◆ Η Αυθάδεια της αλαζονείας κάθεται επί του γραφικού και οι κόρες διεσταλμένες προσαρμόζονται πλήρως με την ορθάνοιχτη άλαλη άποψη της ανοιχτής οδοντοστοιχίας.

Mυογράφημα
Κοινωνία αγρίων ενστίκτων. Καταγεγραμμένη η περιφορά του θυμικού της ελλείψεως. Περιποίκιλη η ανάγνωση του θλιβερού ανασυντάσσεται και φωνάζει στο προφανές. Χαμένη η εξίσωση στους αγνώστους πασχίζει με τις παράλληλες γραμμές να αποδώσει την ερμηνεία.
Πίσω απ’ τα φώτα στις αίθουσες των μεγάλων μεταφράσεων τα κρυμμένα αποσιωπώνται επιγράφοντας το υπόφαιο του μίσους.
Στον βράχο ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση ο δύσμορφος της γενικής του Πανός, με τους ήχους των αποπλανημάτων της δευτερευούσης θεότητος, περιπαίζει υποσχόμενος στις φυλλωσιές την ψευδαίσθηση των υπερώων.
Και στη βροχή οι σταγόνες θυμίζουν την περισπωμένη.
Σημειώματα στα καθημερινά των εκφωνήσεων.
Αποσπασματικά τα συμπεράσματα φανερώνουν την επιτηδευμένη σιωπή των εριφίων. Οι καρποί της συκός έγιναν της πορτοκαλέας και η περιπλοκή κατέστη φιλοσοφία της αμπέλου.
Στην παράνοια των παραπομπών στα ψιλά σχήματα η πλαγιογραφή καταδεικνύει τους πρωτομάστορες και στα πονήματα η συμπαντική σκέψη ταυτίζεται με την ανυπαρξία της δοκησισοφίας.
Ξένες οι παράγραφοι επιδιώκουν τη σύνδεση του νοήματος.
Εγώ, εσύ, αυτός χωρίς τη φωνή και οι αντωνυμίες να ξετυλίγουν τον μίτο της μυθολογίας.
Και στη βροχή οι σταγόνες θυμίζουν την οξεία.
Και ο βηξ απορία του ξεφωνητού ξεκαθαρίζει την προέλευση των παρασίτων. Στο τοπίο της αποκρύψεως των λεπτομερειών η αντιγραφή είναι το ποίημα.
Και στη βροχή οι σταγόνες θυμίζουν την υπογεγραμμένη.
Που χάθηκε κάτω απ’ το φωνήεν.
Εκείνη τη νύχτα.
 
Αείφυλλος
Επρόβαλε στο υπόφαιο του χρώματος
Παρακείμενη του ανθισμένου αντώνυμου
Με τα ερυθρόχροα
Στα λευκά
Στα χαμόσπιτα
Οι ξεχασμένες αυλές
Του ερημαίου χρόνου
Την ώρα εκείνη
Το απρόσμενο
Βρήκε
Του απογεύματος
Την εξοχή
Να παραδίδει
Στον ερειπιώνα
Την καλλιγραφία
Της εμμετρίας
του ανεπιτήδευτου μορφασμού
των δακρύων
όταν ικετεύουν
την ομορφιά