Του Δημήτρη Κανέλλη

Του Δημήτρη Κανέλλη

Βαθμολογία ***

O Mάικλ Φασμπέντερ στον ρόλο ενός… σεξομανούς άντρα, που ξαφνικά συνειδητοποιεί την κενότητα της ζωής του. Λιτή, αλλά πολυεπίπεδη ταινία, έξυπνη σεναριακή ιδέα, πειστικότατες ερμηνείες και πικρόχολα σχόλια για τη δήθεν απολαυστική λόγω των σεξουαλικών επιτυχιών ζωή των γιάπηδων.

Σκηνοθεσία: Στιβ ΜακΚουίν.

Πρωταγωνιστούν: Μάικλ Φασμπέντερ, Κάρι Μάλιγκαν, Χάνα Γουέιρ, Τζέιμς Μ. Ντέιλ.

Ο 30χρονος Μπράντον ζει μια σχετικά νορμάλ ζωή στη γειτονιά του στη Νέα Υόρκη. Βασανίζεται, όμως, από ένα πρόβλημα, που φαινομενικά δείχνει προτέρημα. Οποιαδήποτε γυναίκα του αρέσει, πρέπει να τη φέρει στο… κρεβάτι του. Εκεί όμως αρχίζουν οι δυσκολίες, αφού ο Μπράντον βιώνει ένα πρόβλημα σεξουαλικής δυσλειτουργίας, το οποίο δεν αφήνει ανεπηρέαστο και τον χαρακτήρα του. Παράλληλα έχει να αντιμετωπίσει και τα προβλήματα που μεταφέρει μαζί της η αδελφή του Σίσυ. Παρά τη συνειδητά αποδραματοποιημένη σκηνοθεσία του, ο ΜακΚουίν έχει καταφέρει να δημιουργήσει διάφορα επίπεδα «διαβάσματος» της ταινίας, με πρώτο κατ’ εμέ επίπεδο τη διερεύνηση των σχέσεων και των χαρακτήρων μέσω της σεξουαλικής πράξης, έστω και αν αυτή έχει πάρει καταναγκαστικό χαρακτήρα στην καθημερινότητα του Μπράντον. Ο 30χρονος, που λογικά θα έπρεπε να απολαμβάνει τους… καρπούς των κατακτήσεών του, παραμένει σε όλη τη διάρκεια της ταινίας μοναχικός, σχεδόν απόμακρος και αντικοινωνικός. Στην ουσία, δηλαδή, είναι δέσμιος μέσα στο ίδιο του το σώμα, καθώς η σεξουαλική πράξη δεν τον κάνει χαρούμενο, δεν τον απελευθερώνει, δεν τον εκτονώνει καν. Είναι μια ψυχοφθόρα κινησιολογική συνήθεια, που δεν τον ολοκληρώνει ποτέ, ακόμη και όταν αποφασίζει να δοκιμάσει και τις ομοφυλοφιλικές επιθυμίες του. Ο Στιβ ΜακΚουίν, που ως γνωστόν έχει μια αξιοσημείωτη καριέρα και ως εικαστικός καλλιτέχνης, αναζητά την αλήθεια, τη συγκίνηση και το συναίσθημα μέσω της σεξουαλικής επαφής. Σκοντάφτει, όμως, στη φροϋδική «νεύρωση» και έτσι οι όροι αντιστρέφονται. Το σεξ, ως η απόλυτη χαρά και ανακούφιση των ενστίκτων, μεταμορφώνεται σε πηγή δυστυχίας και συναισθηματικής αποξένωσης. Ο Μπράντον όσο περισσότερο χρησιμοποιεί το σώμα του ως προέκταση του ανδρισμού του, τόσο περισσότερο μπερδεύεται, ντρέπεται, αισθάνεται ένοχος και τελικά θλίβεται και κλείνεται στον εαυτό του. Είναι αδύνατον να καταλάβει ότι η σεξουαλική ηδονή θα πρέπει να διαθέτει έστω και μια… στάλα τρυφερότητας και αληθινού συναισθήματος. Όταν φτάνει η στιγμή που η αδελφή του, «χωμένη» και αυτή στα δικά της προβλήματα, επιχειρεί να αυτοκτονήσει, ο Μπράντον καταλαβαίνει πως ήρθε η στιγμή να δει τα πράγματα αλλιώς. Χαμηλών τόνων, αλλά μεστή νοημάτων δραματική ταινία, που συμπυκνώνει, διαλύει, συνθέτει, ερευνά και αναγεννά το ανθρώπινο είναι και την ύπαρξη, μέσω των σεξουαλικών σχέσεων. Πολύ καλές όλες οι ερμηνείες. Βεβαίως ξεχωρίζει με τη λιτή εκφραστικότητά του ο διαρκώς ανερχόμενος Μάικλ Φασμπέντερ.