Του Παναγιώτη Παπαδόπουλου (Κάιν)

Του Παναγιώτη Παπαδόπουλου (Κάιν)
 
Όταν το δόγμα «ανακατάληψης της πόλης» χτυπά τους κοινωνικούς χώρους και τις καταλήψεις, η απάντηση πρέπει να είναι πολιτική και όχι μηδενιστική.
 
Οι επιθέσεις σε σπίτια δημοσιογράφων, σε πολιτικά – κομματικά γραφεία είναι η ανηθικότητα της πολιτικής φασιστικής βίας.
 
Είναι «παράδοση» και αρχή, φαίνεται, του κάθε υπουργού Δημόσιας Τάξης να ακολουθεί στρατηγικές έντασης και πολεμικής αναμέτρησης, χρησιμοποιώντας πότε τους μετανάστες ως «μέσο» προβολής της υπεροπλίας και επίδειξης «δύναμης», πότε τον αναρχικό χώρο.

Έχει ιδιαίτερη «αγάπη» το κρατικό δόγμα της μηδενικής ανοχής στις κινήσεις του αναρχικού χώρου που «δραπετεύουν» από την αταξία και ανασφάλεια ενός συστήματος που έχει μετατρέψει την κοινωνική ζωή σε γκρίζα ζώνη ανταγωνισμού και αλληλοεξόντωσης μέχρι θανάτου!
 
Χρυσοχοΐδης, Παπουτσής, Δένδιας. Κοινός αγώνας ενάντια στον αναρχικό χώρο, συλλογικό πνεύμα, ενότητα στην κατασταλτική δράση, «ανακατάληψη των πόλεων» το νέο σχέδιο. Πιθανό ο ένας στον άλλο να δίνει συμβουλές από την εμπειρία του στο υπουργείο για την καλύτερη αντιμετώπιση της μαυροκόκκινης αντιπολίτευσης κάτω απ’ τα τείχη του κοινοβουλίου. Απ’ τον σωματικό και ψυχολογικό βασανισμό και διασυρμό συλληφθέντων αναρχικών στη ΓΑΔΑ, στην καταστολή των αυτοδιαχειριζόμενων χώρων. Η αλληλεγγύη στους συλληφθέντες αυτονόητη και μαζικότερη από κάθε άλλη φορά.
 
Συμβαίνει όμως η ιδεοληψία να αφήνει σκιά στην αλληλεγγύη και να αποσπά την προσοχή αυτών που θα θέλαμε να κοιτάξουν και να μας ακούσουν. Στην κατεύθυνση που θέλει πάντα η εξουσιαστική προπαγάνδα και η καθεστωτική υπάκουη δημοσιογραφία να στρέψει την «δημοσιότητα» θέλοντας να απομονώσει την αναρχική άποψη, παραδίδοντας τα πάντα στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης που συμφέρει το Κράτος να υπάρχει για τους αναρχικούς.

«Κουκουλοφόροι και τρομοκράτες» στον θεό του θεάματος, με «πλάτη» τον ΣΥΡΙΖΑ (που πράγματι ξεπέρασε τα «επιτρεπτά» θεσμικά του όρια διαχωρίζοντας τον αναρχισμό απ’ τον μπαχαλισμό και τον μηδενισμό), ο οποίος πιθανό να πληρώσει μελλοντικά (εκλογικά)την επιλογή του να μην κάνει «εκπτώσεις» στην αλληλεγγύη στους συλληφθέντες των καταλήψεων.

