Τον Μιχάλη Μενιδιάτη τον γνώρισα το 2008 με αφορμή μια σειρά ντοκιμαντέρ για το λαϊκό τραγούδι.

Τον Μιχάλη Μενιδιάτη τον γνώρισα το 2008 με αφορμή μια σειρά ντοκιμαντέρ για το λαϊκό τραγούδι. Είχαμε κάνει ένα γύρισμα στην οικία του στην Κηφισιά με τον δημοσιογράφο Κώστα Μπαλαχούτη που τον γνώριζε καλά και μάλιστα ετοίμαζε τη βιογραφία του. Εγώ δεν είχα εντρυφήσει ποτέ στην αυθεντική «λαϊκή» τέχνη του. Τον είχα πάντα ταυτισμένο όμως μέσα μου με την περιβόητη «ινδική εισβολή» στο ελληνικό τραγούδι της δεκαετίας 1955-1965, με εικόνες ασπρόμαυρες από μια φτωχή χώρα που ανοικοδομούνταν, με τον Νίκο Ξανθόπουλο και τα δακρύβρεχτα μελό του Απόστολου Τεγόπουλου, με λαϊκά πάλκα που θύμιζαν πολυμελείς αιγυπτιακές κλασικές ορχήστρες και με μεμονωμένα πρόσωπα: τον μέντορά του, Απόστολο Καλδάρα, τη στιχουργό Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, τον Άκη Πάνου, ακόμη και τους Διονύση Σαββόπουλο – Παντελή Βούλ­γαρη μέσω «Happy day». Μου είχε κάνει εντύπωση η φυσική ευγένεια, τόσο του ιδίου όσο και της κυρίας Χρυσούλας, της, κατά πολύ νεότερης, συζύγου του. Ο δίσκος που άδειαζε και ξαναγέμιζε με πολλών ειδών καφέδες και γλυκίσματα.

Θυμάμαι ότι θέλησα να τον κινηματογραφήσω με φόντο έναν γρανιτένιο κιτρινωπό τοίχο που ταίριαζε με το ανοι­χτόχρωμο κοστούμι του και κυρίως μ’ αυτό το αετίσιο βλέμμα του, το γεμάτο εσωστρέφεια, καθώς ανέσυρε γεγονότα και μνήμες. Ήταν από τους λίγους λαϊκούς καλλιτέχνες που γνώρισα και που είχε βαθιά επίγνωση του ρόλου των δισκογραφικών εταιρειών στην υπόθεση «ελληνικό λαϊκό τραγούδι»: Ο Μάτσας – έλεγε – φρόντι­ζε όλοι οι τραγουδιστές του «καταλόγου» του να είναι μεταξύ τους διαφορετικοί, από τη φωνητική χροιά και τον τρόπο ερμηνείας τους μέχρι το ενδυματολογικό στυλ τους και τον τρόπο που στέκονταν στην πίστα. Υπήρξε από τους πρώτους τραγουδιστές που «ξεκόλλησαν» από το καθισιό της ορχήστρας και έλεγαν όρθιοι τα τραγούδια τους. Αυτός, το γνήσιο τέκνο της «γιαγιάς Ευτυχίας», ο συ­νοδοιπόρος του Καλδάρα, ο φορέας μιας «Γης ποτισμένης με ιδρώτα» στις Τζιτζιφιές και στον Πειραιά. Καθώς αποχωρούσαμε με τα φώτα και τις κάμερες και χαιρετιόμασταν, μπορεί έξω να ήταν χειμώνας, ημέρα Τετάρτη και πρωί, εγώ όμως είχα ήδη πάει νοερά σε κυριακάτικα απογεύματα και σε κάτι θερινά επαρχιακά σινεμά με χαλίκι και παλιά τραπεζάκια καφενείου – απ’ αυτά που αγαπούσε και ο Εγγονόπουλος…

* Τη φωτογραφία του Μιχάλη Μενιδιάτη, όταν ακόμη τότε δεν τον είχε χτυπήσει η αρρώστια, τράβηξε ο οπερατέρ Δημήτρης Θεοδωρόπουλος.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.