Η πιο φιλόδοξη, αλλά και ταλαιπωρημένη, ταινία του Κωνσταντίνου Γιάνναρη προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Βερολίνου, ξαναμονταρίστηκε για να προβληθεί στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, κι επιτέλους κάνει τα αποκαλυπτήριά της στο κοινό σε μια τρίτη βερσιόν.

Παρά τις αλλεπάλληλες επεμβάσεις στην αναλογία των υλικών, ο Γιάνναρης παραδίδει ένα έργο που παραμένει άνισο και με σημαντικά ρυθμικά προβλήματα. Ίσως να πρόκειται για μια εγγενή δυσκολία, αφού ο Γιάνναρης προσπαθεί να συνδυάσει δύο δύσκολες κι ιστορίες σε ενιαίο σύνολο: από τη μία ένα  χωρισμένο ζευγάρι, στο παρελθόν του οποίου βρίσκεται ένας χαμένος γιος, που συναντιέται στο δεξαμενόπλοιο Sea Voyager. Από την άλλη, η προβληματική αντιμετώπιση μιας ομάδας μεταναστών ναυαγών, που διασώζονται για να καταλήξουν στο ίδιο δεξαμενόπλοιο.

Προστατεύοντας το υλικό του από ελεγειακές εξάρσεις, ο Γιάνναρης θα μετατρέψει τα διαδοχικά μοντάζ της ταινίας του σε μια προσέγγιση του δραματικού, αλλά και πιο προβλέψιμου, πυρήνα της. Το πρόβλημα εύρεσης ενός εσωτερικού αφηγηματικού ρυθμού παραμένει παρόν, αλλά μοιάζουν πιο ευανάγνωστες οι προθέσεις του δημιουργού. Έχοντας περάσει από χίλια κύματα, όπως και το δεξαμενόπλοιο της ταινίας, το Man at sea αποτελεί μια συναισθηματική / κοινωνική αλληγορία με τεράστια φιλοδοξία, αρκετές στιγμές μεγαλείου κι άλλα τόσα προβλήματα. Μια ενδιαφέρουσα παραφωνία από έναν σημαντικό Έλληνα σκηνοθέτη.