Συνήθως οι χριστουγεννιάτικες ιστορίες είναι μελαγχολικές – από παράδοση – σάμπως αυτό να ορίζει το περίφημο πνεύμα των Χριστουγέννων. Οι αντιθέσεις είναι χτυπητές και φωτίζονται από τα χρωματιστά λαμπάκια που αναβοσβήνουν εκνευριστικά. Σε γενικές γραμμές ο κακός πλούσιος και ο καλός φτωχός αποτελούν το βασικό τους περίγραμμα. Τα Χριστούγεννα βασίζονται κυρίως στη συγκίνηση που προκαλούν στερεότυπα, αλλά ταυτόχρονα εκφράζουν εκείνη την εκλεπτυσμένη πλευρά της ανθρώπινης φύσης, όπου οι άνθρωποι με την καλοσύνη ξεπερνούν τα βάσανά τους και τους εαυτούς τους, παλεύοντας με τον προσωπικό τους τρόπο ο καθένας για μια καλύτερη ζωή. Αυτή την ύψιστη συγκίνηση μας προσφέρουν οι ήρωες της Καρυστιάνη.

Συνήθως οι χριστουγεννιάτικες ιστορίες είναι μελαγχολικές – από παράδοση – σάμπως αυτό να ορίζει το περίφημο πνεύμα των Χριστουγέννων. Οι αντιθέσεις είναι χτυπητές και φωτίζονται από τα χρωματιστά λαμπάκια που αναβοσβήνουν εκνευριστικά. Σε γενικές γραμμές ο κακός πλούσιος και ο καλός φτωχός αποτελούν το βασικό τους περίγραμμα. Τα Χριστούγεννα βασίζονται κυρίως στη συγκίνηση που προκαλούν στερεότυπα, αλλά ταυτόχρονα εκφράζουν εκείνη την εκλεπτυσμένη πλευρά της ανθρώπινης φύσης, όπου οι άνθρωποι με την καλοσύνη ξεπερνούν τα βάσανά τους και τους εαυτούς τους, παλεύοντας με τον προσωπικό τους τρόπο ο καθένας για μια καλύτερη ζωή. Αυτή την ύψιστη συγκίνηση μας προσφέρουν οι ήρωες της Καρυστιάνη. Προσωπικά με κέρδισε η Σούλα που δεν το βάζει κάτω!

Στο τελευταίο της βιβλίο, το οποίο συγκροτούν εννιά διηγήματα, η Καρυστιάνη τοποθετεί μέσα στο περσινό χριστουγεννιάτικο τοπίο τους ήρωές της, ανθρώπους που τους ενώνουν τα βάσανα, τα αδιέξοδα και γενικώς μια μοίρα δυσοίωνη που επιτείνεται διακριτικά από την περίφημη κρίση. Υπό τη σκέπη των πρόσφατων κοινωνικοοικονομικών γεγονότων, οι ήρωες κινούνται μέσα στους τόπους τους με τις προσωπικές τους αγωνίες να πρωταγωνιστούν. Αυτό που ενδυναμώνει τα χαρακτηριστικά τους είναι ο χρόνος, ένας χρόνος ηθικός, που τους προστατεύει από τη σκληρότητα του παρόντος. Και στα εννιά διηγήματα κυριαρχεί η αγωνία του «εξανθρωπισμού» των ανθρώπων που έρχονται αντιμέτωποι μέσα από τις δικές τους ιδιαιτερότητες με τη μοναξιά της ύπαρξής τους, εκεί που κρύβεται κάθε προσωπικό εσωτερικό δράμα αλλά και το αφανέρωτο ζεστό ανθρώπινο μεγαλείο του αγώνα των αισθημάτων για περισσότερο φως, αυτό που κρύβει μια καλή κουβέντα, ένα γλυκό σκίρτημα, ένα άγγιγμα. Πρόκειται για έναν αγώνα όπου ο άνθρωπος παλεύει να κρατηθεί από τη μεριά της αγάπης.

Ξενοφών Μπρουντζάκης xenofonb@gmail.com