της Πόπης Συμεωνίδου

της Πόπης Συμεωνίδου

Η απόφαση πάρθηκε, ξεκινάω. Το ταξίδι αρχίζει, γυρισμό δεν έχει. Αλλά και πάλι, μη λες μεγάλες κουβέντες. Στο κάτω – κάτω, όλες οι μεγάλες αποφάσεις αναιρούνται.

Το ταξί είναι ακριβή λύση για να φτάσω στα ΚΤΕΛ. Προτιμώ το αστικό. Σοφή επιλογή; Δεν θα το έλεγα. Εκεί είναι που καταβυθίζεται και το τελευταίο ψήγμα αισιοδοξίας. Ένας κόσμος «μαστουρωμένος» από τη θλίψη και την κατάντια, στριμωγμένος κυριολεκτικά και μεταφορικά. Παρηγοριέσαι με την ιδέα ότι δεν είσαι μόνος σου. Και πού ξέρεις; Μπορεί οι ιστορίες κάποιων να είναι πιο δραματικές από τη δικιά μου. Όχι ότι αυτό με κάνει να νιώθω καλύτερα. Αλλά, ίσως, αυτό είναι μια δοκιμασία του εαυτού και των αντοχών μου.

Στάσεις, η μία μετά την άλλη, πόρτες που ανοίγουν και κλείνουν, άνθρωποι που περπατούν μηχανικά. Ανεβαίνουν, κατεβαίνουν, χάνονται, δεν συναντιούνται ποτέ κι ας είναι τόσο κοντά, κι ας είναι ίδιος ο προορισμός τους: η ζωή, η αξιοπρέπεια, η αγάπη, η γαλήνη. Τόσο γκρίζο πού μαζεύτηκε στην πόλη και την ψυχή μας;

Πολλές εικόνες μετά, φτάνω στον προορισμό μου ή μάλλον στην αρχή του ταξιδιού μου. Θα πάρω το πρώτο λεωφορείο που θα βρω μπροστά μου. Μετανάστης στην ίδια μου τη χώρα… και βλέπουμε… Σε μια χώρα που δεν είχε καλή άγκυρα και έπεσε έξω. Τουλάχιστον τον «Τιτανικό» τον σκηνοθέτησε ο Κάμερον, ενώ εμάς ερασιτέχνες…