search
ΤΕΤΑΡΤΗ 09.07.2025 00:40
MENU CLOSE

Επωνύμως

20.09.2010 05:39
Επωνύμως  - Media

Σταμάτης Κραουνάκης: Τι μπάζεις στο μαγαζί;

Κάποτε οι καλλιτέχνες αμείβονταν βάσει της πελατείας τους. Πόσα χρόνια έχουν να αμειφθούν βάσει του τι μπάζουν στο μαγαζί, θέατρο, συναυλία, μουσική σκηνή…

Έλα Ποντικάκι μου, αρτάκι μου… Βάζω Μπαχ και τρέχω τα πλήκτρα όπως πιάνο. Πιάνο πιανίσιμο. Έτσι θέλει τώρα τούρμπο πιανίσιμο ή τούρμπο σουρντίνα. Τι είναι αυτό; Αυτό βρε, που πας να τα χώσεις άσχημα και αντί να ουρλιάξεις άσχημα κατεβάζεις τον τόνο υπό το μηδέν και του λες του αλλουνού στ’ αυτί, «σ’ αγαπάω» ή «θα σε λιώσω». Ανάλογα. Αυτό είναι μια τεχνική που μου την έχει μάθει η Βέρα Ζαβιτσιάνου. Ποια είναι η Βέρα Ζαβιτσιάνου τώρα; Για να μαθαίνεις και συ ο νεότερος: Μια σπάνια του θεάτρου είναι που δεν γουστάριζε εξώφυλλα. Πάει πια. Ψάξ’ τηνε στο YouTube, σε μια εκπομπή του Βέλτσου, πώς παίζει το «Ουρανός Κατακόκκινος». Έναν μονόλογο που ’χει γράψει η Αναγνωστάκη. Ποια είναι η Αναγνωστάκη τώρα και ποιος ο Βέλτσος. Συγγραφέας η μια, του θεάτρου. Μια Βιπ Αθηναία με μαύρα γυαλιά και τρελό χιούμορ κι ο Βέλτσος είναι σημειολόγος. Δηλαδή, τα ’χει όλα και διδάσκει και στο πανεπιστήμιο. Τρελή ποιητική φυσιογνωμία. Μας πήρε στο λαιμό του πολλές φορές εμάς τους κάποιας ηλικίας. Να μας σημειολογεί Σαββόπουλο και Αγγελόπουλο και να κοιτάμε οι φοιτητές σαν χάνοι. Παρόλα αυτά η Μαρία Παπαδοπούλου, πιο παλιά, η κριτικός κινηματογράφου των ΝΕΩΝ, γυναίκα του Κώστα Σταματίου ενός εξαίρετου δημοσιογράφου και μεταφραστή θεατρικών έργων. Μα τι ωραίος μεταφραστής – φευγάτοι όλοι!!!! Έλεγε, λοιπόν, η Μαρία Παπ ότι «μην τα βάζετε με τον Αγγελόπουλο» –τότε που ήταν της μόδας σε όλο το καλλιτεχνικό στερέωμα και στην αμόρφωτη ημιμαθή δημοσιογραφίλα, ότι ο Αγγελόπουλος ήταν βαρετός, άει στο διάολο κρετίνοι– «από τις ταινίες του θα καταλαβαίνουμε», έλεγε η Μαρία, «πώς ήταν η Ελλάδα κάποτε». Αυτά έλεγε η Μαρία και μετά, στο αυτοκίνητο που γυρίζαμε μια φορά από ένα πάρτι του Μαρίνου, τραγουδάγαμε το «Μια Βοσκοπούλα αγάπησα» κι όταν φτάναμε στο σημείο που βαράει το νταούλι, έκανε το νταούλι και κοπανιόμασταν στα γέλια νύχτα ώρα με κίνδυνο εμφράγματος. Ή πάλι με τη Μαρία στο σπίτι της Καρέζη και του Καζάκου – τσακωμοί ολονύχτιοι για τούτα και για κείνα… Αυτά δεν κοστίζανε τίποτα, αλλά φώτιζαν την επιθυμία μας για μιαν άλλη πνευματικότητα, μας γεννούσανε μιαν απαίτηση από τους εαυτούς μας, δεν ήταν εξαγορασμένα τα media. Ένα βράδυ ο Χρήστος Λαμπράκης, στο σπίτι της Νόνικας στην Κηφισιά, μας είπε με τελείως ανθρώπινη απορία ότι οι νέοι πολιτικοί αρχηγοί δεν είχαν μαζί του καμιά απολύτως επικοινωνία, ενώ όλοι οι προπάτορες –αρεστοί ή όχι στην πολιτική των έντυπων του– συνομιλούσαν, τους απασχολούσε, διαχειρίζονταν αφ’ εαυτών τους τα θέματα τους με τον μεγιστάνα του τύπου σε εβδομαδιαία βάση, υπήρχε διάλογος, ανταλλαγή. Αυτό είναι ίσως πολιτισμός. Πολιτική και γράμματα. Τώρα δεν είναι έτσι. Τώρα γιουβέτσι. Τώρα, στα γραφεία οι παρατρεχάμενοι. Τα γλειφτρόνια. Ο νόμος ημιμάθειας, το κουτσομπολιό. Το ’να πόδι απάνω στ’ άλλο και υφάκι. Τρεις, τέσσερις, οχτώ μισθοί… Απειλούν, γράφουν, καταδιώκουν, κλικάρουνε, πουλάνε