Αρετή χωρίς αλήθεια

Το έθνικ το φέρεις, δεν το φοράς. Κι αν το φορέσεις και βγεις μ’ αυτό στη γύρα πάντα θα μοιάζει πάνω σου ρούχο δανεικό. Γιατί το έθνικ είναι βίωμα υφασμένο στο DNA σου, κάτι σαν αυτό που περιέφερε η Σεζάρια Εβόρα στα καλά της, προτού γίνει μόδα. Αυτά για την παράδοση τη γνήσια. Γιατί υπάρχει και η ψευτοπαράδοση που κυκλοφορεί ευρέως στην ελληνική αγορά. Φοράει άρωμα βασιλικού, ρουχαλάκια σεμνά, κρατάει τα μάτια χαμηλά –για να μην την παρεξηγήσουν οι άντρες– και τραγουδάει μιμούμενη ιδιώματα παλαιών εποχών. Αυτή την ψευτοπαράδοση άκουσα τις προάλλες τραγουδισμένη «Με τη φωνή της Αρετής». Και ξαφνικά κατάλαβα γιατί ποτέ δεν συμπάθησα την πολυπαινεμένη από αρκετούς ειδήμονες (;) Αρετή Κετιμέ. Για το δήθεν των τραγουδιών, του ύφους, της διάθεσης, της παρουσίας. Γιατί ποτέ δεν με έπεισε για την καθαρότητα και την ειλικρίνεια των προθέσεών της. Δεν γνωρίζω αν είναι απλώς εγκλωβισμένη σε μια εικόνα κατασκευασμένη (από ποιους, αν όχι από την ίδια;) ή αν συνειδητά μας παραπλανεί κάνοντας το δήθεν επάγγελμα. Όπως όμως κι αν έχει, στον πρώτο προσωπικό δίσκο της, παρότι αποδεικνύει ότι δεν στερείται προσόντων, κάνει εμφανές και ότι «η φωνή της Αρετής» δεν είναι σε καμία περίπτωση η φωνή της αλήθειας. Και το έθνικ είναι αλήθεια.