Η χρεοκοπία μιας χώρας προφανώς δεν μπορεί να περιοριστεί στο οικονομικό επίπεδο. Για την ακρίβεια, της οικονομικής χρεοκοπίας προηγείται η κοινωνική και η πολιτική. Απλώς στη σφαίρα της οικονομίας η πραγματικότητα δεν μπορεί να αγνοηθεί με κανέναν τρόπο. Όταν το χρήμα τελειώνει, τελειώνει…

Στην παρούσα περίσταση η χώρα βρίσκεται ακριβώς στο σημείο όπου το χρήμα γίνεται πανάκριβο και απρόσιτο. Μαζί του τελειώνουν οι ψευδαισθήσεις της κοινωνίας και η συν-ενοχή της για τη συντήρηση μιας πολιτικής κατάστασης που οδήγησε τον τόπο στο χάος. Η πολιτική τάξη που διαχειρίστηκε τις υποθέσεις της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες προφανώς θα καταβάλει υψηλότατο τίμημα..

Υψηλότατο τίμημα, όπως φαίνεται, θα καταβάλει και το γερμανικής τεχνοτροπίας και λογικής ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Είναι προφανές ότι το ελληνικό δράμα είναι απλώς η πρώτη πράξη της ευρωπαϊκής τραγωδίας. Η Πορτογαλία χορεύει ήδη στη σκηνή και ετοιμάζονται η Ισπανία, η Ιταλία, ακόμη η Γαλλία και η Γερμανία. Το «γερμανικό» ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, μαζί με το ευρώ είναι ήδη στοχοποιημένα από τις «αγορές», μαζί με τη γερμανική ηγεμονική φιλοδοξία.

Παρακολουθούμε (και δυστυχώς συμμετέχουμε) σε έναν μεγάλο – οικονομικό, προς το παρόν τουλάχιστον – πόλεμο. Όπως κάθε πόλεμος, έχει «αφορμές και αιτίες». Με άλλα λόγια η αποτίμησή του θα γίνει κάποια στιγμή με πολιτικούς όρους. Μετά την καταστροφή ακολουθεί η ανοικοδόμηση, η οποία, όπως πάντα, γίνεται με τους όρους που επιβάλλουν οι νικητές. Τους… νικητές αναμένει η ελληνική οικονομία, η οποία δυστυχώς ήταν μια από τις πρώτες απώλειες του πολέμου.