μούρη ότι είναι χρήσιμοι. Η σχέση τους με την πληροφορία είναι επιφανειακή και τα ελληνικά τους τρισάθλια, ειδικά όταν ποιούνται ότι κατέχουν τη γλώσσα των νέων. Ξέρετε ότι οι νέοι χρησιμοποιούν τη λέξη «καμενιά»; Απ’ το καμένος, καμένη, καμένο. Ακριβώς γιατί το καμένο κυριαρχεί. Γιατί τα αραδιάζω όλα αυτά παρορμητικά και με τον Μπαχ να παίζει; Για να δώσω ίσως μια εικόνα πως ένας καλλιτέχνης απαντά σε μια φίλη του δημοσιογράφο, όταν του λέει εκείνη: «Θέλω ένα κείμενο 800 λέξεις. Κρίση και τέχνη. Κρίση και καλλιτέχνες». Ερωτήσεις: κάποτε οι καλλιτέχνες αμείβονταν βάσει της πελατείας τους; Ναι. Πόσα χρόνια έχουν να αμειφθούν οι καλλιτέχνες βάσει του τι μπάζουν στο μαγαζί, θέατρο, συναυλία, μουσική σκηνή, αφήνω έξω τη δισκογραφία• «Η πτώση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας». Μοστράρανε όλοι τα σάιτ, λες και το κοινό τρώει κουτόχορτο, να ψωνίζει κάθε χειμώνα και κάθε γαϊδουροκαλόκαιρο τα ίδια ξαναζεσταμένα προπέρσινα ανέμπνευστα, γκαγκανιασμένα και μερικά εμετικότατα. Παρόλα αυτά προτιμώ μια σάχλα σουξέ του Κιάμου, ας πούμε, από το ψαγμένο σώψυχο του… μην ονομάσω τον έντεχνο… Προτιμώ τον τρόπο που διαχειρίζεται την καριέρα του ο Πλούταρχος, από την αγωνία του κυνηγιού της επιτυχίας «λέγε με θεά/ λέγε με θεά/ θάλασσα νεκρά/ θάλασσα νεκρά!!!!». Καλά μη βαράτε. Αλλά πόσο καιρό έχει να μας ξεσηκώσει ένα τραγουδάκι, μια ταινία, μια ερμηνεία, μια σκηνοθεσία. Λες και είναι όλα copy paste. Όπως η ζωή μας. «Κρίση, κρίση, μεθύσι, γαμήσι, επιστροφή στη φύση». Ο Κηθ Τζάρετ γυρνάει στην απλότητα, διαβάζω. Τόσο απλότητα πάλι, που μερικοί σκηνοθέτες μας από την αφαίρεση έχουν αφαιρέσει και το έργο και τον συγγραφέα και όλοι συμφωνούν ότι αυτό είναι το βήμα μπροστά. Πού ρε μωρά; Όπου εφευρέθηκε το θέατρο; Ερχόμαστε και ανεβάζουμε τα εργάκια των αρχαίων σαν τρίτοι βοηθοί των Δανών, των Νορβηγών, των Γερμανών –μη χέσω -όχι ναι- μη χέσω– κι αυτό είναι το πιο επικίνδυνο –oτι αυτό είναι Μέτρο αρεστό σε όλους– αυτή η προτεσταντική γραμμή είναι το «μέτρο του καλού της μεταμπότοξ ελληνικής σαλόνας» που είναι η Δεξιά του ΠΑΣΟΚ, η δεξιά της Νουδού και του Σύριζα και του ΚΚΕ άμα λάχει, μια δεξιά κουλή που την ακολουθούν εξίσου κουλά και οι καλλιτέχνες που ακόμα χρειάζονται κάτι σε κόμμα, εξ ου και τα μαύρα μας τα χάλια. Θα επαναφέρω το ερώτημα: από ποτέ έχουν να πληρωθούν οι καλλιτέχνες από τα λεφτά που μπάζουν στα ταμεία; Γιατί να επιχορηγεί το ΥΠΠΟ έργα που δεν τα βλέπει κανείς; Σόρυ κιόλας – ή αν τα επιχορηγεί γιατί δεν υποχρεώνει, εκπαιδευτικά, να τα βλέπουν οι εργάτες, τα πανεπιστήμια, οι σύλλογοι δωρεάν; Γερμανομαλακίες. Ξεπατικωτούρες μεγάλων διάσημων ευρωπαίων μακράν του ήλιου, του φωτός της πέρδικας και του τσιρονιού, σόρυ κιόλας. Στα χώρια που είχαμε Κουν, Σολωμό, Ροντήρη, Χατζιδάκι, Κακογιάννη, Τσαρούχη τον καλύτερο μεταπολεμικό κωμικό θίασο έβερ. Τον Μίκη, τον Λοΐζο, τον Δήμο Μούτση, τον Τσιτσάνη, βρε το Μάρκο, τη Νίνου, τη Μπέλλου, τη Μοσχολιού, τη Μαρινέλλα ακόμα και τον Τόλη -βρε στα θεϊκά του αστικά – κολόνια και γαρδένια, για να τον αφήνει η Άντζελα, μπορεί και με τα δίκια της -σύχριστο με χρέη και μεγάλο πια, έναν υπέροχο λαϊκό σταρ, έναν Δον Ζουαν της πίστας.