Έχω αναφερθεί πολλές φορές στο παρελθόν στο βασικό για μένα ζήτημα των μορφών απάντησης που οφείλουν σαφώς να δίνουν τα κινήματα και οι πολιτικοί χώροι που αντιπαλεύουν την βία, την αλαζονεία και τον αυταρχισμό της κυριαρχίας. Έχω αναφερθεί (και επαναληφθεί) πώς οι απαντήσεις πρέπει να μείνουν μακριά απ’ την επιρροή των εξουσιαστικών χαρακτηριστικών, μακριά από τη φόρτιση και την κυριαρχία της εκδίκησης που ποινικοποιεί και διαστρεβλώνει τον αναρχισμό. Έχω τοποθετηθεί πολλές φορές, κάτω από το βάρος ανάλογων γεγονότων, πως οι χειρότεροι εχθροί του Αναρχισμού και της Αντιεξουσίας δεν είναι η «μικρή οικογένεια» της Εξουσίας και οι στενοί της φίλοι και ακόλουθοι – προστάτες και γλείφτες γύρω από τις καθεστωτικές επαύλεις.
 
Οι χειρότεροι εχθροί του Αναρχισμού είναι μέσα σε αυτόν και στην αδυναμία τους να τον κατανοήσουν, να τον ερμηνεύσουν και να τον εκφράσουν όπως του αξίζει, συμβάλλουν τα μέγιστα για την συκοφάντηση της Αναρχικής ιδεολογίας, την όλο και πιο ακραία φασιστικοποίηση της πολιτικής δράσης, την παράδοση της κοινωνίας στον ρατσισμό, τη σιωπή και τον φόβο, την ανανέωση του χρόνου βασιλείας της εξουσιαστικής τάξης.
 
Η αντιπαράθεση και η παρέμβαση με ό,τι διαφωνούμε (και σε αρκετές περιπτώσεις με ό,τι θεωρούμε δίκαια ως πολιτική ή δημοσιογραφική αθλιότητα και κιτρινισμό) δεν νομιμοποιεί σε καμία περίπτωση κανένα «επιχείρημα» και δράση που ταυτίζει τον αναρχισμό με τον πολιτικό χουλιγκανισμό, τη σκληρότητα και τον κυνισμό της πολιτικής δράσης που ρίχνει νερό στον μύλο της νεοφασιστικής πανούκλας που αποφασίζει χωρίς δισταγμό να ρίξει τα πάντα στη φωτιά αδιαφορώντας και για την ίδια την ανθρώπινη ζωή!
 
Είμαι εχθρικά και κάθετα αντίθετος με επιθέσεις σε σπίτια δημοσιογράφων και σε πολιτικά – κομματικά γραφεία, είμαι αντίθετος με «απαντήσεις» με βενζίνη και σφαίρες μπροστά στις πόρτες και πίσω απ’ αυτές προσώπων και πολιτικών χώρων με τους οποίους είμαστε απέναντι ως θέση και άποψη (και όχι ως άλλο τάγμα εφόδου ή καρτέρι αφανισμού του αντιπάλου), σε μια διαρκή ζωντανή πολιτική αντιπαράθεση για το ξεπέρασμα του Εξουσιαστικού Τρόμου πάνω στους ανθρώπους, για το οριστικό τέλος στην «αναγκαιότητα» της ύπαρξης της διαμεσολάβησης, της ανάθεσης και της διαχείρισης της κοινωνικής οργάνωσης και συγκρότησης από κάθε μορφής κρατισμό και εξουσία.
 
Οι επιθέσεις σε δημοσιογράφους και σε πολιτικά – κομματικά γραφεία
διαιωνίζουν, στηρίζουν και αναπαράγουν τον ίδιο τον Τρόμο που κοπιάζουμε να αποβάλλουμε για πάντα απ τον σφυγμό και τις σχέσεις της ανθρώπινης κοινότητας.
 
Οι αντι-αναρχικές αυτές δράσεις που έχουν χαρακτηριστικά από κυρίαρχα και φιλοναζιστικά μορφώματα έρχονται στην ουσία και συναντούν τις παρόμοιες τάσεις και το «ήθος» που εκφράζουν τον εθνικιστικό φανατισμό.

