◆ Στα υπόλοιπα της διμορφίας, τα ψευδολογήματα, επιγράμματα επιθυμίας ανεξέλεγκτης, κατοχυρώνουν το παγωμένο στο σχήμα των συναισθημάτων.

Μυογράφημα
 
Περιποιημένη η κόμη και ρόδινες οι παρειές. Πρόσωπο χωρίς αλάτι και ματιά κατοικίδιου ξαπλωμένου σε ανάκλιντρο πολυτελείας. Φανέρωμα συμπαθητικό, χρωματιστή πολυλογία, κατασκευασμένη νοημοσύνη στη στοματική κοιλότητα και παλαιότροπη κίνηση χειρών στη συνοδεία των λέξεων.
Στην είσοδο της πολυκατοικίας. Καμιά δεκαριά. Ατημέλητη ενδυμασία της επιτήδευσης, φρασεολογία κλειστού δωματίου και χοντρά μαύρα παπούτσια με μακριά κορδόνια.
Ρητορική με κρύο καφέ, άφιλτρο και μια εφημερίδα γραφομηχανής με αναλύσεις και συνθήματα. Κουβεντολόι στα σκαλοπάτια, νεολογισμοί και διαφωνίες.
Νιότη με όνειρα στάμπες στα μπλουζάκια, αγώνες συλλαλητήρια. Πεζοδρόμια γεμάτα λευτεριά, έρωτες στα χαρακώματα.
Με τα χρόνια.
Να αλλάζουν τα πρόσωπα. Τα άρβυλα να γίνονται σκαρπίνια κι οι στάμπες υπογραφές πολυτελείας. Οι στάσεις να παίρνουν το κατά, να έρχονται οι μεταμορφώσεις. Δουλειά, σπίτι, παιδιά.
Κι απόμειναν οι εκφράσεις.
Περιεχομένου παρελθοντικού στη μεγαλοπρέπεια του ενεστώτα.
Αποτύπωμα της συνέχειας των ψευδαισθήσεων στους καιρούς της παραπλανήσεως.
Μεγάλα τα λόγια, αδειανοί δρόμοι, πεζοδρόμια ρημαγμένα, έρωτες βυθισμένοι στη μοναξιά του περιβάλλοντος.
Κι η γλώσσα να κτυπά στον ουρανίσκο αργά την επόμενη παράγραφο.
Στην ερυθρόχροη εκδήλωση του πάθους η ματιά ξεπατικώνει τα απαγορευμένα είδωλα. Αργόσυρτη η εκφορά προς εντυπωσιασμό του πληρώματος και το χαμόγελο μορφή εξουσίας καθησυχάζει τα ερωτήματα.
Και στην είσοδο.
Στην παλιά γειτονιά.
Πάνω στο τζάμι στο τρίτο πρόσωπο.
Με κόκκινα γράμματα.
Ενοικιάζεται.
 
Σύριγξ 
 
Η πύλη
Στην ανηφοριά
Κοσμητικό επίθετο χωρίς άμφια
Να περιμένει
Να ξεπροβάλει
Να τρέχει
Αμυγδαλιά στη λαγκαδιά
Σκισμένο νυφικό
Γυμνό
Μισοσκότεινο
Του απογεύματος
Ενώ στην εξώθυρα
Πέτρα και φως πλουμίδι το χρώμα
Στον μαντρότοιχο
Στις χαρακιές
του παράλληλου
έδωσε
το ορκίζομαι
η φωνή
στην υπόσχεση