι η λογική κατάληξη των άστοχων πολιτικών επιλογών που ακολούθησαν οι μεταπολιτευτικές ελληνικές κυβερνήσεις…