◆ Μονολογήματα καταντημένου τοπίου.

Μυογράφημα
 
Ωραία η μέρα μαζί με τον ήλιο και την αραιή συννεφιά. Στις στέγες τα σίδερα, στο περίφραγμα απλωμένα σεντόνια, δίπλα στην κεραία παραπεταμένες αδειανές γλάστρες. Μια γάτα να προσπερνά τη διάταξη με σηκωμένη την ουρά παίρνοντας τη δροσιά. Προχειρότητα τακτοποιημένη της καθημερινότητας στα ψηλά, μακριά απ’ τα βλέμματα.
Γυναίκα με τα κάλλη της. Δεμένο μαντίλι στο κεφάλι, μαυροφούστανο μ’ ασπρολούλουδα, ανασκουμπωμένη με τη μονοτονία της ίδιας κινήσεως στη διαδικασία της πρωινής συνέχειας της νοικοκυροσύνης.
Στο ξύλινο τραπεζάκι το παλιό ραδιόφωνο με το σύρμα, στα βραχέα. Τραγούδια να χάνονται και να ’ρχονται, παράσιτα και φωνές και στο στόμα το τραγούδι να διατηρεί τον ρυθμό στο προσκήνιο.
Απέναντι στα μπαλκόνια ακουμπισμένοι αγκώνες στα κάγκελα, καφές, τσιγάρο και λάγνες ματιές στην ανεπιτήδευτη αποκάλυψη των διαστημάτων του σώματος. Σκηνογραφία των αισθήσεων στην ολιγόλεπτη αναφορά της στιγμής.
Κεραμίδια χορταριασμένα, μια λεμονιά να δίνει το ύψος της στο ξεθώριασμα του κόκκινου και μια ξεχασμένη πεταλούδα πάνω στο κλαδάκι να ζωγραφίζει ανοιγοκλείνοντας τα χρώματα.
Στενοί δρόμοι να χωρίζουν τα κουτιά και μια λατέρνα άλλης εποχής να προσκαλεί τους παλιούς καιρούς. Μικροί να παίζουν το κρυφτό στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και μια μπάλα να αφήνει τα ίχνη της στον άσπρο τοίχο.
Μια ζωγραφιά παρατημένη.
Ασπρόμαυρη, γεμάτη πατημασιές, μέσα στην πόλη.
 
Ερωταπόκριση
 
Μα, πώς βρέθηκες εκεί
Μέσα στις κλίμακες
Κι έδιωξες τόσο λευκό
Στην κατηφόρα;
Ξεχύθηκες κυνηγημένη απ’ τον καημό
Κι έκανες την ομορφάδα;
Κατρακύλησες απ’ τον βοριά
κι έγραψες
πάνω στο πράσινο
το κρυφτό της Αμφιτρίτης;
Εκεί ήμουν
Φανερωμένη και δύσβατη
Στη μέρα και στη νύχτα