◆ Το τέχνημα του λόγου

Μυογράφημα
Πάνω απ’ τα λευκά σπίτια το σκοτεινό κατέβαινε μέχρι το πάτωμα. Στον ουρανό ο μαυροπίνακας κι από κάτω οι μαθητάδες. Λευκή κιμωλία τα βλέμματα, μάζευαν την αμηχανία. Τα χέρια δεμένα. Παγωμένα δάχτυλα στην ησυχία.
Στις στέγες καπνός δεμένος με τα αναστενάγματα έγραφε τη μουντζούρα και το ξερόδεντρο έφτιαχνε τη λεπτομέρεια πίσω απ’ το μικρό φως.
Σκισμένη η τέντα, γυμνοί οι σωλήνες και το πανί να κτυπά στα ντουβάρια έτοιμο να το σωριάσει ο άνεμος. Μια γριά στη μισάνοιχτη εξώθυρα ευλογά με το θυμιατό την οργή και η κακοκαιριά να σκορπίζει τη μυρουδιά της προσευχής στα λασπωμένα σοκάκια.
Στο τραπεζομάντηλο με τους κόκκινους ρόμβους μια φέτα ψωμί, γάλα, και ένα πιάτο εμαγιέ, παλιό, ξεφλουδισμένο. Αγουροξυπνημένα μάτια, χούφτες να τρίβουν το πρόσωπο και μια πλάτη γυρισμένη στον νεροχύτη να ξεκινά τον πρωινό εξάψαλμο.
Στο ξύλινο σκαμνί το αναγνωστικό, η αριθμητική το πρόχειρο και η αντιγραφή. Δίπλα ο δαίμονας της γραμματικής και μια σάκα από ακατέργαστο δέρμα κληρονομημένη αποθήκη απ’ τον ξάδερφο που μεγάλωσε.
Στην τελευταία μπουκιά ένα φιλί μαζί με τις συμβουλές στο κατευόδιο και στην πόρτα το αποχαιρετιστήριο βλέμμα να συνοδεύει μέχρι τη στροφή το βαριεστημένο βάδισμα.
Και μετά η λευτεριά.
Το πέταγμα της τσάντας στην άκρη κι ένα κουτρουβάλιασμα στο λαγκάδι, στα κελαρυστά νερά, στα κελαδήματα
Στην αναπνοή.
 
Αιξ 
Περιέργεια
Στο συρματόπλεγμα
Πίσω απ’ την περίφραξη
Των ορθογωνίων
Στον χειροποίητο μαντρότοιχο
Των παλαιών χρόνων
Στην ανηφόρα
Κάτω απ’ τις φωλιές των αετών
Γύρισε και κοίταξε
Τους απρόσμενους επισκέπτες
Διακόπτοντας
Τον θόρυβο των επιφωνημάτων
Ασπρόμαυρο καλωσόρισμα
Εξημερωμένη ακινησία
Αδιακρισία των στιγμών
Στα κρεμασμένα χωριά
Επί της νήσου