Φαίνεται πως στη δημοκρατία της εγχώριας βαλκανικής «ελίτ» για να πεις τη γνώμη σου – σωστή ή λάθος, δίκαιη ή άδικη – πρέπει να έχεις το προνόμιο της επωνυμίας, δηλαδή να είσαι φιρμάτος, σουξεδάτος και τηλεορασάτος.

Αυτοί λοιπόν οι κόουτς του πολιτιστικού μας γαλαξία (που μονίμως βασίζονται στις γνώσεις του πενιχρά μισθωμένου πνευματικού προλεταριάτου που ελέγχουν) επιλέγουν ποιος πρέπει να μιλήσει και ποιος όχι. Ποιος είναι in και ποιος είναι out, ποιον πρέπει να τον ξέρει η μανούλα του και ποιον όχι. Κυκλοφορούν από περιοδικό σε περιοδικό, και από μέσο σε μέσο, με μισθοφορικούς στρατούς γραφιάδων – μη βάλει ο νους σας τίποτα σπουδαίο, ψίχουλα τους πετάνε, τα πολλά τα κρατάνε για πάρτη τους, γιατί, ως γνωστό, στην Ελλάδα ο… πολιτισμός έχει έξοδα! Έξω από το σύστημα δεν χωρά κανείς, γιατί εκεί (εντός του συστήματος) οι μισθοί είναι πολλοί και μεγάλοι, κυρίως στους «διαχειριστές» των τεχνών και του πολιτισμού, γενικώς και αορίστως όπως είπαμε, όπου κυκλοφορούν μόνο «ιερά τέρατα» και «ιερές… αγελάδες» που δεν μπορεί να τα θίξει ένας οποιοσδήποτε… Η αξιοπρέπεια σε αυτή τη χώρα είναι άγνωστη· όλοι πρέπει να λερωθούν, όλοι να τσαλακωθούν, όλοι να κυλιστούν μέσα στον πολιτιστικό βούρκο της πλάκας, για να είναι συνένοχοι (χρυσό μου!…) κι αγαπημένοι. Μπορεί ο κάθε επιθεωρησιογράφος – μίμος να ασκεί κριτική επί δεκαετίες σε ό,τι πετάει και ό,τι κινείται σ’ αυτή τη χώρα, αλλά – προς θεού! – την Αυτού Μεγαλειότητα, τον Υπεράνω Πάσης Κριτικής, μην τον θίξει κανείς! Αλλιώς, το (τηλε)κατευθυνόμενο σύστημα αποστέλλει υπαγορευμένα μηνυματάκια, για να μας κάνει ντα και να μας τρομάξει!