Δεν είναι περίεργο που η «Χρυσή Αυγή» (είμαι αντίθετος και στις επιθέσεις στα γραφεία τους και στις αντι-συγκεντρώσεις που γίνονται απέναντί τους: η Χρυσή Αυγή θα νικηθεί πολιτικά κι όχι «στρατιωτικά») δεν βγήκε ανοιχτά, με θέρμη και με πάθος να τις καταδικάσει, γιατί όχι μόνο επ-ωφελείται απ’ αυτές κερδίζοντας έδαφος μέσα στο φοβισμένο κοινωνικό σώμα, αλλά γιατί στο περιεχόμενο αυτών των δράσεων αναγνωρίζει τον ίδιο της τον εαυτό, τις αντιλήψεις και το μίσος που έχει για την ελευθερία του τύπου και τη δημοκρατία.
 
Οι χιλιάδες αλληλέγγυοι στους συλληφθέντες συντρόφους/σσες των καταλήψεων και το Πάθος για την Λευτεριά, που είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά της εξουσίας, είναι το μόνο γόνιμο και γνήσιο επίπεδο σύγκρουσης με την εξουσία που έχει επιλέξει αιώνες ο αναρχισμός για να επι-κοινωνήσει με τους υπόλοιπους καταπιεσμένους!
 
Η πάλη, το ταξίδι αυτό μέσα από αγώνες κι αίμα, απ’ τον Κροπότκιν, τον Μαλατέστα, τους εκτελεσμένους στο Σικάγο μέχρι και τις μέρες μας, δεν σταμάτησε ποτέ να μεταφέρει το μήνυμά μας από γενιά σε γενιά για αυτο-οργάνωση και διαχείριση της ζωής από εμάς τους ίδιους για το συλλογικό καλό και όχι για την εξασφάλιση και τα προνόμια της ολιγαρχίας που Πυροβολεί συνέχεια τη Δημοκρατία, την Ευημερία και την Ειρήνη της κοινωνίας των πολιτών. Που υποκρίνεται πώς νοιάζεται για τους «αδύναμους», ενώ κάθε λεπτό δημιουργεί ατέλειωτες ουρές «αδύναμων» έξω απ’ τα συσσίτια, έξω απ’ τις επιχειρήσεις που κλείνουν, έξω απ’ τα σπίτια που αδυνατούν να πληρώσουν ενοίκια, χαράτσια, ρεύμα και νερό!
 
Η διασπορά του Φόβου σε ό,τι είμαστε σε σύγκρουση δεν είναι μόνο ένας άστοχος και λανθασμένος τρόπος «αγώνα», αλλά και πέρα για πέρα Φασιστικός σαν αυτόν που επιλέγουν οι συμμορίες που μεταμφιέζονται σε «αναρχικούς», ξυλοκοπώντας στα Εξάρχεια τον δημοσιογράφο Κ. Μπογδάνο του σταθμού «Σκάι», τον σκιτσογράφο της εφημερίδας «Ποντίκι» Soloup, τους αριστερούς συναγωνιστές στο πάρτι της Αριστερής Ενωτικής Κίνησης στην κατάληψη της Τσαμαδού 13.
 
Αυτού του είδους η Τυφλότητα που καθορίζει την Ψευτοεπαναστατική δράση παραβιάζει και βάζει σε κίνδυνο θεμελιώδεις αρχές, διαχωρισμούς, ηθικές και κανόνες που έχει ο Αναρχισμός βάζοντας κόκκινες γραμμές εκεί που ξεκινά ο μιλιταρισμός και η βιαιολατρεία που δεν είναι τελικά η «μαμή της ιστορίας» που έχουν ξεσηκώσει κάποιοι από τον «τσελεμεντέ» του Φετιχισμού.

