Πικάσο και «Σούπερ Μάριο», Σεζάν και «Ντόνκι Κονγκ»; Γίνεται αυτοί να συγκατοικήσουν; Μπορεί ένα βιντεοπαιχνίδι να σταθεί δίπλα σε ένα αριστούργημα της ζωγραφικής; Ναι, απαντά το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, αφού αποφάσισε να συμπεριλάβει στη συλλογή του διάσημα βιντεοπαιχνίδια.

Αρχικά, 14 παιχνίδια τα οποία θεωρούνται «κλασικά», όπως το «Τέτρις», αλλά έπεται και συνέχεια. «Αποφασίσαμε να τα εκθέσουμε» λένε οι υπεύθυνοι του Μουσείου «γιατί είναι ένα είδος διαδραστικού ντιζάιν». Και επειδή το ντιζάιν θεωρείται πια τέχνη – προπονεί, λένε, το μάτι μας στο ωραίο, λες και όταν βλέπεις πολλές όμορφες καρέκλες μετά μπορείς να εκτιμήσεις καλύτερα ένα έργο του Γκρέκο –, ο γλυκούλης υδραυλικός Μάριο, ο οποίος μέχρι σήμερα είχε μοναδική φιλοδοξία να σώσει μια κοντούλα πριγκίπισσα δίνοντας λίγη χαρά σε επτάχρονα «κολλημένα» στην παιχνιδοκονσόλα, εκτοξεύτηκε σε ύψη… «Ευαγγελισμού» του Μποτιτσέλι, αφού βρίσκονται σε πλαϊνές αίθουσες του μουσείου.

«Δεν μας ενδιαφέρει μόνο η ποιότητα της εικόνας» λέει το ΜΟΜΑ «σημασία έχει και ο εκλεπτυσμένος τρόπος με τον οποίο σχεδιάστηκαν αυτά τα παιχνίδια και οι αντιδράσεις τις οποίες προκαλούν στους χρήστες τους».

Δηλαδή, σύμφωνα με τους ειδικούς, την ίδια συναισθηματική φόρτιση μπορεί να προκαλέσει ένας πίνακας και το να προσπαθείς να σώσεις ένα χρωματιστό μαϊμουδάκι από διάφορους κακούς. Μόνο που στη μία περίπτωση αυτή η συναισθηματική φόρτιση μπορεί να αλλάξει τον τρόπο να βλέπουμε τον κόσμο, να μας ωθήσει να «δούμε την αλήθεια», όπως έλεγε ο Πικάσο, και στην άλλη μάς βοηθά να σταματήσουμε να βλέπουμε γύρω μας και να σκεφτόμαστε οτιδήποτε – κυρίως αυτά που μας προβληματίζουν. Στη μία αφυπνίζει, στην άλλη ναρκώνει. Ποτέ, όμως, η τέχνη δεν υπήρξε ναρκωτικό. Ούτε ήταν προϊόν ευρείας κατανάλωσης.

Φαίνεται ότι έχουμε μπλεχτεί τόσο ονομάζοντας εικαστική δημιουργία κάθε είδους κατασκευή, που πια δεν δίνουμε σημασία σε όλα αυτά. Στο κάτω – κάτω, η τέχνη είναι και ο τρόπος με τον οποίο εκφράστηκαν διάφοροι πολιτισμοί. Από αυτήν την άποψη λοιπόν, μια χαρά καθρεφτίζει το «Πάκμαν» τον δικό μας: ένα σωρό αχόρταγα στοματάκια ανοίγουν, όλους τους τρώνε και όλα τα καταπίνουν.