Γαμώ τη φρίκη μου. Και προχωράω. Τώρα τετέλεσται. Ό,τι μπάσετε μέσα θα φάτε παιδιά. Τέρμα τα δίφραγκα. Τα ψώμματα τέλος.

Και γράφω αρτίστα πόντικα μου

ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΙ ΘΑ ΜΠΑΣΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΜΕΣΑ ΠΑΙΔΙΑ.

ΚΙ ΟΣΟΙ ΔΕ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΚΑΙ -ΜΗ ΜΕ ΠΡΗΞΕΤΕ -ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΑΓΑΠΑΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ.

Ν’ αλλάξουμε χώρα. Όξω κανονικά ή δώστε μας κι εμάς, αν είμαστε οι λίγοι, ένα νησάκι να το διαχειριστούμε μόνοι μας. Δε θέλουμε λεφτά. Θα τα βρούμε μεταξύ μας οι απέλπιδες. Δεν είμαι συμπλέων με το 70% Ψωμιάδη ρε αγάπη μου. Δεν γίνεται να μη νοιαστώ για το γαμημένο μεροκάματο των ανθρώπων. Η τέχνη πάντα ήταν αντίθετη με την εξουσία και τα καμώματά της. Αλλιώς ήταν μια κουράδα που πηγαίνει γρήγορα για κοπριά. Χρειαζούμενη κι αυτή. Τώρα, στη δύσκολη, θα επιβιώσουν μόνο οι ΚΑΝΟΝΙΚΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ-ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ όλων των ειδών και όλων των αποχρώσεων, γιατί θα ’χουν κάτι να πουν ή κάτι να τάξουν που ν’ ανεβάζει το αίσθημα ψηλότερα. Άξιος ο μισθός τους.

Υ.Γ. Θα με πληρώσετε για το έγγραφο ή στο κάνω δώρο Ποντικάκι μου αρτάκι μου;

Σταμάτης Κραουνάκης

Συνθέτης

 

 

google_news_icon

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

Το topontiki.gr σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά υβριστικά σχόλια και διαφημίσεις. Οι χρήστες που παραβιάζουν τους κανόνες συμπεριφοράς θα αποκλείονται. Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών.

ΤΕΤΑΡΤΗ 09.07.2025 00:38