◆ Ελαύνω παρά και παρελαύνω διά των ποδών και των σωμάτων ενώ στο έτυμον ορίζεται η απέλασις, επιλέγοντας στο μεσονύχτιον το επιμύθιον των συναισθημάτων.

Μυογράφημα
Στο πάτωμα πεταμένα χαρτιά. Ψηφιδωτό των αριθμών με κόκκινη επισήμανση. Τα παράθυρα κλειστά και ένα τούλι για τις μύγες έκανε την κουρτίνα. Σκοτάδι. Στις σκάλες σοβάδες και ξεραμένα φύλλα.
Πηγαινοέρχονταν οι ώρες.
Στο ίδιο σημείο, όπως η περισπωμένη στην παλιά γραφή. Το βλέμμα χαμένο. Κολλημένο απέναντι χωρίς λέξεις, χωρίς όνειρα, χωρίς ανάμνηση.
Φυλακισμένος στην απόγνωση. Ξένος μέσα στο σώμα του.
Στο πρόσωπο η έκφραση μονολογούσε την απουσία και στο ισχνό κορμί το καλοραμμένο κοστούμι φανέρωνε την καλλιλογία της αισθητικής
Καπνός και αναπνοές βαριές. Ένα χοντρό μολύβι και κάποιες γραμμές σαν το κάρβουνο έκαναν την ίδια ζωγραφιά στα λευκά χαρτιά.
Μακρύ φόρεμα στην αμμουδιά, να σέρνεται ένας ήλιος ψηλά, ένα καπέλο και ένα διάφανο στις τεθλασμένες έδειχνε το όνειρο.
Και μετά ξανά το βλέμμα να καρφώνεται στο κενό μέχρι την τελευταία ρουφηξιά του φθηνού καπνού.
Στον τοίχο καρφιά να εξέχουν. Μαύροι λεκέδες στην ώχρα. Σπασμένα τζάμια στα κάδρα και στιγμιότυπα αλλοτινών καιρών στο ασπρόμαυρο.
Και μόνο ένας ήχος επαναλήψεως στο παλιό ρολόι.
Να επιμένει.
 
Άμβων
Υπερυψωμένο βήμα
Επουράνιου σημειώματος
Της οράσεως
Αναγορεύει
Με την ευφράδεια
Της θλίψεως
Το ταξίδι των νεφών
Και η αυθάδεια του γαλανού
Να διακόπτει
Το ομιχλώδες περιτύλιγμα
Και στο σίδερο
Στην έξοδο
Η ακολουθία
Δίνει στο σύμπλεγμα
Εκείνο που θέλεις να δεις
Εσύ
Όποτε