Η κοινωνία πλέον εμφανίζει σημάδια παρακμής και κούρασης, το δε χειρότερο είναι ότι νιώθει και απογοητευμένη. Μοιάζει να μην έχει το κουράγιο ούτε να αηδιάσει.

Η κοινωνία πλέον εμφανίζει σημάδια παρακμής και κούρασης, το δε χειρότερο είναι ότι νιώθει και απογοητευμένη. Μοιάζει να μην έχει το κουράγιο ούτε να αηδιάσει. Η έντονη υποκρισία, η γενική επικράτηση της υστερόβουλης πολιτικής σκοπιμότητας από όλο το πολιτικό φάσμα και η εμφανής αδυναμία του πολιτικού συστήματος να αντιδράσει, να δώσει διέξοδο και να εμπνεύσει εμπιστοσύνη, κρατά καθηλωμένη την κοινωνία στην πιο βαθιά μελαγχολία. Κάθε μέρα ζούμε τη ζοφερή πραγματικότητα μιας ακόμα απογοήτευσης που έρχεται στο φως, μιας ακόμα μεγάλης απόδειξης της ανεπάρκειας του συστήματος που τόσα χρόνια δρούσε σκανδαλωδώς, ανεξέλεγκτο και δίχως φραγμούς. Οι πολίτες βρίσκονται αντιμέτωποι με μια πολιτική αδιέξοδων θυσιών, άδικης κατανομής των βαρών, δυσωδών σκανδάλων, ατιμωρησίας, ατελείωτων ψευδών. Μέσα σε αυτήν τη γενική – και επικίνδυνη – απαξία, κανένας από τους εν ενέργεια γνωστούς ή νεοφανείς πολιτικούς σχηματισμούς που ανακυκλώνονται στα ίδια πρόσωπα που υπήρξαν πρωταγωνιστές της κρίσης, συμμέτοχοι και βολεμένοι του συστήματος, δεν φαίνεται ικανός να εμπνεύσει το πιο απλό πράγμα: αισιοδοξία!