Η απόδοση συλλογικής ευθύνης κατά κανόνα υιοθετείται όταν μεθοδεύονται η απαλλαγή και η ατιμωρησία. Στην προκειμένη περίπτωση πίσω από τη φράση «όλοι φταίμε» για τα χάλια της οικονομίας της χώρας συνωστίζεται μεγάλο μέρος (για να μην πούμε ολόκληρο) από το πολιτικό προσωπικό που εδώ και 30 χρόνια οδήγησε τη χώρα στη σημερινή της θέση.

«Η απάντηση σε όλους αυτούς που μας ρωτάνε ‘‘πού τα φάγατε τα λεφτά’’ είναι μία: “Σας διορίζαμε για χρόνια, τα φάγαμε μαζί, ακολουθώντας μια πρακτική αθλιότητας, εξαγοράς και διασπάθισης του δημοσίου χρήματος”».

Ωστόσο, εκτός από την άθλια προπαγάνδα της εξουσίας και των ΜΜΕ, υπάρχει και η πραγματικότητα:

◆ Όλοι τα αρπάξαμε από τη Siemens, τα δομημένα ομόλογα, το Βατοπέδι κ.λπ.;

◆ Να ψάξουμε μεταξύ μας παραδείγματα ανθρώπων που πήραν εταιρικές ή και μαφιόζικες χορηγίες είτε για να κατέβουν σε εκλογές είτε για να προικίσουν τα παιδιά τους είτε για να εξοπλίσουν το… παλάτι τους;

◆ Ακόμη και τον Καραβέλλα ή τον Χριστοφοράκο κάποιοι από εμάς τους φυγαδεύσαμε στη Λατινική Αμερική και τη Γερμανία;

◆ Όλοι μοιραστήκαμε προμήθειες και δώρα πάνω και κάτω απ’ το τραπέζι για έργα που είτε κόστισαν πανάκριβα είτε δεν έγιναν;

◆ Όλοι ταΐσαμε με το αζημίωτο εθνικούς εργολάβους και προμηθευτές;

◆ Όλοι έχουμε από καμιά εξηνταριά ακίνητα και κάνα δυο εκατομμύρια καταθέσεις;

◆ Όλους εμάς δεν αγγίζει η Δικαιοσύνη και κρυβόμαστε πίσω από νόμους περί ευθύνης υπουργών και παραγραφές αδικημάτων;

Προφανώς, για όλα αυτά δεν φταίμε όλοι. Εκτός κι αν εννοεί πως φταίμε επειδή τους ψηφίζαμε. Επ’ αυτού, πάμε πάσο…