Οι επιθέσεις σε σπίτια δημοσιογράφων και σε πολιτικά γραφεία είναι εχθρικές και συκοφαντικές για τον ίδιο τον αναρχισμό γιατί προβοκάρει και αμαυρώνει τον αγώνα και τις απόψεις που έχει καταθέσει διαχρονικά για την προστασία και το άσυλο της προσωπικής ζωής, του δικαιώματος να έχει άποψη ο καθένας(ακόμη κι ο τελευταίος αντιδραστικός, σκοταδιστής και φασίστας) χωρίς την απειλή, την τρομοκρατία, τη φίμωση και τη λογοκρισία.
 
Δεν έχουμε την ίδια «καταγωγή» και το «ήθος» με την επιθετικότητα, τη γενίκευση και τη συλλογική ευθύνη που σπέρνει στην κοινωνία ο εθνικιστικός παραλογισμός.
 
Δεν κρατάμε «δύο μέτρα και δύο σταθμά» για τη βία που μας εξαγριώνει και μας ενοχλεί.
 
Δεν είναι πολιτικά σωστό να διαδηλώνουμε με δικαιολογημένη οργή ενάντια στον μηδενισμό – αυταρχισμό της συγκυβέρνησης που καταστέλλει τις καταλήψεις «σκεπάζοντας» με τις κλούβες και τα ΜΑΤ την ανομία της που παράγει φασισμό, αδικία, ψυχικές και σωματικές ασθένειες, ανισότητα και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και από την άλλη να «κλείνουμε τα μάτια» σε φασιστικές πρακτικές «στο όνομα της αναρχίας»!
 
Δεν είναι πολιτικά σωστό να αφήσουμε να νομιμοποιηθεί ένας παρασιτικός και παρακμιακός «αντιεξουσιασμός» που κακοποιεί τον αναρχισμό, που δυναμιτίζει και επισκιάζει τη μαζική, κοινωνική αναρχική αλληλεγγύη στους συλληφθέντες καταληψίες.
 
Το λάθος αυτό έγινε στο παρελθόν, η σιωπή και η ανοχή σε ό,τι υποδύθηκε τον «αναρχικό» έφερε ρήγματα, θύελλες και τραγωδίες στον αναρχικό χώρο.

Οι βανδαλισμοί, οι τραμπουκισμοί, οι ξυλοδαρμοί και οι επιθέσεις σε φοιτητές και καθηγητές στα πανεπιστήμια, η ατομική και αδιέξοδη «συγκρουσιακή δράση», οι εμπρησμοί και οι καταστροφές σε βιβλιοπωλεία, περιοδικά, οργανώσεις κι εφημερίδες, η επίθεση στο ΑΤμήμα Εξαρχείων που είχε αποτέλεσμα να κινδυνέψουν να καούν άνθρωποι στη λαϊκή αγορά (ο εργαζόμενος στη λαϊκή Π. Μανιάτης ακόμη δεν έχει συνέλθει απ’ τα εγκαύματα) και η κορύφωση της δολοφονίας των τριών εργαζομένων από τις μολότοφ που έπεσαν στην τράπεζα Μαρφίν στη διαδήλωση της 5ης Μάη, είναι γεγονότα που εκμεταλλεύθηκε και πάντοτε τα δείχνει προς την πλευρά της κοινωνίας η Κυριαρχία για να παραπληροφορεί και να κατασκευάζει τον «εσωτερικό επικίνδυνο εχθρό», παρουσιάζοντας τους αναρχικούς ως «γιάφκα κακοποιών και εγκληματιών».
 
Όσο το λάθος αυτό συνεχίζεται, τόσο και η Κρατική Βία θα νομιμοποιείται εναντίον του αναρχικού χώρου, τόσο θα ποινικοποιεί τον εαυτό του ο ίδιος ο χώρος, τόσο θα «βγάζουμε τα μάτια μας» μόνοι μας!
 
Ήρθε η ώρα να πούμε ανοιχτά πως δεν διαχωρίζουμε επιλεκτικά αυτήν τη βία από την Κρατική, Φασιστική και Αστυνομική Βία στη ΓΑΔΑ, στα τμήματα, στους δρόμους.
 
