Γράφει ο Νίκος Σπ. Ζέρβας, Τελειόφοιτος του τμήματος ’’Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης’’ του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Εδώ και λίγες μέρες ολοκληρώθηκε ένα νέο μεν, γνωστό δε κυβερνητικό σίριαλ. Ο υπουργός Οικονομικών έφερε στην Ολομέλεια της Βουλής προς έγκριση το αναμενόμενο πολυνομοσχέδιο, το οποίο είναι λίγο-πολύ γνωστό σε όλους, καθώς οι ’’μεταρρυθμίσεις’’ του (φορολογικές, εργασιακές, μισθολογικές κ.λ.π.) οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια την ελληνική κοινωνία στην εξαθλίωση.

Γράφει ο Νίκος Σπ. Ζέρβας, Τελειόφοιτος του τμήματος ’’Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης’’ του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Εδώ και λίγες μέρες ολοκληρώθηκε ένα νέο μεν, γνωστό δε κυβερνητικό σίριαλ. Ο υπουργός Οικονομικών έφερε στην Ολομέλεια της Βουλής προς έγκριση το αναμενόμενο πολυνομοσχέδιο, το οποίο είναι λίγο-πολύ γνωστό σε όλους, καθώς οι ’’μεταρρυθμίσεις’’ του (φορολογικές, εργασιακές, μισθολογικές κ.λ.π.) οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια την ελληνική κοινωνία στην εξαθλίωση. Στο ρεσιτάλ ερμηνείας που δόθηκε απ’ την κυβερνητική πλευρά δεν έλειψαν για ακόμη μια φορά οι εκβιασμοί (περί μη καταβολής της έκτης δόσης), οι ’’ηρωϊσμοί’’ (παραίτηση του βουλευτή Θωμά Ρομπόπουλου), καθώς και οι απολογητικοί λόγοι για τη ψήφιση του νομοσχεδίου (με χαρακτηριστικότερο εκείνον της Βάσως Παπανδρέου). Ωστόσο, κορυφαία στιγμή της παράστασης αποτέλεσε η διαγραφή της πρώην υπουργού, Λούκας Κατσέλη, απ’ την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. εξαιτίας της μη συμπόρευσής της με την κομματική γραμμή και την καταψήφιση του περίφημου άρθρου 37 του νομοσχεδίου, το οποίο ουσιαστικά καταργεί την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και την αρχή της ευνοϊκότερης ρύθμισης υπέρ των εργαζομένων. Η Λούκα, κατά το Γιώργο, έσφαλε. Έσφαλε κατ’ αρχάς, όχι μόνο επειδή δεν επέδειξε την απαιτούμενη κομματική πειθαρχία, αλλά επίσης και διότι δεν προέβη -κατά το Γιώργο πάντοτε- στην άσκηση του ’’πατριωτικού της καθήκοντος’’, στη σωτηρία, δηλαδή, της ελληνικής οικονομίας με τον παράλληλο ενταφιασμό της κοινωνίας μας. Το μεγαλύτερο λάθος της, βέβαια, για τη κατεστραμμένη νοοτροπία, που επικρατεί στους περισσότερους εκ των πολιτικών αρχηγών τα τελευταία 30 χρόνια, ήταν το γεγονός ότι δεν σεβάστηκε τη διαχρονική καταπάτηση του άρθρου 60 παρ. 1 του Συντάγματός μας, η οποία διεξάγεται απ’ τους φεουδάρχες των κομμάτων όλων των ιδεολογιών. Στη συγκεκριμένη διάταξη ορίζεται χαρακτηριστικά ότι «οι βουλευτές έχουν απεριόριστο δικαίωμα γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση». Δύναται όμως κανείς να ισχυριστεί, ότι το δικαίωμα αυτό είναι όντως απεριόριστο; Ή μήπως του έχουν τεθεί όρια ως προς την άσκησή του; Οι πολιτικές εξελίξεις μιλούν από μόνες τους! Την τελευταία διετία, πλην της Λούκας και την οικειοθελή ανεξαρτητοποίηση του Γιώργου Λιάνη, έχουν πραγματοποιηθεί πέντε διαγραφές βουλευτών της κ.