Σε προηγούμενο κείμενό μας στο φιλόξενο «Ποντίκι», είχαμε αναφερθεί στο ψευδεπίγραφο της Βουλής και των βουλευτών.
Τελικώς ο κοινοβουλευτισμός είναι χαμένη υπόθεση; Βεβαίως όχι. Είναι σαφώς το καλύτερο μέχρι στιγμής πολιτικό σύστημα, οι δε αδυναμίες του δεν οφείλονται σε αυτό. Οφείλονται σε αυτούς που το λειτουργούν. Φαντάζεστε πώς θα ήταν τα πράγματα αν ο κοινοβουλευτισμός λειτουργούσε σωστά; Αν οι βουλευτές ήταν οι ειδικοί που θα διαβουλεύονταν, αν οι υπουργοί ήταν οι κατάλληλοι να ηγούνται της εφαρμογής των νόμων και των ειδικών αντικειμένων των υπουργείων τους (πολιτισμός, παιδεία, περιβάλλον κ.λπ.), αν τα κόμματα λειτουργούσαν με όραμα την εξυπηρέτηση συλλογικών στόχων και όχι προσωπικών φιλοδοξιών και αν δεν λειτουργούσαν ως εντολοδόχοι άλλων κέντρων; Θυμάμαι κάποιον «Νέστορα» της δημοσιογραφίας, που απαντώντας σε σχετική ερώτηση είχε πει – από τηλεοράσεως – πως γνωστός μεγαλοεκδότης εφημερίδων «δεν θα δεχόταν ποτέ να γίνει από δήμαρχος κλητήρας», δηλαδή να γίνει Πρόεδρος Δημοκρατίας (!)[1].
Τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν; Βεβαίως και μάλιστα αμέσως, αν:
- Δεν ψηφίσουμε αυτούς που καταδήλως απέτυχαν. Αυτούς που απέτυχαν είτε ως μέλη κομμάτων είτε ως άτομα.
- Δεν ψηφίσουμε με οδηγό την αναγνωσιμότητά τους από την τηλεόραση ή από τα άλλα ΜΜΕ. Να μελετήσουμε τις ιδιότητές τους και τις γνώσεις τους, δηλαδή τα βιογραφικά τους και την κοινωνική παρουσία τους και προσφορά τους. Είναι βέβαιο πως υπάρχουν στην Ελλάδα προσωπικότητες με γνώσεις και κοινωνική προσφορά, που δεν θα δεχόντουσαν ποτέ να γίνουν ανδρείκελα.
- Δεν επιδείξουμε (και πάλι) μνήμη χρυσόψαρου. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ξεχάσουμε τις απίστευτες ψευτιές που μας σέρβιραν, την κατάδηλη αδυναμία τους να χειριστούν καταστάσεις και την παραδοχή τους πως αυτοί μόνοι τους δεν μπορούν στα δύσκολα (που οι ίδιοι δηλ. έκαναν δύσκολα) – γιατί αυτό δήλωσαν με την προσφυγή τους σε «τεχνοκράτες», κινούμενοι στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας.
Τα τελευταία συμβαίνοντα στο χώρο της Παιδείας είναι εύγλωττα. Διαμαρτύρονται «βουλευτές» και υπουργοί (εν ενεργεία και παλαιοσυνταξιούχοι) ότι δεν μπορεί να αλλάξει νόμος που ψηφίστηκε από 250 βουλευτές. Όμως ο νόμος αυτός αδυνατεί να εφαρμοστεί. Αν δεν εφαρμόζεται γιατί δεν τον αποδέχεται η πανεπιστημιακή κοινότητα, τότε ευθύνονται αυτοί οι 250, γιατί δούλεψαν αυθαιρέτως και αλαζονικώς – και μη μου πείτε πως η τότε υπουργός Παιδείας ήταν η απολύτως ειδική στο ζήτημα της Παιδείας, περισσότερο δηλ. από τους πανεπιστημιακούς καθηγητές, ούτε και οι 250. Αν πάλι η μη δυνατότητα εφαρμογής του δεν οφείλεται στην πανεπιστημιακή κοινότητα, αλλά οφείλεται σε «συμφέροντα» και «δυναμικές μειοψηφίες», πάλι οι 250 φταίνε που δεν μπορούν να τον υλοποιήσουν. Ψήφισαν θριαμβευτικώς άρση του ασύλου. Γιατί τότε δεν καλούν αστυνομία και ειδικές δυνάμεις καταστολής να επιβάλουν το σωστό που αποφάσισαν; Γιατί βεβαίως θα αγανακτήσουν και οι πέτρες. Τότε τι ψήφισαν; Εγκλώβισαν την Παιδεία σε αδιέξοδο. Θα ξαναψηφίσουμε, αν όχι τους 250, τουλάχιστον αυτούς τους άσχετους και αλαζόνες που πρωτοστάτησαν για την ψήφισή του και για την εν συνεχεία αδέξια και αδιέξοδη πορεία του; Βεβαίως δεν είναι μόνο η Παιδεία. Ουκ έστιν αριθμός των αδιεξόδων που το σημερινό πολιτικό προσωπικό έχει δημιουργήσει. Θα του τα συγχωρήσουμε;
Ζητάω πολλά; Μπορούμε να αποκαταστήσουμε το κοινοβουλευτικό μας σύστημα, άμεσα και απλά: με την ψήφο μας. Μη επιδεικνύοντας μνήμη χρυσόψαρου. Σε τελική ανάλυση δεν μπορούμε πλέον να υπολογίζουμε σε ρουσφέτια, να και ένα καλό της «κρίσης».
*O Νικήτας Χιωτίνης είναι Αρχιτέκτων-Καθηγητής ΤΕΙ
[1] Δεν μπορώ να γράψω ονόματα, φαντάζομαι όμως πως είναι γνωστά.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
