Αποσύρεται από την «ενεργό» δράση η ηγετική –αλλά ιδιαίτερα αμφισβητούμενη – φυσιογνωμία των Πρασίνων, Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, ή απλά «Κόκκινος Ντάνι».

Όπως αναφέρει σε βιβλίο του «Για να καταργηθούν τα πολιτικά κόμματα!; Σκέψεις ενός απάτριδος χωρίς κόμμα», που κυκλοφορεί δεν θα διεκδικήσει καμιά εντολή στις ευρωεκλογές του 2014. Ο ίδιος πάντως δηλώνει ότι θα συνεχίσει να διαδηλώνει και να ψηφίζει.
 
Η απόφαση να πάρει τη σύνταξή του όταν θα είναι ένας «αληθινός εξηνταοχτάρης», στις 4 Απριλίου, χρονολογείται από τα τέλη Ιανουαρίου 2010.

«Στα 68 μου, θα είμαι ένας εξηνταοχτάρης, αληθινός, ολοκληρωμένος» και «αυτό θα είναι το τέλος της πολιτικής για μένα», είχε δηλώσει τότε.

Παραδέχεται στο βιβλίο του πως είχε ονειρευτεί ένα τελευταίο γύρο και «να είναι υποψήφιος σε ένα οικολογικό ψηφοδέλτιο στην Ελλάδα», μετά «να είναι υποψήφιος των οικολόγων για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής».

Γεννημένος στη Νότια Γαλλία από πατέρα γερμανοεβραίο και μητέρα Γαλλίδα, διαλέγει τη Γερμανική υπηκοότητα για να αποφύγει την στρατιωτική θητεία.
Από το Μάη του ’68, την Αναρχία και τα οδοφράγματα θα εκδιωχθεί από τη Γαλλία και θα επιστρέψει το ΄78 όταν του επετράπη και πάλι η είσοδος.

Λόγω των γεγονότων δεν τελειώνει τις σπουδές του, εργάζεται στη Γερμανία ως βοηθός νηπιαγωγός και στη συνέχεια στο βιλιοπωλείο Καρλ Μαρξ, στη Φραγκφούρτη. Δηλώνει συγγραφέας και δημοσιογράφος. Το 1984 θα ενταχθεί στους Γερμανούς Πράσινους. Θα εκλεγεί αντιδήμαρχος Φρανκφούρτης και ευρωβουλευτής.

Βγάζει «πύρινους» λόγους, συχνά αλλάζει θέσεις,  δηλώνει «κοινωνικο-φιλελεύθερος», και υποστηρίζει την ιδιωτικοποίηση ορισμένων δημοσίων υποδομών, θέσεις που τον απομακρύνουν από τους Οικολόγους Πράσινους που πιστεύουν ότι το φιλελεύθερο δόγμα δεν είναι συμβατό με τη δική τους ιδεολογία.
Τη μία υπερασπίζεται την Ελλάδα καταγγέλλοντας τις αγορές όπλων και την επομένη κατηγορεί την ελληνική Αριστερά πως λέει ψέματα στον ελληνικό λαό.

Το περιοδικό των Οικολόγων "La Décroissance" τον χαρακτηρίζει  «οικοταρτούφο» και τον περιγράφει ως εξής :

«Έχει το χρώμα της επανάστασης, την οσμή της επανάστασης, τη γεύση της επανάστασης αλλά δεν είναι επανάσταση. Είναι η κλασική καπιταλιστική ιδεολογία με ένα χαμογελαστό και αχτένιστο προσωπείο. Ένα καλό προϊόν μάρκετινγκ».
Συχνά τον χαρακτηρίζουν «δικηγόρο του καπιταλισμού», υμνητή της παγκοσμιοποίησης, αγαπημένο παιδί των Media.

Όπως και να ‘χει από τα οδοφράγματα της Σορβόννης ως τις αποκρατικοποιήσεις, η απόσταση είναι μεγάλη!