◆ Της φύσεως η οργή με τη μανία του ακατανόητου.

Μυογράφημα
 
Στο μεγάλο δωμάτιο οι τοίχοι γυμνοί. Κανένα παράθυρο. Στο ταβάνι, στην ορθή γωνία των ακμών, ένας φεγγίτης. Περίπλεγμα για τα έντομα και πίσω κάγκελο με μικρά τετράγωνα. Στις τέσσερις γωνιές στα ψηλά, υποδοχές ηχοβολήματος. Στο πάτωμα, στη μέση μια καρέκλα, πλάκες ασπρόμαυρες, ντουβάρια λευκά.
Άνθρωπος γυμνός, κεφάλι ξυρισμένο, μούσκουλα εξογκωμένα. Χέρια με τις παλάμες στον τοίχο, μύτη κολλημένη, το στόμα να πιέζεται στο σοβά. Πόδια κλειστά να εφαρμόζουν, αναπνοή να αφήνει την υγρασία της. Ακινησία. Στα μεγάφωνα να επαναλαμβάνεται η ίδια φράση.
Συνέχεια!
Τα χέρια ξεκολλάνε το σώμα, πλησιάζει στο κάθισμα. Στροφές γρήγορες στον άξονα, πρόσωπο ανέκφραστο, σκληρή κατάληξη κατασκευής.
Στο ηχοβόλημα ένα εμβατήριο τρίτης αυτοκρατορικής εφαρμογής, λέξεις συνθηματικές, εγκατάλειψη της σκέψεως, αποπροσανατολισμός της συλλογιστικής.
Στο ανασήκωμα τα τεντωμένα άκρα προσδιορισμένα κινητικά μέλη του σώματος στον ρυθμό, οι μορφασμοί να παίζουν στις ίδιες συλλαβές και στην εκπαίδευση το ακατοίκητο να εγκαθιδρύεται.
Πάνω κάτω, κάτω πάνω! Συντεταγμένα στο συρματόπλεγμα ανάμεσα στην προσταγή και στην ανυπαρξία. Στη δουλικότητα της ομοιοτυπίας. Στο αλφάβητο των καθορισμένων φωνηέντων.
Με την ίδια ενδυμασία με το λογότυπο του επιθέτου που ορίζει χαριτολογώντας το σκοτάδι. Στη γελοιότητα των συνωστισμένων, στη γραφικότητα της φαιδρότητας.
Μέγιστο αστειολόγημα παρωχημένης εκφοράς στο υποδοχείο κατασκευής των συνειδήσεων.
Σήμερα, στην εποχή της ασύλληπτης ευφράδειας των τερατουργημάτων.
 
Αντίκρισμα
 
Έτσι όπως στάθηκες
έμοιαζες στην προσευχή
ερημαίο στον βράχο
λευκόχροη
οξεία στην πρόταση
γύρω απ’ την πέτρα
κάτω απ’ την κλίμακα
στην κατάληξη του κρεμασμένου χωριού
στο κατρακύλισμα
του μεγάλου βράχου
μια αναπνοή απ’ τη θάλασσα
φάρος στο σταυροκόπημα
του βαποριού
αναμμένο καντήλι
στην ανάγκη
την ανθρώπινη