Η ανοχή του κομματικού κράτους σε αυτόν που λαμβάνει μια σύνταξη-μαϊμού και έχει το αίσθημα της ατιμωρησίας επειδή ο υπουργός κλέβει περισσότερα, αποτελεί λογική ευνομούμενης πολιτείας;

Για παράδειγμα, εάν αποδειχτεί η ενοχή του Παπακωνσταντίνου, ότι δηλαδή για χάρη μελών της οικογένειάς του αλλοίωσε την περιώνυμη λίστα, η φενάκη είναι μεγάλη, όση αξίζει να είναι και η τιμωρία. Ωστόσο, η όλη υπόθεση μοιάζει… σαν να ενδιαφερόμαστε να πιάσουμε τον κλέφτη και όχι να εξαλείψουμε την κλεψιά! Μένει ωστόσο να ξεκαθαρίσουμε το εξής: Αν η απόδοση της δικαιοσύνης πρέπει να γίνεται συγκριτικά ή κατά αναλογία ή αλλιώς. Με δυο λόγια, αν συλληφθεί ένας να υπεξαιρεί εκατομμύρια και ένας άλλος με μικρότερες διασυνδέσεις και δυνατότητες να υπεξαιρεί χιλιάδες, το αδίκημα είναι το ίδιο ή θα λαμβάνουμε υπόψη το ποσό, το πρόσωπο, το εκάστοτε και ανάλογο κομματικό συμφέρον – να καταγγείλουμε αυτό που μας βολεύει κουκουλώνοντας το άλλο;

Η μικρή ανομία ωστόσο τρέφει τη μεγάλη. Η ανοχή του κομματικού κράτους σε αυτόν που λαμβάνει μια σύνταξη – μαϊμού και έχει το αίσθημα της ατιμωρησίας επειδή ο υπουργός κλέβει περισσότερα, αποτελεί λογική ευνομούμενης πολιτείας; Ή αποτελεί επιχείρημα λαϊκισμού προκειμένου να συντηρηθεί η ανομία προς χάριν του ευκαιριακού κομματικού μας συμφέροντος, που δεν βολεύεται να καταγγείλει για ψηφοθηρικούς λόγους τον μικροαπατεώνα που χρεώνει το Δημόσιο με μια παραπανίσια σύνταξη;

Αυτό δε που αποτελεί τρομακτικό γεγονός για την πολιτική ζωή και το μέλλον αυτής της χώρας είναι η προσπάθεια επιβολής της χυδαίας λαϊκίστικης λογικής τού «επειδή κλέβει ο μεγάλος, ενθαρρύνεται να κλέβει ατιμώρητα κι ο μικρός»…
Δηλαδή, αυτό το πολιτικό αίσχος δεν είναι αξιοκατάκριτο; Να λαμβάνουν μόνο από το ΙΚΑ 22.000 παράνομες συντάξεις – ποιος ξέρει με τι ποσό επιβαρύνοντας μηνιαίως το Δημόσιο (για τα συμφέροντα του οποίου κόπτονται μόνο όταν έχουν προσωπικές ευθύνες πολιτικά πρόσωπα και όχι κοινωνικές ή συνδικαλιστικές ομάδες);

Με τη λογική της παραγραφής – γιατί πάντα υπάρχουν χειρότερα – θεμελιώσαμε νόμιμα δικαιώματα στην απατεωνιά.

Στην Ελλάδα, η άσκηση εξουσίας κατ’ εικόνα και ομοίωση της πολιτικής είναι διάχυτη σε όλο τον παραγωγικό και μη ιστό της κοινωνίας. Από το να λάβεις κρατικό βραβείο λογοτεχνίας ή μια καλή θεατρική κριτική, η συναλλαγή αποτελεί βασική συνθήκη. Από το να εισπράξεις μια – συνήθως παχυλή – κρατική επιχορήγηση για το θεατρικό σου ταλέντο έως του να δηλώσεις υπερεκατονταπλάσια αμνοερίφια προς επιδότηση χρειαζόσουν τα κατάλληλα κομματικά εφόδια. Από το να μπει το παιδί σου πρώτο στην παρέλαση, ένα και δέκα με ανάταση, υπήρχε ο κατάλληλος – και πρόθυμος να εξυπηρετήσει – άνθρωπος.

Έτσι πορεύτηκε η περήφανη Ελλάδα της μεταπολίτευσης μέσα από άπειρες μικροεξουσίες σε απίθανα πόστα, καλύπτοντας όλη την κοινωνία, η οποία έμενε με βουλωμένο το στόμα, ευχαριστημένη. Όλα υπήρξαν προϊόντα συναλλαγών, αλληλοεξυπηρετήσεων ενός εθνικού αλισβερισιού που σήμερα ενοχοποιείται και αποκαθάρεται στο πρόσωπο δυο – τριών πολιτικών προσώπων με ευθύνες που θα ξελασπώσουν μια κι έξω για όλο των εσμό της μεταπολίτευσης.

Δεν χρειάζεται παρά να κοιτάξει κανείς στη δική του μικροκλίμακα και θα γίνει μάρτυρας μιας ιδιαίτερης περίπτωσης, μιας εξέχουσας εξαίρεσης, ενός ειδικού λόγου.

Εν κατακλείδι η ηθική, ο νόμος, η ιδεολογία, δεν αποτελούν αντικείμενο επιλεκτικών εξαιρέσεων. Το έγκλημα δεν χωρίζεται σε μικρό και μεγάλο. Μοιάζει γελοίο, αλλά είναι σαν να ισχυριζόμαστε ότι αφού υπάρχουν δολοφόνοι που έχουν σκοτώσει δέκα ανθρώπους οφείλουμε να αθωώνουμε όσους σκοτώνουν μόνο έναν.

Η περίπτωση διαφθοράς στη χώρα μας είναι η πιο σοβαρή υπόθεση, κατά κύριο λόγο επειδή εξέθρεψε (ως νοοτροπία και συνδικαλιστικό δικαίωμα) μια κοινωνία ατιμωρησίας και συγκάλυψης, όπου όλα λειτουργούσαν βάσει κομματικών τοποθετήσεων και σκοπιμοτήτων.

Στη χώρα μας, όλοι όσοι διαχειρίστηκαν σε μικρή ή μεγάλη κλίμακα την εξουσία σε κάθε της μορφή ενέδωσαν στον ακαταμάχητο πειρασμό (υποβοηθούντος και του γενικευμένου αισθήματος της ασυδοσίας) να αισθανθούν τη συγκίνηση της ατιμώρητης παραβατικότητας.