Δεν απαιτείται ιδιαίτερη προσπάθεια για να δει και να περιγράψει κάποιος το ελληνικό πρόβλημα, αλλά και να το εντάξει στο ευρύτερο ευρωπαϊκό. Είναι αρκετό να διαβάσει – και κυρίως να κατανοήσει – τη σημασία των αριθμών της ανεργίας, ιδιαίτερα στην Ευρώπη.

Πρώτον: Η Ε.Ε. (ως ένωση, και πολύ περισσότερο ως νομισματική ένωση) δεν υπάρχει. Στη θέση της έχει ήδη προβάλει το χάσμα που τη διαιρεί σε δύο ή τρεις ταχύτητες.
 
Δεύτερον: Ως εκ τούτου η οικονομική κρίση έχει διαχυθεί στο πολιτικό εποικοδόμημα, καθώς οι προτεινόμενες πολιτικές (αυστηρών δημοσιονομικών προσαρμογών – λιτότητας) διευρύνουν το χάσμα εντός της Ε.Ε. και ενισχύουν τις κεντρόφυγες δυνάμεις.
 
Τρίτον: Οι κυβερνήσεις της ευρωπαϊκής περιφέρειας που εξακολουθούν να εκτελούν τις προτεινόμενες (γερμανικές) πολιτικές όλο και ταχύτερα χάνουν την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων τους.
 
Σ’ αυτήν την αυτονόητη τρίτη διαπίστωση αποτυπώνεται ανάγλυφα (και στην πράξη) η διάχυση της κρίσης στο πολιτικό επίπεδο. Προφανώς, ο (γερμανικός) πυρήνας της Ε.Ε. γνωρίζει ότι τα όρια ελέγχου του πολιτικού προσωπικού των χωρών της περιφέρειας εξαντλήθηκαν. Άλλωστε οι εκλογές στην Ιταλία το απέδειξαν.

Γνωρίζουν, λοιπόν, στο Βερολίνο ότι οι μέρες της κυβέρνησης μιας χώρας όπως η Ελλάδα, με ανεργία που αγγίζει το 30%, είναι μετρημένες. Ξέρουν επίσης ότι το πρόβλημα είναι πια τόσο μεγάλο, ώστε δεν λύνεται χωρίς πολύ μεγάλες θυσίες για το ευρωπαϊκό «κέντρο». Γι’ αυτό τρέχουν να αρπάξουν ό,τι προλάβουν, όσο ακόμη έχουν στο χέρι την κυβέρνηση της χώρας.