Της Σίσσυς Παπαδάκη

Της Σίσσυς Παπαδάκη

Λίγοι πίνακες στην ιστορία έχουν τόσο μεγάλο συμβολικό βάρος όσο η «Κραυγή»του Μουνκ. Ο μεγάλος Νορβηγός ζωγράφος τον έφτιαξε, σε τέσσερις εκδοχές, το 1895 για να εκφράσει την αγωνία των ανθρώπων μπροστά σε ένα «τέλος εποχής», την αλλαγή του αιώνα. Από τότε το έργο αυτό το βλέπουμε σαν κραυγή γενικότερης αγωνίας, άγχους, απελπισίας, απόγνωσης. Και τώρα που όλο και περισσότεροι άνθρωποι σε όλον τον κόσμο βρίσκονται σε απόγνωση εξαιτίας και της οικονομικής κρίσης, η «Κραυγή»πουλήθηκε ακριβότερα από όσο έχει πουληθεί οποιοσδήποτε άλλος πίνακας. Ενενήντα εκατομμύρια ευρώ, ποσό ρεκόρ, δόθηκαν γι’ αυτόν σε πολύ πρόσφατη δημοπρασία. Λένε πως τον αγόρασε ένας Ρώσος μεγιστάνας ή ένας γιος εμίρη. Ποιος ακριβώς δεν ξέρουμε. Σίγουρα πάντως όχι κανένας απελπισμένος, αλλά κάποιος που βλέπει την τέχνη ως επένδυση, το συγκεκριμένο έργο ως απλώς «διάσημο», την απόγνωση ως ένα θέαμα που μόνο αισθητικοποιημένο τον αφορά και που μπορεί να το δείχνει με υπερηφάνεια σε όσους επισκέπτονται το παλάτι του κάπου μακριά από αυτόν τον κόσμο, ο οποίος εκπέμπει κραυγές αγωνίας σαν το ανθρωπάκι στον πίνακα του Μουνκ.