Φασιστικές πρακτικές στο όνομα του αναρχισμού, όσο τις κρύβουμε «κάτω απ το χαλί», θα τις βρίσκουμε πάντα εμπόδιο μπροστά μας. Έτσι ο φασισμός όμως ποτέ δεν θα πεθαίνει, θα ζει μέσα και ανάμεσά μας κι ας μην έχει ναζιστικό πρόσωπο.
 
Η δυναμική συγκέντρωση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες των καταλήψεων βάζει στο κέντρο του αγώνα μια πολύτιμη αλήθεια που αξίζει να την ακούσουμε και να επενδύσουμε μελλοντικά πάνω της.
 
Η βία είναι ένα βασανιστικό κεφάλαιο, ένας μύθος, ένας εγκλωβισμός και μια εμμονή που πρέπει να διακόψει, να αφήσει πλέον πίσω του ο αναρχισμός.

Είναι «άνεμος» που δεν ελέγχεται, δεν δίνει έτσι κι αλλιώς λύσεις στα κοινωνικά προβλήματα, δεν χρειάζεται σαν «εργαλείο» παρά μόνο σε συνθήκες άμυνας στις κατασταλτικές επιθέσεις στις διαδηλώσεις, σε συνθήκες απόλυτης καταστολής.
 
Καιρός να απαλλάξουμε τον αναρχισμό από το μαρτύριο της βίας ή της αντι-βίας, να πάψουμε να τον αδικούμε και να τον στοχοποιούμε «από τα μέσα» και να διαλύσουμε την αυταπάτη που κυριαρχεί σε νεολαίους που ναι μεν δικαιολογημένα είναι οργισμένοι απ τον κρατικό αυταρχισμό, αλλά αυτοκτονούν στη θαλάμη της «βεβαιότητας» πώς το γκαζάκι, η σφαίρα και η φωτιά «συμβάλλουν» στην ανατροπή της Εξουσιαστικής Βαρβαρότητας, της «αφύπνισης» και «εξέγερσης» των δούλων ενάντια στους σύγχρονους τυράννους με μανδύα «δημοκρατικό».
 
Το σώμα της Αναρχίας δεν αντέχει άλλα σημάδια και σφαίρες απ’ τα δικά μας εσωτερικά χτυπήματα, απ’ τα δικά μας λάθη, απ’ τις δικές μας «σφαίρες»!
Κάθε φωνή αναρχική, κάθε λέξη απ το στόμα μας, κάθε μας γραμμή στο βιβλίο της ιστορίας είναι πολύ δυνατότερο απ’ όλα (πράγματι) τα κελιά, από κάθε βόμβα και γκαζάκι, από κάθε σφαίρα που ρίχνει ο σεχταρισμός οδηγώντας όλο και πιο πολύ την κοινωνία στον κανιβαλισμό της πολιτικής φασιστικής βίας.
 
Ο αναρχισμός, επίκαιρος όσο ποτέ άλλοτε, δεν είναι η παραβατικότητα, η ανομία και η «μαχόμενη μειοψηφία» τυλιγμένη βιαστικά σε έναν κύκλο.

Είναι το αλφάδι που θέλει να ενώσει κάτω από την ίδια στέγη (που ο κάθε Δένδιας έχει βαλθεί να γκρεμίσει) αλληλεγγύης όλους τους αποκλεισμένους και εξαθλιωμένους από τη βία της οικονομικής τρομοκρατίας που απαξίωσε και εξαφάνισε την πολιτική από τον χάρτη, που εκδικείται, βομβαρδίζει και πυροβολεί την ίδια τη δημοκρατία που δήθεν υπηρετεί!
 
Αλληλεγγύη στους συλληφθέντες καταληψίες.
 
Όχι στις επιθέσεις σε δημοσιογράφους και πολιτικά – κομματικά γραφεία.

* Ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος (Κάιν) είναι «μεμονωμένο άτομο από το αναρχικό κίνημα» (erozer2000@yahoo.gr)