Από τα μέσα του 19ου αιώνα, εποχή που γράφτηκε το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», μέχρι και την προτελευταία δεκαετία του 20ού αιώνα σε Ευρώπη και Αμερική η Εργατική Τάξη

Το σενάριο, σε υπερ-απλουστευμένη μορφή, ήθελε τους εργαζόμενους στον πρωτογενή τομέα ως «δούλους» στους τσιφλικάδες και τους γαιοκτήμονες Ευρώπης και Αμερικής, ως «χαμάληδες» στον δευτερογενή τομέα και τη μεταποίηση. Στη συνέχεια ακούστηκαν φωνές και μας προέκυψε μετά τη Γαλλική και την Αμερικανική κυρίαρχα η Ρωσική Επανάσταση και οι εργαζόμενοι σε γεωργία – κτηνοτροφία – φάμπρικες απέκτησαν δικαιώματα, μετουσιώθηκαν σε ανθρώπινα όντα από απλά «θηλαστικά» (ίσως και… ζώα) και, επειδή ο φόβος πάντοτε φυλάει τα… έρμα, τα Συνδικάτα ανδρώθηκαν και «έβγαλαν γλώσσα στις υπερβολές των αφεντικών…».

Στην Ευρώπη και την Αμερική η δύναμη των Συνδικαλισμένων όχι μόνο κατόρθωσε να διασφαλίσει για την Εργατική Τάξη δικαιώματα (καμιά φορά και… προνόμια), αλλά αποσόβησε και το φάσμα μιας Σοσιαλιστικής Επανάστασης, ιδιαίτερα στην Ευρώπη μετά την ήττα της Γερμανίας του Κάιζερ και στην Αμερική μετά το μεγάλο Κραχ της Γουόλ Στριτ! Αυτό είναι το υπερ-απλουστευμένο σενάριο που περιέγραφε το σχετικά μακρινό χτες του 19ου και του 20ού αιώνα. Ο κόσμος άλλαξε… Η ΕΝΤΟΝΗ κριτική των συνδικαλιστών της Δύσης για τα αντίστοιχα στελέχη της Σοβιετικής Ένωσης ήταν ότι εκεί Συνδικάτα και κορυφαίοι Συνδικαλιστές κατείχαν θέσεις στην Κομματική ηγεσία της ΕΣΣΔ, οπότε και δεν υπήρχαν προϋποθέσεις διαφοροποίησης. Ενώ στη Δύση οι Συνδικαλιστές φρόντιζαν η Εργατική Τάξη να πάει… Παράδεισο!…

Στη συνέχεια το Καπιταλιστικό κατεστημένο κατόρθωσε να αφομοιώσει, σταδιακά και μεθοδικά, κορυφαίους Συνδικαλιστές και μετά την πτώση του Τείχους δεν ήταν απαραίτητο να είναι κανείς Μάγος, Κοινωνιολόγος, Οικονομολόγος ή Πολιτικός Επιστήμονας για να προβλέψει τι θα μας προέκυπτε!… Όταν τις περασμένες δύο δεκαετίες έρχονταν από την Αμερική και την Ιαπωνία οι πρωτότυπες τότε ιδέες με νέα εργασιακά σχήματα, τα οποία εξέφραζε ο ευρηματικός τίτλος «ελαστικά» ή «μειωμένα» ωράρια εργασίας, κανείς δεν φανταζόταν τις εξελίξεις που προκύπτουν ραγδαία και ξεπερνώντας τα προσχήματα απογυμνώνουν τον μύθο της «Μεσαίας Τάξης», η οποία στηριζόμενη σε αυτά τα ωράρια θα απολάμβανε «τον ελεύθερο χρόνο» δημιουργικά, αναπτύσσοντας καλύτερες διαπροσωπικές σχέσεις με οικογένεια και συναδέλφους αποβαίνοντας ταυτόχρονα περισσότερο ανταγωνιστική στην παραγωγική διαδικασία.

Ξεκινώντας από την Αμερική η ευρεσιτεχνία των «ελαστικών και μειωμένων ωραρίων» απασχόλησης μετουσίωσε την ΕΡΓΟΔΟΣΙΑ σε έναν απίστευτα διψασμένο για κέρδη, αδηφάγα άπληστο ΔΡΑΚΟΥΛΑ που απομυζά το αίμα της εργατικής τάξης δικαιώνοντας την πράξη με το πρόσχημα της ανάγκης για αύξηση της ανταγωνιστικότητας μπροστά στην επέλαση του «κίτρινου κινδύνου», δηλαδή της Κίνας! ΑΚΟΥΣΕ και… ΦΡΙΞΕ, φίλε Διεθνιστή Μαρξιστή, ΑΥΤΗ εκπορεύεται από την πατρίδα του Μάο, ανδρώνεται στα σπλάχνα της Κομμουνιστικής ΚΙΝΑΣ και απειλεί όχι μόνο το οικοδόμημα του Δυτικού Καπιταλισμού (είδωλο του οποίου είναι η ανταγωνιστική οικονομία της Κίνας)!… Η εικονική πραγματικότητα εξαφανίζεται με απίστευτα γοργούς ρυθμούς δίνοντας τη θέση της στη θλιβερή εικόνα μιας Μεσαίας Τάξης που διαγράφεται από τον χάρτη του κοινωνικού συστήματος χωρίς κανείς να συνειδητοποιεί ότι μόλις εκλείψει η Μεσαία Τάξη αυτομάτως η εργατική τάξη «χάνει» τον παράδεισο!

Τελικά, με τις ρυθμίσεις ΠΑΣΟΚ στα εργασιακά θέματα, ΜΑΖΙΚΕΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ και στη συνέχεια ανασφάλιστη και με προσβλητικά επίπεδα αμοιβών ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ στον, σχεδόν ανύπαρκτο πλέον, ιδιωτικό τομέα, φοβάμαι μήπως ξαναδούμε ΚΑΙ παιδιά κάτω των δέκα ετών να εισέρχονται ως άμισθα ΤΣΙΡΑΚΙΑ στον χώρο εργασίας μία ώρα πριν από την ανατολή του ήλιου και να εξέρχονται μία ώρα μετά τη δύση του! Αναρωτιέμαι, κλείνοντας, μήπως οι ΕΧΟΝΤΕΣ λησμόνησαν τι οδήγησε πριν από 160 περίπου χρόνια τον Μαρξ και τον Ένγκελς να συνθέσουν το ανατρεπτικό κάλεσμα «…εργάτες όλου του κόσμου ενωθείτε, δεν έχετε τίποτε να χάσετε παρά μόνο τις αλυσίδες σας…».

*O Γιώργος Πιπερόπουλος είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας