«Εντάξει, δεν λέω ότι αύριο πρέπει να μείνω έγκυος, αλλά μην νομίζεις ότι έχω και πολλά περιθώρια ακόμα».

Όταν μια συζήτηση με τη σύντροφό σου τελειώνει με αυτή τη φράση της – και σε όλες τις συζητήσεις μας η τελευταία φράση τής ανήκει, διότι μόνο έτσι θεωρείται λήξασα η κουβέντα – είναι βέβαιο ότι πολύ σύντομα θα επανέλθουμε στο θέμα.

«Εντάξει, δεν λέω ότι αύριο πρέπει να μείνω έγκυος, αλλά μην νομίζεις ότι έχω και πολλά περιθώρια ακόμα».

Όταν μια συζήτηση με τη σύντροφό σου τελειώνει με αυτή τη φράση της – και σε όλες τις συζητήσεις μας η τελευταία φράση τής ανήκει, διότι μόνο έτσι θεωρείται λήξασα η κουβέντα – είναι βέβαιο ότι πολύ σύντομα θα επανέλθουμε στο θέμα.

Όταν αυτό συμβεί, αφύσικα σύντομα θα έλεγα, θα πρέπει να έχω δουλέψει πολύ. Να έχω νέες απόψεις και προσεγγίσεις να καταθέσω, αλλιώς «θα πρέπει να πούμε πάλι τα ίδια και τα ίδια και να χάσουμε χρόνο για κάτι που θα έπρεπε να με απασχολεί, αλλά πάντα το αφήνω να περάσει, όπως όλα τα πράγματα άλλωστε, λες και μπορούμε να κάνουμε παιδί όποτε μας καπνίσει…».

Εννοείται ότι η υιοθεσία δεν είναι λύση, ειδικά μετά τα 40, όπως εσφαλμένα τόλμησα να προτείνω κάποια στιγμή. Διότι «πρέπει να έχεις κουράγιο και όρεξη να μεγαλώσεις το παιδί, έτσι άντε στα 40, άντε και στα 50 δεν κάνεις παιδί γιατί θα σε φωνάζει παππού κι όχι μπαμπά». Πού να της έλεγα ότι η υιοθεσία ήταν η δεύτερη σκέψη. Η αρχική μου ιδέα ήταν να πάρουμε σκύλο! Ευτυχώς που δεν άνοιξα το στόμα μου!

Ίσως όντως να είναι κακή ιδέα η υιοθεσία, παρότι είναι στη μόδα χάρη στους σταρ του Χόλιγουντ. Αλλά εγώ δεν είμαι ο Μπραντ Πιτ. Από την άλλη, όμως, κι εκείνη δεν είναι η Αντζελίνα Τζολί, ούτε καν η Τζένιφερ Άνιστον, και για να μην παρεξηγηθώ δεν μιλάω για την εμφάνιση, αλλά για τον τραπεζικό μας λογαριασμό.

Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι στο περιβάλλον μου αποκτούν παιδί, πράγμα που το χαίρομαι. Γιατί αγαπάω τα παιδιά. Ίσως τόσο πολύ, ώστε να αναρωτιέμαι αν πρέπει να κάνω κι αν μπορώ να το μεγαλώσω σωστά.

Το ακούω από όλους: Κάνε ένα παιδί, θα αλλάξει η ζωή σου! Πώς; Ε… θα κάνεις δύο χρόνια να κοιμηθείς.

Ας είμαστε ειλικρινείς, αν γίνεις γονιός θα είσαι για πάντα κι εκεί δεν σε παίρνει να αλλάξεις γνώμη ή να μετανιώσεις.

