Η ομιλία του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά στο συνέδριο του «Economist» χθες το πρωί παίχτηκε επικοινωνιακά ως διπλό «μήνυμα Σαμαρά» προς την τρόικα και το εσωτερικό της χώρας.

Υπό ομηρεία
Τι συμπεραίνει ευθέως όποιος διαβάσει προσεκτικά το εν λόγω απόσπασμα;
• Ο πρωθυπουργός απευθύνεται ευθέως στους δύο άλλους συγκυβερνώντες πολιτικούς αρχηγούς.
• Τους υπενθυμίζει πως τα ρίσκα τα έχουν πάρει όλοι μαζί.
• Τους προειδοποιεί – ή μήπως τους… εκβιάζει; – ότι πάντα μπορεί να συμβεί το «ατύχημα», δηλαδή η πτώση της κυβέρνησης, η οποία θα οδηγήσει, ενδεχομένως, σε εκλογές, τις οποίες οι εταίροι του δεν επιθυμούν.
• Τους επισημαίνει πως πρέπει να είναι προσηλωμένοι στους «μεγάλους» στόχους και να μην αφήνουν τα «κουνούπια» (κοινώς, ίντριγκες και διαφωνίες, οι οποίες εμφανίζονται κατά καιρούς στη συγκυβέρνησή τους από ποικίλες πηγές) να απειλούν τη σταθερότητα του σχήματος.
• Τους ζητάει να αφήσουν πίσω τούς συχνά εκφερόμενους «δισταγμούς», παραπέμποντας ευθέως στις κατά καιρούς επικλήσεις σε… «κόκκινες γραμμές», «εναλλακτικές» κ.λπ.
Ο ίδιος ξέρει ότι τα «κουνούπια» υπάρχουν και γι’ αυτό τον έζωσαν τα «φίδια». Έτσι, επιχειρεί, με έναν μάλλον άκομψο τρόπο, να επαναφέρει στην απόλυτη και χωρίς υποσημειώσεις «τάξη» – κοινώς να «ψεκάσει» – τους εταίρους του με πρόσχημα τα «κουνούπια».
Παρά την εμμονή του στην τήρηση του δόγματος της «υποχρεωτικής αισιοδοξίας», η οποία όλο και πιο συχνά υπηρετείται με την παρουσίαση μιας απολύτως εικονικής πραγματικότητας, ο Σαμαράς γνωρίζει ότι η κυβέρνησή του και ο ίδιος τελούν συνεχώς υπό την ομηρεία των δανειστών και των υπαλλήλων τους.
Η κάκιστη δημοσιονομική εικόνα, η ραγδαία πτώση των προσδοκιών από τις ιδιωτικοποιήσεις, η κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων, η προοπτική πώλησης των τραπεζών σε ξένους, η δέσμευση «αναπτυξιακών» κονδυλίων και κρατικών εσόδων από τους δανειστές και όλες οι άλλες δυσχέρειες προφανώς δεν αναιρούνται με απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων.
Η «μεγάλη επιθεώρηση» από την τρόικα τον Ιούνιο – ή και ακόμη νωρίτερα – φέρνει αναπόφευκτα νέα σκληρά μέτρα, τα οποία θα πρέπει να λάβει μια κυβέρνηση που δύσκολα πια ομονοεί, που έχει ήδη φθαρεί και κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να βρεθεί χωρίς τη «δεδηλωμένη». Όσο πιο σκληρά τα μέτρα τόσο μεγαλύτερος ο κίνδυνος.
Το κακό για τον Σαμαρά, όμως, είναι ότι, όσο και να… ψεκάζει προληπτικά – είτε τους εταίρους του είτε τα «κουνούπια» –, τίποτε δεν του διασφαλίζει πως θα μακροημερεύσει στον πρωθυπουργικό θώκο. Το ξέρει και ανησυχεί σφόδρα. Μόνο που ομιλίες σαν αυτή στο συνέδριο του «Economist» απλώς διαχέουν τον φόβο του εντός της κυβέρνησης…