Και τώρα τι κάνουμε; Βρισκόμαστε σε μια από τις κρισιμότερες φάσεις της σύγχρονης Ιστορίας μας έχοντας φτάσει σε πλήρες αδιέξοδο σχετικά με το πολιτικώς πρακτέον. Βιώνουμε ήδη το οξύμωρο, να αμφιβάλλουμε αν πρέπει να κάνουμε ή όχι εκλογές.

Εκλογές λοιπόν τώρα, όπως θέλουν οι Σαμαράς – Καρατζαφέρης, ή εκλογές με τη λήξη θητείας της παρούσας Βουλής που υπερψήφισε τη λύση Παπαδήμου; Στηρίζουμε τον εκλεκτό του διεθνούς τραπεζικού συστήματος για να μας βγάλει από το δημοσιονομικό αδιέξοδο ή τον πολεμάμε σαν ταξικό εχθρό και τοποτηρητή ξένων συμφερόντων; Προσέξτε, η απάντηση δεν πρέπει να είναι ιδεολογική, αλλά πολιτική. Και αλίμονο σε όσους, ενώ υποκρίνονται τους πολιτικούς, δεν βλέπουν μακροπρόθεσμα ή, σ’ αυτήν την αμείλικτη, παγκόσμια συγκυρία ονειρεύονται εδώ και τώρα κομμούνες και λαϊκές εξεγέρσεις. Επειδή πρόκειται για τον τόπο μας που βουλιάζει, ηλίθιοι, και όχι για κάποια ακόμα επαναστατική άσκηση επί χάρτου. Και επειδή στην Ιστορία δεν υπάρχουν μόνο οι αντικειμενικοί στόχοι, αλλά τα δρώντα υποκείμενα. Με τις αδυναμίες, τις υστεροβουλίες και τις παθογένειές τους. Πού είναι σήμερα οι «αγανακτισμένοι» (προφανώς με τις παλαιότερες επιλογές τους) ή οι «δεν πληρώνω» (παρ’ ότι χρωστάω), παρ’ ότι χρωστάει το κράτος, τουτέστιν εμείς, μας αρέσει – δεν μας αρέσει, και αυτό το δίλημμα απαιτεί πολιτική και όχι ιδεολογική διαπραγμάτευση. Όταν ο καπιταλισμός βρίσκεται σε κρίση, καλή ώρα – ή μάλλον κακή ώρα –, επωφελούνται οι ισχυρότεροι και υποφέρουν οι ασθενέστεροι. Το είπε ο Μαρξ! Το υφίσταται σήμερα η Ελλάδα με το 20% ανέργους, με τους χιλιάδες αστέγους, με πολυάριθμα κοινωνικά στρώματα να περιθωριοποιούνται ραγδαία, με τη χειροπιαστή φτώχεια και την ανύπαρκτη κοινωνική πρόνοια.

Το να μείνουμε στο ευρώ ή το να γυρίσουμε στη δραχμή δεν είναι φιλοσοφικό δίλημμα, είναι πολιτική απόφαση που πρέπει να στηρίζεται σε συγκεκριμένο σχεδιασμό και να ακολουθεί μεθοδευμένη πορεία. Ώστε να μειωθούν κατά το δυνατόν οι απώλειες και να είμαστε προετοιμασμένοι, κατά το δυνατόν, για την επόμενη μέρα. Έτσι όπως πάμε, ό,τι και να γίνει θα το έχουν αποφασίσει άλλοι ερήμην μας – χαίρε Forrest Γ.Α.Π – ή θα έχουμε υποκύψει στην πλέον αρνητική συγκυρία με άκρως οδυνηρά επακόλουθα. Από την εποχή του Καραμανλή του Μικρού μάς γαλβάνιζαν το μυαλό περί της σωτηρίας των τραπεζών. Το ίδιο ισχύει και σήμερα με την κυβέρνηση Παπαδήμου, ασχέτως του αν γίνουν ή δεν γίνουν εκλογές. Στη φάση αυτή η πολυφωνία είναι κίνδυνος ενώ η κακοφωνία είναι κίνδυνος εκπληρωμένος. Προς το παρόν παιχνίδι κάνουν οι λαϊκιστές, οι οποίοι πλέον έχουν διευρυνθεί και δεν ανήκουν αποκλειστικά στα δύο κόμματα εξουσίας. Το αστικό καθεστώς έχει βρει τους γιαλαντζί Νταντόν του. Καταφέραμε να κάνουμε την Ακροδεξιά ρυθμιστή της κρίσης, με τους λοιπούς «ακραίους» να ξύνουν τα νύχια τους. Η χειροπιαστή, τέλος, κατατονία του «λαού», η βουβαμάρα του και η απραξία του είναι ό,τι χειρότερο μας συμβαίνει τη στιγμή αυτήν. Και επ’ αυτού οι ευθύνες της πνευματικής και της μιντιακής ηγεσίας είναι τεράστιες. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η εν πολλοίς κρατικοδίαιτη ελληνική δημοσιογραφία «έχασε» μέσα στην πολυπραγμοσύνη της την είδηση της δεκαετίας: Τη χρεοκοπία της χώρας.