Για να πω την αλήθεια, αυτό δεν με φοβίζει τόσο. Εκείνο που τρέμω είναι όσα συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης τόσο στον άντρα όσο και στη γυναίκα. Για να γίνεις γονιός ξέρεις τι πρέπει να κάνεις και είναι πολύ ευχάριστη η περίοδος της προσπάθειας. Όταν γίνεις γονιός, ξέρεις περίπου τι σε περιμένει ή προετοιμάζεσαι για δύσκολες καταστάσεις. Όλοι όμως παίρνουμε αψήφιστα τους 9 μήνες που μεσολαβούν. Εκεί είναι τα δύσκολα. Και κανείς δεν σε προετοιμάζει. Άντρες και γυναίκες παραδίνονται στις ορμόνες και μεταμορφώνονται στην πιο περίεργη εκδοχή του εαυτού τους. Θα παραθέσω παραδείγματα.

Η γυναίκα του κολλητού μου είναι ένας υπέροχος άνθρωπος με εξαιρετική μόρφωση. Μιλάει 4 γλώσσες, έχει πτυχίο Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακά στις Διεθνής Σχέσεις και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Φυσικά όλα αυτά συνοδεύονται από ένα βαθιά φιλοσοφημένο μυαλό και λεπτότητα συμπεριφοράς. Πάντα αναρωτιόμουν πώς ερωτεύτηκε τον κολλητό μου. Έναν άνθρωπο που ισχυρίζεται ότι είναι βαρετό να διαβάζεις βιβλία, διότι αν ένα βιβλίο είναι καλό θα γίνει ταινία, οπότε γιατί να χάνεις χρόνο; Από την άλλη τα αντίθετα έλκονται. Ή περί ορέξεως…

Παρ’ όλα αυτά, έχοντας περάσει πολύ δύσκολη εγκυμοσύνη, λίγο πριν γεννήσει άρχισε να κατηγορεί τον άντρα της ότι εκείνος φταίει για την κατάστασή της, ότι είναι η χοντρή του θησαυρού, ότι κοντεύει να σκάσει και άλλα τέτοια. Την ώρα λοιπόν που τη μετέφερε στο μαιευτήριο και προφανώς οι ορμόνες είχαν καταλάβει κάθε κέντρο ψυχραιμίας και λογικής θεώρησε ότι έπρεπε να εκδικηθεί τον άντρα της και υπεύθυνο για όσα περνούσε εννέα μήνες. Έτσι, όταν στον δρόμο συνάντησαν μία πορεία οπαδών του Ολυμπιακού με μηχανάκια που πήγαιναν στο γήπεδο άνοιξε το παράθυρο κι άρχισε να τους φωνάζει ότι ο τύπος που είναι δίπλα της είναι βάζελος και τόση ώρα τους βρίζει. Για να εξασφαλίσει το ήδη σίγουρο ενδιαφέρον των ολυμπιακών, ανέφερε ότι ο άντρας της τής έλεγε πόση πλάκα θα είχε να χτυπούσαν έναν δύο με το αμάξι τους.

Η ξαδέλφη μου, επίσης εξαιρετικό παιδί και ιδιαίτερα συντροφική. Το μόνο που της στοίχισε ήταν το γεγονός ότι δεν θα μπορούσε να βάφει τα μαλλιά της κατά τη διάρκεια των εννέα μηνών και αυτό διότι σαν μελαχρινή με βαμμένο ξανθό μαλλί η αντίθεση ήταν χάλια. Όμως η εγκυμοσύνη ήταν απροσδόκητη και δεν είχε προλάβει να σκουρύνει το μαλλί της ώστε να γίνει ομαλά η μετάβαση. Παρ’ όλα αυτά στη δική της περίπτωση το αληθινό «δράμα» της εγκυμοσύνης της έζησε έντονα ο άντρας της όταν από τον τρίτο μήνα άρχισε να νιώθει ότι το παιδί θα τον βάλει σε δεύτερη μοίρα. Αυτό σήμαινε ότι η ξαδέρφη μου, ενώ είχε ενημερωθεί από τον γιατρό της ότι θα κάνει κορίτσι, ξαφνικά απέκτησε και δεύτερο παιδί. Ένα αγόρι 27 ετών.

