Της Σίσσυς Παπαδάκη

Της Σίσσυς Παπαδάκη

Ο ένας μετά τον άλλο εξοντώνονται οι κακοί: ο Σαντάμ, ο Μπιν Λάντεν και τώρα ο Καντάφι… «Ήρθαμε, είδαμε, πέθανε». Με τη φράση αυτή πανηγύρισε το τέλος του Λίβυου δικτάτορα η Χίλαρι Κλίντον. Την ίδια φράση, σε διαφορετικές συνθήκες, θα μπορούσε να έχει πει και ο Καντάφι, ο οποίος δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να φωτογραφηθεί πλάι σε ένα κακοποιημένο πτώμα, όπως έκαναν και οι «δημοκράτες» αντίπαλοί του.

Η αυτοδικία, το λιντσάρισμα, η ασέβεια προς τους νεκρούς ταιριάζουν και σ’ αυτόν και σε οποιονδήποτε άλλο βάρβαρο. Οι εκπρόσωποι, όμως, του δυτικού πολιτισμού και όσοι υποτίθεται ότι από την εποχή της Ιλιάδας έχουμε μάθει να σεβόμαστε όλους τους νεκρούς, ακόμα και τους αντιπάλους (οι πρόγονοί μας έχουν δώσει μάχες για να οδηγούνται ακόμα και οι εγκληματίες σε δικαστήρια), πώς μπορούμε να αισθανόμαστε νικητές υιοθετώντας βαρβαρικές πρακτικές για την εξόντωση των «κακών»;

Αγιάζει ο σκοπός τα μέσα; Ή μήπως έτσι απεμπολούμε ό,τι πολυτιμότερο έχουμε και αλείφουμε με βούτυρο το ψωμί του κάθε φονταμενταλιστή;