Παραλίγο να χαθεί οριστικά. Αν μια γυναίκα που δούλευε στην οικία Χατζιδάκι δεν έλεγε απορημένη στην αδερφή του συνθέτη: «Σήμερα η σακούλα με τα σκουπίδια είναι πολύ βαριά».

Η στάση του απέναντι στο Όσκαρ, η απέχθειά του δηλαδή, απαιτούσε μια συνέπεια. Ή, μάλλον, ο ίδιος την απαιτούσε από τον εαυτό του. Δεν μπορούσε να εισπράττει λεφτά από ένα τραγούδι που είχε αποκηρύξει. Κι ας είχε μπει στα χείλη όλης της Ελλάδας. Κι ας ήταν τα «Παιδιά του Πειραιά» αυτά που ταξίδεψαν την Ελλάδα παντού. Μετα­φράστηκαν σε 120 γλώσσες, διασκευάστηκαν μέχρι και από τους Παπούα στη Νέα Γουινέα. Η χαριστική βολή για τον συνθέτη ήρθε μια μέρα που τον πήρε τηλέφωνο ο ιδιοκτήτης φημισμένου καμπαρέ του Λας Βέγκας. Του πρότεινε να πάει εκεί και να παίξει μουσική για τρεις βραδιές, μόνο για ένα τέταρτο κάθε φορά. Η αμοιβή του θα ήταν 500.000 δολάρια! Μοναδική προϋπόθεση να κλείνει κάθε βράδυ με τα «Παιδιά του Πειραιά». Αυτό ήταν. Την ίδια στιγμή πήρε τηλέφωνο τους δικηγόρους του στην Αμερική και τους είπε ότι θέλει να πουλήσει τα δικαιώματα. Προσπάθησαν να τον με­ταπείσουν υπενθυμίζοντάς του ότι αυτό το τραγούδι ανήκει στην κατηγορία «χρυσω­ρυχείο». Μάταια. Αγύριστο κεφάλι και αποφασισμένος. 

Τελικά πούλησε τα «Παιδιά του Πειραιά» για 100.000 δολάρια, από τα οποία αγόρασε και το σπίτι του. Το συμβόλαιο της πώλησης περιελάμβανε κάθε λεπτομέρεια και τον αποδέσμευε οριστικά από κάθε σχέση με το τραγούδι. Ένα συμβόλαιο που κατέληξε μυθιστόρημα: είναι περισσότε­ρες από 600 σελίδες. Αυτό όμως που ξεπερνούσε και τον ίδιο τον Χατζιδάκι ήταν η επιτυχία. Τα «Παιδιά του Πειραιά» υπήρξαν ένα από τα δέκα εμπορικότερα τραγούδια του 20ού αιώνα. 

Το Όσκαρ σήμερα έχει επιστρέψει στο σπίτι του Μάνου. Στο ράφι του, κοιτάει τον τοίχο. Η γυρισμένη πλάτη του υπενθυμίζει σε όλους ότι ο κύριός του ποτέ δεν το αγά­πησε.