ο. του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Τον χορό άνοιξαν οι Γιάννης Δημαράς, Βασίλης Οικονόμου και Σοφία Σακοράφα, οι οποίοι αρνήθηκαν να κυρώσουν νομοθετικά το γνωστό σε όλους Μνημόνιο, απαλλάσσοντας συνάμα τον Παπακωνσταντίνου απ’ τις πολιτικές και γιατί όχι και ποινικές του ευθύνες(*1) για την υπογραφή της ύποπτης και απεχθούς σύμβασης δανειοδότησης της χώρας μας. Τους ακολούθησε ο Βαγγέλης Παπαχρήστος τον Δεκέμβρη του 2010 καταψηφίζοντας μια απ’ τις μνημονιακές επικαιροποιήσεις. Έσχατη δε ήταν η διαγραφή του Παναγιώτη Κουρουμπλή τον περασμένο Ιούνιο, ο οποίος καταψήφισε τόσο το Μεσοπρόθεσμο τότε πρόγραμμα, όσο και τις πρακτικές του αρχηγού του κόμματός του, δηλώνοντας ηρωϊκά ότι «η κομματική πειθαρχία αποτελεί μία απ’ τις σοβαρότερες παθογένειες του δημόσιου βίου, καθώς στραγγαλίζει τον δημόσιο πολιτικό λόγο και αποτρέπει αξιόλογους ανθρώπους να εκθέτουν τις πραγματικές τους απόψεις και προπάντων τον εαυτό τους». Με τη συγκεκριμένη δήλωση, πέρα απ’ τον πολιτικό του φορέα, εξέθεσε μάλιστα και συναδέλφους του, όπως τον βουλευτή Φθιώτιδας -και «τζάμπα μάγκα» κατά τα λεγόμενα του ιδίου- κύριο Τσώνη, το λειτούργημα των οποίων έχει μεταβληθεί σε κλάδο δημοσίων σχέσεων(*2). Ωστόσο ζητήματα κομματικής πειθαρχίας σε σχέση με τη ψήφο δεν τίθενται μόνο στην κυβέρνηση. Αντιθέτως, αντίστοιχα φαινόμενα εντοπίζονται το τελευταίο χρονικό διάστημα και στις τάξεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Θρυαλλίδα αυτών αποτέλεσε, βέβαια, η κόντρα μεταξύ των δύο, προ διετίας, δελφίνων του Καραμανλή, του Αντώνη και της Ντόρας, ιδίως έπειτα απ’ την επικράτηση του πρώτου στον αγώνα για την ηγεσία της συντηρητικής παράταξης και την σχεδόν ταυτόχρονη αποχώρηση (με διαγραφή) της δεύτερης, με την ίδρυση ενός νέου πολιτικού φορέα. Έτσι κατά καιρούς βουλευτές όπως οι κύριοι Μαρκογιαννάκης, Αυγενάκης, Κοντογιάννης και μερικοί άλλοι έχουν ’’αποστατήσει’’ εκουσίως απ’ την κομματική γραμμή του Αντώνη για τη μεταγραφή τους στη Ντόρα. Γι’ αυτόν το λόγο, άλλωστε, εξαιτίας δηλαδή αυτού του παιδιαρίστικου διαξιφισμού, περαιτέρω λόγια είναι περιττά. Βέβαια, τα προαναφερθέντα περιστατικά αφορούν την εκδίωξη βουλευτών εξαιτίας της ψήφισης ή μη κάποιου νομοσχεδίου. Εντούτοις, τραγικότερη περίπτωση αποτελεί η απαγόρευση της έκφρασης της γνώμης των αντιπροσώπων του ελληνικού λαού! Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αποτελεί η προ τριετίας κακήν κακώς απομάκρυνση του Πέτρου Τατούλη, ενός εντίμου και αδιάφθορου πολιτικού -κάτι που απεδείχθη, άλλωστε, πριν από ένα χρόνο, στις περιφερειακές εκλογές, όταν ο λαός της Πελοποννήσου, των «γαλάζιων» κατά τους εκλογικούς χάρτες νομών και εντός της έδρας του προέδρου, του γραμματέα και των δύο αντιπρόεδρων της Νέας Δημοκρατίας, τον ανέδειξε περιφερειάρχη- απ’ τον ίδιο τον Καραμανλή εξαιτίας κάποιων δηλώσεών του. Συγκεκριμένα, είχε τονίσει, πως ο τότε πρωθυπουργός ήταν και ο ίδιος υπεύθυνος για τις λανθασμένες επιλογές του σε πρόσωπα («πεινασμένους» υπουργούς και κυρίως συμβούλους), κρούοντάς του τοιουτοτρόπως τον κόδονα του κινδύνου. Ο Καραμανλής, δυστυχώς, δεν τον άκουσε, υπογραφοντάς παράλληλα τη διαγραφή του. Όμως η ιστορία αποδεικνύει ποιος εν τέλει δικαιώθηκε. Ο ένας εξαφανισμένος, ο άλλος περιφερειάρχης, ενώ ο Αντώνης ντροπιασμένος να κλαίει μαζί με τον ’’Δράκο’’ του. Παρόλα αυτά η παρεμπόδιση της παρρησίας δεν εκλύπει ούτε απ’ την Αριστερά. Στις αρχές του 2010 διεξήχθη και στις τάξεις του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. ένα αξιοπρόσεκτο επεισόδιο. Ο σύγχρονος ’’Νέστορας’’ της πολιτικής, κύριος Φώτης Κουβέλης, μαζί με μια ομάδα άξιων στελεχών (Χατζησωκράτης, Λεβέντης, Τσούκαλης, Ψαρριανός και μερικοί άλλοι) αποχώρησαν μαζικά απ’ το κόμμα στο οποίο οι περισσότεροι ανδρώθηκαν, αρνούμενοι να υπαχθούν στη λογική μιας στείρας και όχι διαλλακτικής αντιπολίτευσης -η οποία, δυστυχώς, ασκείται απ’ τα περισσότερα πολιτικά κόμματα-, που προωθούσε η ηγεσία τους. Στη λογική, δηλαδή, ενός πλήρους και σκοτεινού αριστερισμού και όχι στην αντίστοιχη μιας ανανεωτικής, δημιουργικής και ριζοσπαστικής αριστεράς. Μ’ αυτόν τον τρόπο, άλλωστε, και πάνω σ’ αυτές τις βάσεις δημιούργησαν τη Δημοκρατική Αριστερά, μια όαση ελπίδας στο γκρίζο πολιτικό σκηνικό της χώρας μας. Όπως γίνεται αντιληπτό οι δημοκρατικοί αγώνες για την ελευθερία γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση, όχι μόνο των βουλευτών, αλλά και ολόκληρου του ελληνικού λαού, έχουν οδηγηθεί στο κενό! Το τραγικότερο, βέβαια, είναι το γεγονός ότι ο βιασμός τους διεξάγεται κυρίως εντός του ναού της ελληνικής δημοκρατίας, καθώς η κομματική πειθαρχία τρώει τις σάρκες του πατριωτισμού μας. Και πατριωτισμός -πάλι απ’ τον πύρρειο λόγο του Παναγιώτη Κουρουμπλή κατά τη ψήφιση του Μεσοπροθέσμου- είναι η συμπεριφορά πολιτικών και πολιτών που τολμούν να συγκρούονται με συμφέροντα που λυμαίνονται την πατρίδα μας!

(*1) Μπέης Κ., Η Ελλάδα που αγάπησα. Η Ελλάδα της χρεοκοπίας, εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα 2011, σελ. 157 (*2) Μαρκεζίνης Β., Η Ελλάδα των κρίσεων, εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα 2011, σελ. 392

(Τα κείμενα των «Ρεπόρτερ στο δρόμο» δεν υφίστανται επεξεργασία και εκφράζουν τις απόψεις των συντακτών τους)