Η κολλητή μου κατά τον τέταρτο μήνα της κύησης χώρισε τον φίλο της με τον οποίο σχεδίαζαν να παντρευτούν αμέσως μετά τη γέννα γιατί εκείνος αρνιόταν πεισματικά να διαβάζει παραμύθια στην… κοιλιά της. «Το παιδί ακούει» έλεγε. Ναι, αλλά δεν καταλαβαίνει, προσθέτω εγώ. Χρειάστηκαν τρεις εβδομάδες και άπειρες ώρες ανάγνωσης μύθων του Αισώπου στον αφαλό της καλής του – το σημείο με την καλύτερη ηχητική, σύμφωνα με τον δάσκαλο της γιόγκα που την παρακολουθούσε – για να της αλλάξουμε γνώμη.

Μία παλιά μου συνάδελφος θεωρούσε καλό να τρομάζει τον άντρα της κάθε λίγο και λιγάκι με κλάματα χωρίς λόγο και αιτία. Είναι άλλωστε αξιομνημόνευτη η φορά που χτύπησε το χέρι της στη βρύση του μπάνιου κι έπειτα από είκοσι πέντε λεπτά σπαραγμού, στην ερώτηση του άντρα της αν πονάει εκείνη απάντησε με λυγμούς «όχι».

Ο καλύτερος όμως όλων είναι ένας παιδικός μου φίλος, ο Νίκος. Την ημέρα του τοκετού της γυναίκας του ο γιατρός της απαίτησε να «βγει έξω από την αίθουσα ο ανεκδιήγητος αυτός τύπος». Με το δίκιο του. Ο Νίκος διαρκώς παραπονιόταν στον γιατρό ότι μπαίνει μπροστά και δεν μπορεί να γράψει με την κάμερα τη γέννα. Όλα αυτά μετά την έκτη φορά που ο γιατρός άκουσε τη φράση «λίγο πιο δίπλα γιατί ρίχνεις σκιά εκεί» κι αφού προσπάθησε πάνω στα νεύρα του να κάνει στον παιδικό μου φίλο επισκληρίδιο στον λαιμό.

Δεν είναι εύκολο. Δεν είναι απλό. Αν ήταν θα το έκαναν όλοι. Από την άλλη, για αρκετούς δεν θα το περίμενες να τα πηγαίνουν τόσο καλά ως γονείς. Ένας φίλος μού είπε κάποτε ότι το παιδί είναι ο μεγεθυντικός φακός του ζευγαριού. Αν είναι αγαπημένο θα γίνει ακόμα πιο πολύ. Αν όχι, τότε όλα τα προβλήματά του θα έρθουν στην επιφάνεια.

Εμένα πάλι το πιο περίπλοκο είναι να διαχειριστείς το γεγονός ότι αυτή η περίοδος είναι το μεταβατικό στάδιο. Κι όσο να είναι θέλει προετοιμασία να περάσεις από τη φάση που η γυναίκα σου είναι η ερωμένη σου σε εκείνη που γίνεται η μητέρα του παιδιού σου. Γιατί όπως και να το κάνουμε, για να το θέσω λίγο λαϊκά, άλλο «μάνα» κι άλλο «μάνα μου»!

Οπότε η κατανόηση είναι απαραίτητη κι από τους δύο. Άλλωστε είμαστε στην ίδια πλευρά, απλά σε διαφορετικά σημεία. Αυτή η σκέψη είναι η πρόοδός μου, λοιπόν, για την επόμενη φορά που θα πιάσουμε τη συζήτηση περί παιδιών.

Κι όχι τίποτε άλλο, καλό είναι να είμαι έτοιμος διότι η κοπέλα μου τελευταία έχει αρχίσει να σκουραίνει το μαλλί της φέρνοντας το χρώμα του πολύ επικίνδυνα προς το φυσικό της…