Της Σίσσυς Παπαδάκη

Της Σίσσυς Παπαδάκη

Το κράτος παραλείπει να τυπώσει σχολικά βιβλία και υπόσχεται αντ’ αυτών CD. Την ίδια ώρα μεγάλη εφημερίδα μοιράζει την ύλη όλων των τάξεων δημοτικού και γυμνασίου σε δικά της CD, ένα κανάλι παρουσιάζει τα δικά του εκπαιδευτικά προγράμματα για όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και εν χορώ όλο και περισσότεροι τονίζουν την ανάγκη «να εξοικιωθεί η νέα γενιά με τις νέες τεχνολογίες», «να μπουν υπολογιστές στα σχολεία», «να μάθουν τα παιδάκια παίζοντας». Μάλλον για τους παπούδες τα λένε όλα αυτά, γιατί τα παιδιά μια χαρά εξοικιωμένα είναι με τα κομπιούτερ. Καλωδιωμένα, σχεδόν, περνούν τις μέρες τους εξ απαλών ονύχων. Πειράζει να πιάσουν τα καμάρια μας και κανένα βιβλιαράκι, να το ξεφυλίσουν, να το αγαπήσουν και μαζί του να αγαπήσουν και το διάβασμα που, όπως έλεγε και ο Νίτσε είναι «μια τέχνη αργή», με ρυθμό δηλαδή τελείως διαφορετικό από εκείνο των ιντερνετικών παιχνιδιών;