Άλλος ένας δίσκος. Άλλο ένα τίποτα. Είναι να απορεί κανείς πώς ο Μπάμπης Στόκας, μετά τη θριαμβευτική του πορεία με τους Πυξ Λαξ, δεν κατάφερε να κάνει τη διαφορά με κανέναν από τους προσωπικούς του δίσκους, ούτε δυστυχώς με τον πρόσφατό του «Βόλτα», στον οποίο αναπαράγει την ίδια μετ-εφηβική διάθεση που υπήρξε στο συγκρότημά του είκοσι χρόνια πριν. Σίγουρα, φταίνε τα τραγούδια.

Άλλος ένας δίσκος. Άλλο ένα τίποτα. Είναι να απορεί κανείς πώς ο Μπάμπης Στόκας, μετά τη θριαμβευτική του πορεία με τους Πυξ Λαξ, δεν κατάφερε να κάνει τη διαφορά με κανέναν από τους προσωπικούς του δίσκους, ούτε δυστυχώς με τον πρόσφατό του «Βόλτα», στον οποίο αναπαράγει την ίδια μετ-εφηβική διάθεση που υπήρξε στο συγκρότημά του είκοσι χρόνια πριν. Σίγουρα, φταίνε τα τραγούδια. Δεν τον πήραν απ’ το χέρι, δεν τον πήγαν πουθενά. Είναι θέμα υλικού και, βέβαια, αισθητικής. Στις καλοκαιρινές του συναυλίες, επίσης μια από τα ίδια. Περιοδεύει με τον Δημήτρη Σταρόβα και τον Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο σε ένα πρόγραμμα που προσπαθεί να κάνει ό,τι κάνει εδώ και χρόνια η ομάδα Παπακωνσταντίνου – Ζουγανέλη – Μπουλά. Αν όμως έχει κουράσει το πρωτότυπο, τι μπορεί να καταφέρει το αντίγραφο; Ο Μπάμπης Στόκας εισέπραξε στη ζωή του πολλή αγάπη. Δικαιολογημένα, αφού ήταν μέλος της πιο δημοφιλούς στο νεανικό κοινό τριανδρίας του ελληνικού τραγουδιού. Κι ενώ ο Φίλιππος Πλιάτσικας κατάφερε μετά τους Πυξ Λαξ να βρει τον προσωπικό του δρόμο, εκείνος έμεινε εκκρεμής, αν και διαθέτει καλύτερη φωνή από αυτή του Πλιάτσικα. Ο ένας προχώρησε, άλλαξε ρυθμούς στα κομμάτια του, έβαλε μέχρι και ράπερ να τον συνοδεύει. Δεν νόθευσε τη μουσική του, απλώς εκσυγχρονίστηκε. Ο άλλος έμεινε κολλημένος στα παλιά. Σαν έναν παππού που λέει τα ίδια και τα ίδια παραμύθια στα εγγόνια του, χωρίς όμως την αίγλη που αποκτά στον χρόνο ένα τέτοιο παραμύθι.