 

ΥΓ. 1: Διαβάσατε το πρόσφατο βιβλίο του Παύλου Τσίμα, με το οποίο ασχολήθηκαν ευνοϊκά οι πάντες υπερπροβάλλοντάς το; Ο κ. Τσίμας από νωρίς διάλεξε τους εργοδότες του, οι οποίοι θα τον οδηγούσαν ψηλά αξιοποιώντας την ήδη επιτυχημένη του θητεία στην ΚΝΕ και τον «Ριζοσπάστη». Θα τον ονόμαζα «Θαυμαστό κύριο Ρίπλεϊ» των εγχώριων ΜΜΕ και για τις ικανότητές του και για τον γοητευτικό, ομολογουμένως, αμοραλισμό του. Στην περίπτωσή μας, ο Παύλος Τσίμας έχει ενδιαφέρον όχι για τα όσα αποκαλύπτει ως έγκριτος δημοσιογράφος, αλλά για τα όσα αποκρύπτει ως επιφανές στέλεχος της πολιτικο-μιντιακής εξουσίας. Το φαινόμενο είναι διεθνές, αλλά στην Ελλάδα αρκετά σπάνιο επειδή εδώ επιχωριάζουν διάφοροι αρουραίοι του τύπου Μάκη – Θέμου ή ποικίλοι ινστρούχτορες του σοσιαλ-καταναλωτισμού, όπως ο Κωστόπουλος (γερασμένος πλέον και πολυχρησιμοποιημένος). Αντίθετα, ο Τσίμας διαθέτει αδιαμφισβήτητο στυλ. Ίσως αυτό τον καθιστά ακόμη πιο επικίνδυνο.

ΥΓ. 2: Ο κ. Μανώλης Κοττάκης είναι το αντίθετο του Τσίμα. Αντιτηλεοπτική φάτσα, πρωτόλεια, πολιτική σκέψη, κομματική φανατίλα. Τα πάντα συμβαίνουν στο μυαλό του κ. Κοττάκη αποκλειστικά σε ένα πρώτο επίπεδο, σε τέτοιο βαθμό, ώστε αφέλεια και ανοησία να συγχέονται. Στο βιβλίο του «Καραμανλής off the record» μεταφέρει πειθήνια τις απόψεις του κωφάλαλου αρχηγού και του πρωτοπαλίκαρού του, Ρουσόπουλου, χωρίς να μπαίνει στον πειρασμό ουδεμίας back thought. Η πολιτική για τον συγγραφέα είναι ένας αγώνας αγγέλων εναντίον δαιμόνων στον οποίον δεν χωρούν οπισθοβουλίες, ίντριγκες, ανικανότητα, διαφθορά ή και προδοσία. Ως κομματικός δημοσιογράφος, με ροπή στις θεωρίες συνωμοσίας, αποτελεί το πάρισο του, εξίσου πολυγραφότατου, Παπαχρήστου των «Νέων». Περιμένουμε άρα τον κ. Κοττάκη να επιστρέψει στην ΕΡΤ για μια νέα σειρά διαφωτιστικών εκπομπών. Εκτός κι αν διαδεχτεί τον κ. Παντελή Καψή στη θέση του υπουργού Επικρατείας. Όταν είσαι ικανός, τίποτε δεν μπορεί να σου σταθεί εμπόδιο.